Het klopt dat ik niet snel bang ben.

Ik heb er nooit bij stil gestaan dat mensen het spannend vinden om alleen met een stel kinderen te reizen tot dat ik reacties kreeg en vragen ontving hoe ik dat aanpak.

Ook heb ik geen moment angst gekend toen ik de gevangenis bezocht of op het moment dat ik op zoek ging naar de biologische familie en een tafel vol wapens aantrof.

Toen laatst twee mannen het nodig vonden om mijn dochter lastig te vallen bedacht ik mij inderdaad geen moment. Ik stelde de politie op de hoogte en ging direct naar de desbetreffende mannen op zoek. Ik trof ze op de parkeerplaats van de supermarkt waar ik ze confronteerde met hun handelen. 

Ik ben niet bang om mijn hart te volgen als ik zoals nu bijv. een schoolgebouw koop of bedenk om een Ibiza-plek in de tuin te bouwen.

Nooit heb ik angst gevoeld toen ik hulpverlener was op de Wallen, afgezien van de duiven. Want als er iets is waar ik echt bang voor ben dan zijn het vogels.

Er hoeft er maar eentje over mijn hoofd te vliegen of ik duik in een soort foetushouding.

Het gefladder van die beesten, ik krijg er de kriebels van...

 

Toen ik jong was (wat dus nu al een eeuwigheid geleden lijkt) ben ik gepest.

Niet een keertje, maar vaak en langdurig.

Waar mijn vader altijd riep dat woorden geen pijn doen, kan ik je verzekeren dat woorden als vlijmscherpe messen diepe littekens achterlaten.

Ook al is het zoveel jaar geleden, ik kan nog horen wat ze zeiden.

Het bleef trouwens niet bij woorden.

Mijn vader zei altijd als ze je omver duwen of laten struikelen zorg dan altijd dat je opstaat met een lach op je gezicht dan winnen ze nooit echt. Ik ontwikkelde er een talent voor. Hoe hard ik ook op de grond gesmeten werd, ik stond op met een lach op mijn gezicht. Een masker, een ,masker dat steeds harder werd. 

Tegen het "kus de tafel" was mijn glimlach niet bestand. Ze trokken dan zo hard aan mijn haar mijn hoofd naar achteren en lieten het dan in een keer los zodat je keihard met je hoofd tegen de tafel aankwam, op school. Hilarisch voor de rest, zeer pijnlijk voor mij.

Na een hele harde ontmoeting tussen mij en de tafel werd ik bij de docent geroepen.

Niet de pesters maar ik moest op gesprek komen.

Hij vertelde mij dat ik er ook wel een beetje om vroeg doordat ik toch wel erg anders was als de rest.

 

Gek genoeg had ik dat zelf tot op dat moment nooit zo gezien maar door zijn opmerking zag ik het.

Waar andere bezig waren met make-up en jongens, keek ik hoe ik geld kon verdienen om projecten voor zwerfkinderen in het buitenland te steunen. 

Waar ik geen idee had hoe een snackbar er van binnen uitzag had ik wel alle boeken van de bibliotheek gelezen.

De sociale gedragscodes van giebelen, roddelen en kibbelen waren mij totaal onduidelijk. Ik was een buitenbeentje.

Een vreemde vogel.

 

Maar als je echt anders dan de rest bent dan is enkel je aanpassen niet voldoende.

Het enige positieve wat ik aan die tijd heb overgehouden is dat ik mij als een kameleon kan aanpassen aan mijn omgeving. Of het nu het platteland is, een groep chique dames of een groep verslaafde daklozen ik kan raakvlakken vinden en iedereen met een open blik tegemoet treden.

Dat leerde ik toen niet maar later van mijn eerste echte verkering. Ik woonde inmiddels op Ameland en daar bleek ik wel gewoon bij de rest te passen. 

Hier ging het om hele andere dingen, niet om wat je had maar om wie je was. Een verademing, een soort frisse start.

Nu is gepest zijn niet iets wat je direct deelt met andere dus dat deed ik ook niet.

Het voelde alsof ik een nieuwe kans kreeg op vriendschappen en dus liet ik dat deel achterwege.

Maar als je verkering krijgt en die houd jaren aan dan komen ook zulke dingen aan bod.

Zijn reactie was misschien wel de belangrijkste les die iemand mij ooit geleerd heeft "Waarom zou je je voordoen als iemand anders, jij bent de enige die verplicht met jezelf om moet gaan. De rest kan er voor kiezen. Wees dus gewoon degene die je echt bent dan ben je het gelukkigst".

 

Hij had absoluut gelijk.

Jaren later gingen we uit elkaar maar zijn les nam ik mee tot op de dag van vandaag.

Ik ben misschien dan niet in alles standaard maar ik ben in ieder geval wel trouw aan mijn eigen unieke ik.

Toch hoor ik de stemmetjes nog van de pesters in mijn hoofd als ik een foto van mezelf terug zie. Een foto van mezelf plaatsen op bijv. social media is dan ook een enorm obstakel.

In real life heb ik er al een stuk minder moeite mee, al zal ik mij altijd de lelijkste, domste en vreemdste van het stel vinden de eerste keer dat ik nieuwe mensen ontmoet. Bij het plaatsen van een foto of nog erger een filmpje op social media vind ik dat nog vele malen enger, want dan hoor ik niet wat de mensen zeggen. Lekker toch, zal je denken maar helaas werkt dat niet zo.

Ik ga het dan invullen wat er gezegd zou kunnen worden en er hoeft tussen de 50 onwijs aardige reacties maar één reactie van een zuurpruim te zitten waardoor ik denk "Zie je wel, dit had ik beter niet kunnen plaatsen".

Enorm dom!

 

Ik leer mijn kinderen trots te zijn op wie ze zijn, meer dan tevreden te zijn met hoe ze zijn en dat je nu eenmaal niet iedereen te vriend kan hebben en dat dat ook zeker niet hoeft zolang jij respectvol met de ander omgaat mag je altijd volkomen jezelf zijn.

Ik leer ze dat maar leef het ze niet voor....

Dat doe ik met al die andere dingen die ik ze mee wil geven wel. Waarom?

Omdat ik denk dat goed voorbeeld goed doet volgen.

Ik weet dus dat ik hier fout aan doe.

Het is net als mensen die bang zijn voor spinnen, het niet willen overbrengen op hun kinderen maar dat uiteindelijk toch doen door hun angst.

Er moet dus iets veranderen!

Nu zou ik een fantastisch pleidooi kunnen schrijven dat ik mezelf compleet omarm vanaf nu en trots en zelfverzekerd op de foto zal gaan maar dat is een utopie.

Vanaf nu ga ik het gewoon doen en dan zie ik wel waar het schip strand, ergens heb ik de hoop dat het gaat wennen en het bovenstaande dan uiteindelijk geen utopie meer zal zijn.

 

"Mama durft alles behalve op de foto want ze vind zichzelf er raar uitzien" is een zin die ik niet meer wil horen, want hoe dom klinkt dat.

Toch hoorde ik de zin vorige week uit de mond van mijn 6-jarige. Tijd dus voor verandering.

Over een tijdje kan hij zeggen "Mama durft alles". 

Voor nu eerst nog even "Mama durft bijna alles, op de foto gaan vind ze nog spannend maar ze doet het wel".

Want ook dat mogen kinderen weten. Soms moet je in je leven uit je comfortzone stappen omdat het leven daarbuiten uiteindelijk een stuk gemakkelijker zal zijn. 

Ik ga mijn best doen!