Ik bleek het doodeng te vinden maar ik sta nog steeds achter mijn woorden.

Als je zoals mij blogs schrijft dan hoop je uiteraard dat er ook mensen zijn die, die blogs lezen.

Ik kan dan ook enorm blij worden van reacties, vragen, blogs die gedeeld worden enz.

 

Ruim vijf jaar geleden maakten ik aan de biologische moeder van mijn zoon en dochter, de belofte dat ik verhalen over adoptie zou delen. 

Dat ik zou laten zien dat we een onlosmakelijke band hebben maar dat die band niet altijd makkelijk is.

Ik zou laten zien dat een biologische moeder, altijd moeder blijft. Dat ze haar kind overdraagt uit liefde, wetende dat zij niet kan bieden wat haar kind nodig heeft.

Dankbaar ben ik dan ook als die blogs gelezen worden, als ze mensen raken, als ze mensen aan het denken zetten.

 

Soms zei ik weleens gekscherend "Wat zou het tof zijn als een blog viral ging. Dat mensen mijn blog in 20 verschillende landen, tegelijkertijd aan het lezen zouden zijn en iedereen over het onderwerp gaat nadenken".

 

Nooit had ik kunnen bedenken dat dit écht zou gaan gebeuren. 

En ik had van te voren nooit stil gestaan bij wat dat met mij zou doen.

Ik schreef enkele weken geleden een blog over White Privilege (link naar het blog) nadat ik weer eens had ondervonden dat dit wel degelijk bestaat.

Ik schreef het op een moment waarop het mij heel hoog zat. Want waarom hebben mijn kinderen het niet allemaal even zwaar of moeilijk in het leven?

Waarom zegt hun huidskleur iets over hoe hard zij zich moeten bewijzen?

Waarom heb ik jaren in een bubbel geleefd dat dit in Nederland niet bestond en kwam ik daar pas achter toen ik een kind met een donkere huidskleur kreeg?

Ik was toch niet echt het type dat onder een steen leeft waarom had ik mij dit dan nooit eerder beseft.

 

Ik kan zo moeilijk bevatten dat dit in Nederland dagelijks speelt en ik zou het ook nooit begrepen hebben hoe erg dit speelt als ik geen kinderen met een andere huidskleur had gehad.

Dan was ik vast en zeker nog op mijn roze wolk blijven zitten, met de gedachten dat er wel racisme en discriminatie is maar dat zich enkel een kleine groep mensen zich daar aan schuldig maakt. Dan had ik vast nooit ingezien dat ik 10-0 voorsta enkel en alleen door mijn huidskleur. 

 

Ik schreef bij het artikel dat ik het spannend vond om het te plaatsen. Dat ik mij bewust was van het feit dat ik commentaar kon verwachten maar wat er gebeurde dat had ik nooit kunnen bedenken.

Direct na het plaatsen kreeg ik reacties. Het merendeel positief.

Een week later ging het blog opeens, uit het niets, viral.

 

Ik kan in Google Analytics onder andere zien hoeveel lezers er online zijn, welke pagina ze lezen en uit welke landen ze komen. 

Opeens waren er 350 mensen tegelijk mijn blog over White Privilege aan het lezen. Die mensen kwamen uit 26 verschillende landen.

Wat was hier aan de hand?

Ik stond voor een raadsel en controlfreak als ik ben wou ik weten hoe dit kon.

Daar kwam ik niet een, twee, drie achter dus besloot ik hulp in te schakelen bij een Facebook-groep voor bloggers. Ook zij wisten niet hoe dit kon.

 

Tijdens het zoeken kwam ik enkele plekken tegen waar mijn blog (lang niet alle plekken kon ik achterhalen maar het topje van de ijsberg wel) stond en dan zie je ook de reacties.

Heel veel lieve reacties maar sommige keihard. "Wie ik wel niet dacht te zijn, dat ik dit schreef als witte vrouw". 

Mensen die mij een aansteller vonden. Mensen die het onzin vonden. Mensen die vonden dat ik het recht niet had om een kind met een donkere huidskleur op te voeden.

En toen kwam hij binnen!

Want het is natuurlijk als blogger een wens dat je blog viral gaat maar als dat moment dan daar is, dan kom je tot het besef dat je, je woorden niet kunt verdedigen. Iedereen kan op allerlei forums, pagina's enz. los gaan op je, terwijl je het zelf niet ziet.

Dat ze dat over mij doen, moet iedereen zelf weten maar dat ze dingen zeiden over mijn kinderen raakten mij enorm.

Zoals je als moeder wilt, wou ik ze beschermen, wou ik dingen recht zetten, verheldering bieden.

 

Je kunt dan natuurlijk zeggen, dit had je kunnen bedenken. Je kunt zeggen dat je dan beter niets kunt delen of dat je het bericht moet verwijderen maar dat wil ik zeker niet.

Het is zo belangrijk dat mensen in gaan zien dat White Privilege wel degelijk bestaat en aan de orde van de dag is.

Ik mag dan moeite hebben met het loslaten van mijn woorden en sommige reacties als onprettig ervaren, feit blijft dat er over gesproken werd. Dat mensen gingen nadenken of ze zich herkende in het verhaal, met elkaar in discussie gingen of het wel of niet bestaat en zo ja, in welke mate.

 

Dat mensen schreven dat ik dit nooit geschreven zou hebben als ik zelf geen gekleurd kind had gehad, is trouwens iets waar ik volledig achter sta.

Het klopt dat ik het dan nooit geschreven had. 

Niet omdat ik het, het wel waard vind om voor mijn kind te schrijven en niet voor een ander kind maar om de simpele reden dat ik mij er dan nooit zo bewust van was geweest.

En dat is precies de reden dat ik niet langer wakker ga liggen of mensen mij wel goed geïnterpreteerd hebben, of mensen nare dingen schrijven over mij en mijn kinderen en of mensen het misschien onzin vinden wat ik schrijf.

Ik weet door de samenstelling van mijn gezin dat het er is en ik zal er alles aan doen om daar aandacht voor te vragen.

Want laten we eerlijk zijn, iedere moeder wil toch gelijke kansen voor haar kinderen.

 

Het is zoals de biologische moeder mij zei, toen ze mij vroeg om een boek te schrijven (het werd een blog maar dat boek gaat er ooit nog komen) "Charlotte, de wereld is soms zo anders dan wij denken dat die is. Dat komt niet omdat wij het niet willen zien, maar doordat wij die kant niet kunnen zien omdat wij er niet mee te maken krijgen. Als er dan mensen zijn die dat stukje laten zien aan de rest, ook al is het misschien niet zo mooi, dan kunnen we elkaar gaan begrijpen. En zodra er begrip is kunnen we problemen op gaan lossen".