Veel mensen gaven zelf ook hun mening over wat er gebeurd was, sommige vroegen zich af waarom ik niet direct reageerde. Dat zal ik eerst uitleggen.

Ik weet uit eigen ervaring hoe de media je verhaal kan verdraaien, ik weet ook uit eigen ervaring dat het vaker gebeurd dat adoptiekinderen terug gegeven worden aan het adoptiebureau of dat er een ander adoptiegezin gezocht moet worden, ik weet uit eigen ervaring dat je primaire reactie soms niet klopt als je niet zelf op zoek gaat naar het hele verhaal.

Daarbij moet je optellen dat ik zo'n typische nerd ben die altijd op zoek gaat naar het verhaal ergens achter.

 

Want mijn primaire reactie is net als bij zoveel mensen "Hoe kun je je kind afstaan?". 

Wat ik veel lees in reacties is "zou ze dat ook doen met haar eigen kinderen?". Daar ligt precies het probleem wat veel mensen denken dat er moet zijn als je biologische kinderen en geadopteerde kinderen hebt. Dat ik een verschil zou (moeten) voelen. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat er voor mij geen verschil in zit. Al mijn kinderen zijn mij even lief.

 

Ik denk dus ook direct "Hoe kun je dat doen?" maar al snel denk ik ook "Wat als ze alles hebben geprobeerd en het echt niet kunnen?". Als deze mensen dapper genoeg zijn om aan de bel te trekken. Een kind is geen ijsje dat je doorgeeft als het je smaak niet is maar wat als er door toegeven, dat je iets echt niet kunt er een familiedrama wordt voorkomen. Hoe vaak zijn de reacties onder familiedrama's niet "Had dat kind maar bij mij gebracht", "Waarom vroegen ze geen hulp". Wat als dat hiermee voorkomen is?

Of wat als deze ouders door de rugzak van dit kind niet in staat waren om van dit kind te houden? Ik hield direct van de kinderen die ik na adoptie in mijn armen mocht sluiten. Maar weet ook dat het vanuit het kind niet wederzijds kan zijn. Het is een groot taboe maar het is niet een vast gegeven dat je kind ook van jou houdt. Ik weet nog goed de eerste keer dat ik over dat taboe schreef. Ik heb nog nooit op een blog zoveel ontroerende reacties gehad. Zoveel herkenning en erkenning. Hier is het gevoel er nu. Maar een kind moet het aankunnen en durven om van je te houden en daar is soms een lange weg voor nodig. 

 

Een rugzak van een kind kan er voor zorgen dat je de weg die je in je hoofd hebt anders moet gaan lopen of misschien zit lopen er helemaal niet in en blijven je kruipend halverwege steken en soms zal je zelfs een tijdlang bij het begin blijven zitten of achteruit gaan in plaats van vooruit.Vraagt dat veel? Soms wel maar ik vind dat je die keuze bij het willen van kinderen bent aangegaan. Ongeacht of je kinderen in je leven krijgt via adoptie of zwangerschap.

Niemand geeft je een garantie bij een zwangerschap dat je kind niet autistisch zal zijn. Niemand geeft je garantie dat je kind niet door het vallen op de stoeprand blijvend hersenletsel zal oplopen. Niemand geeft je garantie dat je kind nooit ernstig ziek zal worden en zal moeten knokken voor zijn leven. Al die onzekerheden daar teken je onofficieel voor. Wat er ook gebeurd het blijft je kind.

 

Maar mag je dan nooit aangeven dat je hulp nodig hebt?

Mag je nooit hand in eigen boezem steken en zeggen,ik trek het niet?

Ik denk dat openheid over dat dat mag en dat er altijd hulp voor handen is, dan wel via de officiële wegen dan wel via vrienden en familie, heel  belangrijk is om altijd te blijven benoemen.

Wat nu als een heel liefhebbende moeder haar gehandicapte kind niet aan kan? Misschien is zij wel heel goed geholpen bij bijv. weekendopvang maar doordat zij al die reacties leest waarin een moeder, die zegt het niet aan te kunnen, als monster wordt uitgemaakt dit niet meer durft, dan verliezen we met onze reacties misschien wel de mogelijkheid om iemand te helpen. 

 

Je kind teruggeven aan het adoptiebureau gaat natuurlijk wel een flinke stap verder dan hulp vragen maar ook daarvan weet ik dat het vaker gebeurd. De oudste broer van River en Jeremiah is ook al 2 keer geadopteerd. Is hij teruggeven omdat er niet van hem gehouden werd? Nee, dat was zeker niet het geval. Had er misschien beter over nagedacht moeten worden? Jazeker. Dat erkennen alle partijen. Te laat, dat zeker want het kind is dan al slachtoffer geworden van het weer afscheid moeten nemen. In zijn geval zat er achter de beslissing een enorme dosis liefde en goede verklaring maar dat maakt er het verdriet niet minder om.

