Die ochtend loop ik langs het strand met Julius en River. We hebben alle drie nog onze pyjama aan en ondanks dat de zon nog moet opkomen zijn we niet de enige die daar lopen. Er loopt een oudere meneer ons tegemoet. Ook hij loopt in zijn pyjama. Hij legt zijn hand op mijn schouder en zegt dan 'Je hebt het leven begrepen, geen betere start dan de zon op zien komen op het strand in je pyjama'.

De zon komt op en een groep vogels scheert over het strand. 'Ah, de start van een bijzondere dag!' roept de man enthousiast uit waarna hij, gezien zijn duidelijk hoge leeftijd, in een verbazingwekkend fit tempo zijn weg vervolgd.

River komt naast mij staan en zegt 'Vandaag kan heel speciaal worden he als Josh zijn zus echt komt'.

Het is misschien wel het moeilijkst uit te leggen stukje, het stukje dat iemand jou ook heel graag wil zien. Er zelfs jaren naar uitkijkt. Dat er over en weer enorm veel over dat moment gesproken wordt en als het dan zo ver is. Als je naar die andere kant van de wereld vliegt dan is het niet zo als heel veel mensen dachten. Dan staat er geen biologische familie met spandoeken klaar. Dan is het niet zo dat je een hele planning vol hebt staan met wat je allemaal samen gaat doen. Je hebt samen met die ander een planning vol gefantaseerd maar als het moment daar is dan ligt het anders. 

Hoe dat komt dat zal ik een andere keer uitleggen maar het heeft in ieder geval niets te maken met houden van, interesse of valse beloftes.

Terwijl we het hebben over hoe leuk het zal zijn als de ontmoeting met Joshua zijn zus doorgaat lopen we terug naar de rest om hun ook wakker te maken en te ontbijten want er staat een boottocht gepland.

Ik probeer zoveel mogelijk om op de dagen dat er afspraak met familie gepland staat om ook iets anders leuks te plannen. Dat kan overkomen als een druk programma maar ik doe dat bewust zodat de focus niet de hele dag op het wel of niet doorgaan van een ontmoeting ligt en dat mocht het niet doorgaan er ook leuke dingen zijn om die dag op terug te kijken.

 

De boottocht vertrekt vanaf John's Pass. We zijn de haven nog niet uit of de eerste dolfijnen zijn al gespot. De regels in Florida zijn heel streng wat betreft het verstoren van dolfijnen hun omgeving. Een kapitein van een boot riskeert een gevangenisstraf als hij bijvoorbeeld met zijn boot te lang in de buurt van dolfijnen blijft liggen. Blijven de dolfijnen bij de boot in de buurt dan zal de boot ergens anders heen moeten varen. Dat die regels zo streng zijn zorgt ervoor dat ik er vertrouwen in heb dat het geen dierenmishandeling is om hier een boottocht te doen. We zien de ene na de andere dolfijn en op een gegeven moment zwemt er een groep dolfijnen met jong naast de boot. De kapitein van de boot geeft aan dat hij weg moet varen om geen problemen te krijgen maar dat dit een ongekend bijzonder moment is. 'Het is een speciale dag' roept de man enthousiast uit.

Wat hoop ik vurig dat die dag nog specialer wordt.

Er is nog steeds geen tijd of plaats om af te spreken bekend, toch heb ik het gevoel dat de ontmoeting plaats gaat vinden.

Joshua twijfelt geen moment of het door zal gaan. Hij is er van overtuigd dat zijn zus zal komen. Hij weet het zeker.

 

Als we de boot afkomen besluiten we nog even naar het strand te gaan in de hoop dat zijn zus in die tijd op het berichtje dat ik gestuurd heb zal reageren. We spelen een tijdje op het strand maar het is er ongelooflijk warm dus vrij snel geven de eerste al aan er klaar mee te zijn. Nog even langs de supermarkt om wat eten en te drinken te halen voor onderweg en dan gaan we richting huis, dat is het plan. 

Terwijl ik in de rij van de supermarkt sta te wachten komt er een berichtje van zijn zus binnen. Ze had het druk dus nog niet eerder tijd gehad om te reageren. Ze is nog aan het werk en moet daarna haar zoontjes ophalen bij de BSO.

