Mijn dappere held is 6 geworden.

Vandaag is het dan eindelijk zo ver.

Je hebt er weken lang naar uitgekeken.

Eindelijk ben je dan 6.

Die leeftijd maakt jou niet zoveel uit.

Het ging jou om het cadeau wat al 3 weken in de gang, in een grote doos staat.

Je groene fiets met gouden bel.

 

Voor mij maakt die leeftijd wel degelijk uit.

Wie had zes jaar geleden kunnen denken dat je er nu zo bij zou zitten.

Er zijn zelfs vele momenten geweest dat het de vraag was of we samen wel je zesde verjaardag zouden vieren.

"Mevrouw, weet u waar u aan begint. Ik zou mij niet teveel hechten".

Woorden die gezegd werden toen ik je in mijn armen kreeg. 

Woorden die nergens op sloegen, want hoe weet je nu écht waar je aan begint en mij niet teveel aan je hechten, dat was al helemaal onbegonnen werk.

Vanaf de eerste minuut zat je in mijn hart.

 

Je vocht iedere keer dapper door.

Telkens als het minder ging voelde ik aan alles dat het weer goed zou komen.

Dat je, je weer terug zou vechten.

Tot het moment dat je keihard achteruit ging.

Dat je totaal in paniek raakte omdat je niet meer op woorden kon komen. Niet meer wist of je wel of niet gegeten had.

Tot je zelfs soms niet meer wist wie de rest hier in huis was. In woorden is niet te omschrijven hoe machteloos ik mij voelde maar ook hoe bang ik was dat je straks niet meer wist wie ik was.

We gingen weer ziekenhuis in en uit.

Het bleek allemaal teveel voor je. 

 

Je hoofd, dat zoveel heeft meegemaakt, geeft het aan als het genoeg is, door uit te schakelen.

Ga je door, dan ga je achteruit en vergeet je steeds meer.

Je kunt er nu steeds beter mee omgaan. 
Zelf geef je het aan als het teveel is, soms iets te laat maar meestal op tijd.

Dan is het tijd voor niets.

 

Dat niets doen, soms meer dan genoeg is, heb jij mij geleerd.

Maar er is zoveel meer dat jij mij geleerd hebt.

Omgaan met tegenslagen, jij doet het met een lach.

Genieten van de kleine dingen, jij hebt het tot een kunst verheven.

 

Ik wist inderdaad niet waar ik aan begon toen ik je in mijn armen kreeg.

Had ik dat wel geweten, dan had ik die arts kunnen zeggen dat ik op het punt stond om aan mijn mooiste avontuur ooit te beginnen.

 

Je broers en zussen, jullie zijn mijn allemaal even lief maar dat hele speciale plekje, dat plekje waar een extra randje omheen zit dat is jouw plekje.

Niet alleen bij mij, maar ook bij je broers en zussen.

Jij bent onze kers op de taart.

Het grote geluk, in klein formaat dat ons allemaal bind, laat lachen en kracht geeft als het nodig is.

 

Zo klein als je bent heb je al enorme humor. Droog, vol zelfspot en zeer adrem.

Je broers zijn je helden.

Je zussen degene waar je tegen aan hangt, mee knuffelt en die je om je vinger kunt winden.

 

Een kleine Cubaan, die gek is op kleding, auto's en voetbal.

Een jongetje dat van lezen houd en altijd zijn haar zelf "goed" wil doen.

Een prachtig mannetje dat doorzet als geen ander.

Een kereltje dat heel goed weet wat hij wel en niet mag eten (ivm zijn dieet voor zijn nieren), dat niet altijd leuk vind maar zich er wel verbazingwekkend goed aan houd.

Mijn schat, die vol trots over zijn Amerika praat.

De kleine lieverd die het toch maar even allemaal doet.

 

Vandaag is het jouw dag.

Een voetbaltaart, een fiets met een gouden bel, trakteren op school en pannenkoeken eten.

Je straalde vanochtend bij het ontbijt van oor tot oor, waarop je zus zei ; Je wilt zeker wel iedere dag jarig zijn?".

"Nee, natuurlijk niet, dan ben ik veel te snel oud en kan ik niet meer bij mama in huis wonen en dat wil ik nog heel lang".

 

We gaan er een geweldige dag van maken!