 

Ik reageerde dus niet direct om heel veel verschillende factoren. De belangrijkste factor was toch wel dat ik het verhaal niet kende. Ik las enkel het bericht, had deze mensen nog nooit op YouTube gezien, had geen enkele achtergrond informatie en daardoor zou de reactie die ik zou geven enkel een reactie zijn op de vraag of ik dat ooit zou doen.

Daar kan ik kort en bondig over zijn. Mijn kinderen zullen altijd mijn kinderen blijven. Ik zal tot het uiterste voor ze gaan en als ik niet over de mogelijkheden beschik om ze te helpen dan zou ik professionele hulp inroepen maar ze bleven bij mij. Aan mij is de zorg voor hen overgedragen en die zorg zal ik altijd dragen wat die zorg ook in zou gaan houden.

 

Toen mij deze vraag gesteld werd door zoveel mensen ging ik op onderzoek uit. Want hun vraag was niet wat ik zou doen in zo'n situatie maar wat ik ervan vond dat deze mensen dit deden.

 

Allereerst vind ik het opvallend dat mensen het over een vreselijke daad van deze adoptiemoeder hebben. Dat ze wordt weggezet als monster, een enkele keer lees je wat zijn dat voor ouders maar nergens lees je specifiek wat een vreselijke vader. In het filmpje waarin ze vertellen wat er speelt zie ik toch echt een man en een vrouw zitten die hun verhaal doen. Waarom moeten we dan één van de twee ouders erop aanvallen?

Nogmaals ik zou het nooit kunnen maar ik was nog aan het begin van de speurtocht en vond en vind het opvallend, dat we zo'n actie, een moeder blijkbaar zwaarder aanrekenen als een vader.

 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van deze mensen had gehoord. Ik ken redelijk wat gezinnen wereldwijd die net als mij biologische kinderen en adoptiekinderen hebben maar deze mensen kende ik toevallig nog niet.

Ik heb enkele filmpjes bekeken en ze noemen vaker in filmpjes dat ze het zwaar en moeilijk vinden.

Autisme is niet iets wat je mag onderschatten maar het is ook niet zo dat deze mensen geen flauw idee hadden van tevoren. Sommige dingen veranderen niet door liefde geven bijvoorbeeld. Een arm groeit er niet van aan, dove oren gaan niet horen en een hersenbeschadiging lost zich niet op.

 

Zelf wist ik dat ik tekende voor een special need adoptie maar kon ik écht weten wat mij te wachten stond? Nee, dat kon ik niet. Dat kan ik tot op de dag van vandaag nog niet. Maar ik wist wel dat het een hobbelige weg zou worden. Een route die ik met liefde afleg. Een hobbelige weg waar je met je hart en hoofd voor kiest maar waarvan je de impact echt niet compleet van tevoren kunt overzien. Die impact wist ik ook niet toen ik 12 jaar geleden beviel van mijn dochter met epilepsie. Sommige dingen zullen voor haar nooit mogelijk zijn. De impact van autisme wist ik ook niet toen ik 21 jaar geleden beviel. Was ik er klaar voor? Was ik er op voorbereid? Nee, totaal niet. Ik was ook niet klaar voor alles wat er op mijn pad kwam toen ik een kindje met een flinke rugzak adopteerde maar ik was wel voorbereid. Je bent nooit klaar voor het verdriet in de ogen van je kind als het weer in het ziekenhuis ligt bijvoorbeeld maar ik was wel heel goed voorbereid op de weg die we zouden moeten afleggen. Hoe die weg precies zou zijn kon niemand mij vertellen maar ik was mij volledig bewust wat die weg zou kunnen inhouden.

 

Ik vraag mij oprecht af of deze mensen dat ook waren. Hadden ze enig idee wat hen te wachten stond? Hadden ze goede voorlichting gehad? Wisten ze wat de impact op hun gezinsleven zou kunnen zijn?

De antwoorden daarover zijn moeilijk te vinden en ik bleef dan ook qua mening nog redelijk neutraal. Zag alleen maar slachtoffers.

Mij word regelmatig verweten dat ik het kwaad niet kan zien in mensen. Ik kan je verzekeren dat ik dat wel kan.

Ik ben zelfs in staat om te haten en dat heb ik ook gedaan. Het bracht mij niets. Het bracht mijn kinderen niets.

