Mama had je liever een ander kindje willen hebben?

Jeremiah is voor mijn gevoel niet veel bezig met zijn adoptie.

Het is meer een interessant gegeven dat hij in Amerika is geboren, dan dat hij echt bezig is met het feit dat zijn leventje heel anders is gestart.

 

Moeilijke vragen komen vaak op momenten dat het antwoord geven lastig is.

Zo ook zijn vraag.

We zitten in de auto en hij zit achter mij.

Nadat hij uit volle borst mee heeft gezongen met ieder nummer dat op de radio voorbij komt, valt hij plots stil.

"Mama, ik ben anders hé?. Ik heb een andere buik en een ander hoofd van binnen dan andere kindjes, toch?!"

Ik bevestig dat, dat klopt.

"Als je had mogen kiezen had je dan een normaal kindje gekozen?"

 

Een simpele, begrijpelijke en onschuldige vraag.

Hoe vaak zullen ouders van kinderen die "iets" hebben zichzelf dat wel niet afgevraagd hebben.

Uiteraard zou je nooit ter wereld dit kind kwijt willen.

Je kunt je niet eens een voorstelling maken van een wereld zonder hem of haar.

Maar zou je het anders willen?

Ja, ik zou willen dat hij niet hoefde te strijden.

Ik zou willen dat hij niet een rugzak vol ellende meezeulde op zijn rug.

Ellende die niet nodig was geweest maar die door zijn start er nu eenmaal wel is.

Ik gun hem dat hij een "normaal" kindje is.

Maar dat is hij niet en ik zou hem nooit willen ruilen.

Geen enkel ander kindje zou zijn plaats in kunnen nemen.

Voor mij is hij perfect zoals hij is met alle zorgen en problemen die daarbij komen kijken.

Maar er is geen ouder op de wereld die zal zeggen "ik hoop dat mijn kind veel struggles krijgt, dat mijn kind veelvuldig het ziekenhuis zal zien of die zal kunnen beamen dat het geen pijn doet om je kind te zien worstelen.

 

Zijn "anders" zijn heeft mij juist heel veel geleerd.

Het heeft mij geleerd om te leven in het moment.

Geen verwachtingen te hebben. Dat klinkt simpel en ik dacht altijd dat ik die ook niet zoveel had maar ongemerkt heb je heel veel verwachtingen als je een kind krijgt.

Je gaat er van uit dat ze naar school gaan, dat ze gaan lopen en dat ze gaan praten en als die dingen niet vanzelfsprekend blijken te zijn, is dat even slikken maar je kunt het loslaten.

Het mooie van dat loslaten is dat alles wat wel gebeurd een enorme overwinning is, een ongekende verrassing, een vreugdemoment dat je voelt door je hele lichaam.

 

Het is niet zo dat ik door het leven heen stormde zonder te genieten en mij niet verwonderde over alle kleine dingen die het leven zo mooi maken maar door zijn komst, sta ik wel heel anders in het leven.

Ik ben bewust van het avontuur, dat leven heet.

 

Maar wat antwoord je een kind die vraagt of je hem wel zo had willen krijgen?

Hoe geef je eerlijk antwoord, zorg je dat hij zich geliefd en gewild voelt maar geef je ook mee dat je het hem allemaal makkelijker had gegund?

Ik was zoekende naar het juiste antwoord.

 

Hij ging al verder.

"Juf zegt dat God iedereen gemaakt heeft. Waarom maakt hij dan sommige mensen met andere hoofden van binnen? Dat is dan toch vreemd. Ik denk dat iedereen mama een gewoon kindje wil, want dat is makkelijker"

Voor dat ik ook maar iets kan zeggen en kan ontkrachten dat iedere mama een gewoon kindje wil, is daar River met haar antwoord.

"Kijk daar heb je, je antwoord al Jerry. God kent iedereen en weet dat mama niet van standaard houd. Standaard is bijna hetzelfde als gewoon. Hij wist dus gewoon hoe blij hij haar zou maken met een kindje dat een beetje anders is.

Jij bent gewoon het perfecte kindje voor haar".

In de achteruitkijkspiegel zie ik hem stralen van oor tot oor.

Zij geeft mij een knipoog en zegt; "zet die muziek nu maar weer hard mam".

 

Ik rijd door terwijl ik een traantje wegpink en mij besef hoe mooi het is dat je zus het perfecte antwoord voor je heeft.

Dat ze weet wat je nodig hebt.

Mijn lieve, slimme meisje en mijn prachtige, bijzondere jongen.

Een gouden duo.