'Ik wil niets liever dan mijn broertje zien en zal zo snel als ik kan komen. Kunnen we afspreken bij de Target?'.

Al had ze op de maan willen afspreken dan had ik er nog alles aan gedaan om er te komen dus die Target is prima.

Ik antwoord haar dat we er zullen zijn.

De Target is een supermarkt en niet de meest gezellige plek om iemand weer in je armen te sluiten maar het is ook een anonieme plek. Een plek waar je van een afstand kan kijken of dit wel de mensen zijn die je wilt ontmoeten. Je bent er 'veilig' door alle andere mensen die er boodschappen doen enz. Ik snap dat het voor de buitenwereld een wonderlijke plek is om af te spreken met degene die je zo graag in je armen wilt sluiten. Om het moment waar je jaren naar uitkijkt te beleven in de supermarkt is niet iets wat je je misschien voorstelt of wat je in films ziet maar dit is hoe het in werkelijkheid gaat.

We rijden naar het huis, kleden ons snel om terwijl we binnen 5 minuten een patatje naar binnen werken. Echt honger heeft niemand. Want al is het de zus van Joshua, iedereen voelt de spanning. Iedereen wil dat dit moment slaagt.

Zo'n ontmoeting is een moment dat om 1 kind draait van het gezin maar het hele gezin draait mee. Ze steunen, ze geven tips, ze kalmeren, ze helpen en ze hopen vooral dat dit moment voor de ander plaatsvindt.

Mensen vragen vaak of ik het niet moeilijk vind als de kinderen hun moeder ontmoeten, of ik mij dan niet op een tweede plaats voel staan. Dat gevoel heb ik nooit.

Vrijwel nooit vraagt iemand hoe het voor de andere kinderen is als één van hen een broer of zus ontmoet. In mijn hoofd zorgde dat wel voor vragen. Is het niet vervelend om als kind daar maar te moeten staan en wachten. Wachten of je broer of zus, zijn of haar broer of zus gaat zien en als dat gebeurt dan draait dat moment volledig om hun en moet jij weer wachten. Die twee die elkaar zien vinden elkaar fantastisch, hebben elkaar enorm gemist enz terwijl jij je broer of zus ook wel eens achter het behang kunt plakken want de eerste broer of zus die 24/7 leuk is moet nog gevonden worden maar ja, die niet leuke momenten die hebben die 2 die elkaar gaan ontmoeten nooit met elkaar dus is alles aan hun geweldig....en jij staat daar maar. Op vakantie in Amerika maar eigenlijk sta je gewoon te wachten op een parkeerplaats van een supermarkt.

De kinderen zouden alle recht hebben om het niet leuk te vinden maar geen van de kinderen heeft er moeite mee. Ze gunnen de ander dit moment en staan met liefde even op de achtergrond, staan vol steun mee te kijken op de parkeerplaats of ze iemand aan zien komen, zijn het beste motivatieteam als het langer duurt dan gepland 'Ze komt heus anders had ze een berichtje gestuurd, kom we wachten gewoon tot ze er is'. Ze zijn een team.

 

Daar staan we dan op tijd voor de Target op de parkeerplaats. Mensen lopen in en uit met winkelwagentjes. Niemand vermoed wat voor bijzonder moment hier zo gaat plaatsvinden. Als de tijd verstrijkt ga ik toch maar even binnen kijken. We hadden buiten afgesproken maar misschien bedoelde ze het anders. Binnen is ze ook niet te vinden.

Iedere auto die de parkeerplaats opdraait wordt uitvoerig bekeken. 

Ik zie de angst in zijn ogen dat het misschien niet gaat gebeuren maar dan zie ik een lichtje in zijn ogen verschijnen. Hij weet het zeker, hij zag haar in een auto.

Een paar minuten later wordt zijn vermoeden bevestigd. Daar komt ze aan met achter haar, haar 2 zoontjes. Ze vallen elkaar in de armen, even zien broer en zus niets anders dan elkaar.

Wat lijken ze op elkaar, niet alleen qua uiterlijk maar ook hun mimiek, hoe ze hun handen bewegen, hoe hun stem omhoog schiet als ze enthousiast zijn.