Ik zie dus echt wel kwaad maar ik kies ervoor om naar iedereen op een positieve wijze te kijken. Om iedere situatie ook vanuit de ander zijn perspectief te bekijken want waarom zou zijn of haar inzicht over iets, niet minstens net zo belangrijk zijn als mijn mening.

 

Toen kwam ik berichten tegen waarin dit stel, terwijl hun zoontje nog bij hen was, op zoek gaat naar een "nieuw" adoptiekind wederom met een special need. Ja en dan ben je mij kwijt.

Het is geen servies dat niet meer bij de inrichting past en dat je naar de kringloop brengt in de hoop dat een ander er nog plezier aan beleeft om vervolgens een nieuw servies aan te schaffen.

Het kan dan niet meer dat je toch onwetend ergens aan begonnen bent, dat je de impact niet had kunnen overzien, dit is gewoon iets opnieuw willen proberen omdat het eerst niet gelukt is.

Prima dat je je eerst gebakken pannenkoek (die mislukt bij mij standaard) in de prullenbak gooit en door gaat met bakken maar dat doe je toch niet bij een kind.

Is er dan ook niemand die hun voor deze "fout", die hun ongetwijfeld ook enorm veel verdriet moet doen, behoed?

 

Maar moeten deze ouders kosten wat kost dan het jongetje dat ze nu afstaan bij zich houden?

Mijn hart huilt voor dit kind dat al zoveel afwijzing in zijn leven gevoeld zal hebben.Een beslissing om een kind te adopteren moet er een zijn die je heel doordacht maakt. Niet eentje waarbij je je niet van tevoren alle mogelijke scenario's in je hoofd voorbij hebt laten komen, jezelf daarbij de vraag stellend of dit iets is wat jij aan kan maar ook aan wil gaan.

 

Ik ken deze mensen niet persoonlijk, had zelfs nog nooit van ze gehoord voor dit hele bericht dat viral ging maar toen ik op onderzoek uit ging kwam ik enkele berichten tegen waarbij mijn nekharen wel omhoog gingen staan. Zoals hun eigen oproepje op China adoption questions waarin ze aangeven nog een kind te gaan adopteren of het berichtje op hetzelfde platform waarin ze zeggen knettergek te worden omdat hij geobsedeerd is door eten. Het jongetje volgt al het eten en zelfs als hij zelf eten heeft. Ik kan je verzekeren dat dit bij heel veel adoptiekinderen het geval is. Voeding is een van de dingen die ook behandeld wordt in de verplichte cursus in NL maar al was dat niet zo dan kan je je indenken dat iets wat je tekort hebt gehad iets blijft waar je op gefocust bent als het wel voorhanden is. Je weet als kind nu eenmaal niet of dat zo blijft.

Als je daar al knettergek van word dan kan ik mij heel veel situaties hier thuis bedenken waarbij je dan gegarandeerd gillend weg zal rennen.

 

Dat ze dan ook nog eens aangeven dat het kind aangeeft ook weg te willen aangezien hij altijd voor anderen koos als er mensen kwamen, komt op mij over als dat ze het hem in de schoenen willen schuiven of zichzelf schoon willen praten.

Ik blijf erbij dat ik mij niet kan voorstellen dat het een ongelooflijk moeilijk besluit moet zijn geweest voor deze mensen, dat kan toch niet anders?

Maar ik kan na alles wat ik heb gelezen ook niet ontkennen dat ze zich beter hadden moeten realiseren wat ze aangingen. Een kind ga je voor mijn gevoel altijd voor eeuwig aan. Juist een adoptiekind die al zoveel verlies te verwerken heeft, heeft rechte op een veilige, liefdevolle basis waar de benodigde zorg voor handen is.

 

Wat ik vind van hun besluit?

Het blijft dubbel voor mij. Ik gun dit kind alle liefde en begrip. Blijkbaar kon dat niet bij deze ouders. Zou het dan goed zijn hem daar te laten terwijl hij niet de dingen kreeg die hij zo hard nodig heeft?

Ik gun hem een forever family en dat had het eerste adoptiegezin moeten zijn, dat is helaas niet gelukt. Met heel mijn hart hoop ik dat zijn tweede adoptiegezin hem zal begrijpen, hem zal kunnen bieden wat hij nodig heeft, hem zal kunnen bijstaan bij dit enorme extra litteken wat is ontstaan en dat ze dit voor heel zijn leven zullen willen, mogen en kunnen doen.

 

Huxley, ik hoop met heel mijn hart dat je gelukkig mag worden.