Terwijl de mensen met gevulde boodschappenkarren nog steeds om ons heen rijden geven we haar de meegebrachte cadeautjes. Foto's maken dat is wat ze wil, ze wil vastleggen dat ze samen zijn. We maken foto's en dan vraag ik of ze al wel gegeten hebben. Dat blijkt niet het geval maar ze wil niet dat ik iets voor ze koop. Ze is al dankbaar genoeg dat ik voor Joshua zorg als was het het kind dat ik droeg, is de zin die ze maar blijft herhalen. Later zou mij door berichtjes die ze nadien stuurde duidelijk worden waarom dat voor haar zo extreem belangrijk was.

Ze heeft 2 zoontjes en die moeten toch iets eten maar ik wil haar niet voor het hoofd stoten door eten te kopen voor ze. Met hoop overleef je, trots geeft je het gevoel dat je leeft, zei de buikmama van River en Jeremiah ooit tegen mij. Ik krijg sterk het gevoel dat die trots de zus van Joshua laat balanceren op het randje van overleven/leven maar ik wil niemand zijn of haar trots ontnemen daarom stel ik voor om een ijsje te gaan eten. IJsjes zijn geen maaltijd geef ik als argument maar een lekkernij om te vieren dat we met zijn allen samen zijn. Haar kinderen kijken hun moeder hoopvol aan en ik zie dat ze van binnen worstelt maar ze stemt toe. IJsjes zijn zoals zoveel dingen in Amerika groot dus ze zullen in ieder geval even een vol gevoel hebben en voor de normale boodschappen ga ik wel iets anders bedenken besluit ik.

We stappen in de auto en rijden achter haar aan. Kyana bestelt voor iedereen een ijsje, haar zoontjes willen pas doorgegeven wat ze willen als ze meerdere keren bevestigd hebben gekregen dat mama niet hoeft te betalen. Het is mij wel duidelijk dat het financieel zwaar voor ze is. We eten ijs en er wordt gekletst en gelachen maar er vloeien ook tranen. Tranen om hoe haar leven liep. Hoe haar jeugd was en hoe anders die is dan de jeugd van Joshua. Ook zij is niet bij haar moeder opgegroeid. Deze ontmoeting met alles wat ze vertelt maakt mij pijnlijk duidelijk dat het soms inderdaad beter is om in een ander land op te groeien. Ook dat is geen rozengeur en maneschijn maar dan nog is het zoveel beter als hoe het anders was geweest. Ik kan haar verleden niet veranderen. Haar toekomst kan ik wel helpen wat mooier te maken. Als alleenstaande moeder zonder opleiding met twee kinderen is het keihard werken in Amerika. Geen sociaal vangnet zoals in Nederland en daarmee zeg ik zeker niet dat alles in Nederland perfect geregeld is maar er is in ieder geval meer geregeld dan daar.

Ze vertelt vol trots wat haar dromen zijn, ze wil verpleegkundige worden. Als dat lukt dan kan ik mijn kinderen een toekomst geven zegt ze met een twinkeling in haar ogen.

Uit die woorden klinkt zoveel wanhoop maar de hoop overwint. Deze jonge vrouw heeft al zoveel overwonnen, zij gaat er komen. Als ik haar vraag wat ze het liefste zou willen vraagt ze niet om geld, een vakantie, een gevulde koelkast of wat dan ook maar zegt ze de woorden "Iemand die met mij mee juicht als ik een stap verder kom'.

Terwijl we het onweer losbarst en we het bericht krijgen dat Djimon niet verder kan vliegen want dat de luchthaven door het noodweer gesloten is, spreken we af dat we nog een keer gaan afspreken. We rennen naar haar auto waar ze  nog een laatste knuffel geeft en terwijl ze mij vastpakt zegt ze 'Wil jij voor mij juichen net zoals je juicht voor Joshua. Zoals een moeder doet als ze trots is. Niet nu maar als iets mij lukt'.

Ik zeg haar dat ik altijd zal juichen voor haar en terwijl ik naar onze auto ren ben ik blij dat het regent want het stroomt inmiddels over mijn wangen.