Nu pas weet ik dat ik al die jaren met oogkleppen op heb rondgelopen.
Pas sinds ik een kind met een donkere huidskleur heb, weet ik dat ik wit ben.
White privilege.
Ik ben een dochter van een ondernemer, opgegroeid in het Gooi.
Ging naar een particuliere basisschool, had pianoles bij de buurvrouw en op zaterdag ging ik naar de scouting.
Dat was mijn wereld, mijn eerste 12 jaar.
Ons werd absoluut bijgebracht dat we bevoorrecht waren en dat je dat niet voor lief mocht nemen en er iets terug voor moest doen.
Ik heb altijd de drang gehad om de wereld een stukje mooier te maken. Zo kwam het dat ik ieder jaar geld vroeg voor mijn verjaardag en oneindig veel klusjes deed om mijn fosterparents-kinderen te kunnen "onderhouden", terwijl ik zelf op de basisschool zat.
Ik was dus niet geheel wereldvreemd maar zag de wereld wel door een roze bril.
Vele jaren later liep ik stage op de Wallen, werkte in de gevangenis en zag ik wat verslaving met mensen deed.
Ik droomde ervan om in vluchtelingenkampen te werken, te zorgen dat die uiteindelijk overbodig zouden zijn.
Een zwangerschap op mijn 19e maakten alles anders.
Ik wist inmiddels, uit eigen ervaring, heel goed hoe een dubbeltje omdraaien in zijn werk gaat en dat je met keihard werken ver kunt komen maar mijn plannen voor het "grote verschil" maken gingen in de vriezer.
Ondanks dat ik zoveel had gezien. Zoveel diverse mensen had gesproken en gehoord zag ik racisme niet als iets wat veelvuldig voor kwam in Nederland.
Ja, er liepen wel gekke rond die lukraak riepen dat dit "hun" land was en dat alles lag aan asielzoekers, maar dat was enkel een groep domme mensen, in mijn beleving.
Ik was er dan ook echt van overtuigd dat het met discriminatie en racisme wel mee zou vallen toen ik de vraag van de Raad van de Kinderbescherming kreeg tijdens de raadsgesprekken.
Hij vroeg mij hoe ik er mee om dacht te gaan als mijn kind hier mee in aanraking zou komen.
Op dat moment was het voor mij nog een "als" mijn kind er mee in aanraking zou komen.
Al snel zou ik leren dat de wereld heel anders in elkaar zit, dan tot ik tot op dat moment had gedacht.
Een klein bruin kindje is nog schattig.
Toen Joshua klein was kon ik het eerst nog wel schare in de categorie "onhandige opmerkingen" maar toen hij groter werd en het schattigheids-gehalte naar beneden ging was dat niet langer mogelijk.
Begon het toen hij een baby was met opmerkingen als "Ligt het aan het licht of is hij zo donker" al snel gingen we naar de categorie "er drijft een drol in het zwembad, oh nee, het is een jongetje" en daarna gingen we over naar de categorie "He, een aap".
Mij is altijd geleerd dat schelden geen pijn doet maar dat doet het wel.
Het geeft iedere keer een kras. Een kras die niet uit te wissen is.
Natuurlijk leer ik hem dat het niet waar is wat ze zeggen, dat ze niet beter weten enz. maar ik zit na zo'n opmerking wel met een kind dat tot op het bot gekwetst is.
Mij kun je niet vertellen dat kinderen met zulke opmerkingen in zich worden geboren. Ik ben er van overtuigd dat, dat iets is wat je meekrijgt. Niet alleen vanuit thuis, school of de speeltuin maar ook zeker door de media.
Pas nadat ik een zoon met een andere huidskleur dan de mijne in mijn armen had mogen sluiten realiseerde ik mij dat White-privilege wel degelijk een ding is.
Mijn ouders hebben nooit op zoek hoeven gaan naar kinderboeken waarin ik mezelf kon herkennen.
Als ik met mijn witte kinderen het heb over de Zwarte Pietendiscussie dan is het omdat ik ze iets wil leren niet omdat ik ze moet wapenen tegen de opmerkingen die ze de komende tijd mogen verwachten.
Als ik iets doe wat niet zou mogen zou ik slechts met mijn voorletter en achternaam vermeld worden in de krant, geen journalist zou er bij schrijven "het betrof een blanke of witte vrouw".
Alles wat ik zeg of denk, is mijn mening. Niemand zal die over één kam scheren met alle witte vrouwen. Heel anders is het als iemand met een andere huidskleur zijn mening deelt. Opeens is dat dan wel de mening van alle mensen met diezelfde huidskleur of afkomst.
Het moment dat ik voor het eerst keihard geconfronteerd werd met het feit dat ik mijn zoon moet leren dat de wereld anders tegen hem aankijkt was het moment dat mijn dochter mij wees op het feit dat zij zo kon lopen door de Action en dat, dat niet voor hem opging.
Ik paste de struisvogelpolitiek nog even toe en verwees haar idee naar het rijk der fabelen maar de volgende keer was ik toch extra alert. Terwijl ik op afstand achter hun aanliep, zag ik het gebeuren. Hij werd "geschaduwd" terwijl zij zo door de winkel kon lopen.
Ik ben niet op mijn mondje gevallen en ging verhaal halen. Het antwoord bestond uit "hij valt binnen de risicogroep".
Let wel, we hebben het hier over een jongetje dat toen 7 jaar was.
Enkel op basis van zijn huidskleur viel hij onder de "risicogroep".
Nu kan ik tegen hem zeggen dat hij zich het niet moet aantrekken maar het is een feit. Een feit waarmee ik hem moet opvoeden zodat hij niet in de problemen komt.
Schreeuwen er drie kinderen (en ja, hij heeft een luide stem) dan zal hij aangesproken worden, want die "zwarte" zijn allemaal zo luidruchtig.
Mijn witte kinderen zijn nog nooit nageroepen voor hun huidskleur, hoe anders is het als je een kleurtje hebt.
Nooit vroeg iemand mijn andere kinderen terug te gaan naar hun eigen land, terwijl ze hier allemaal thuis horen.
Vol afschuw keken we allemaal naar de serie op Netflix "When they see us", maar is het wel zo anders hier?
Ik zal de laatste zijn die zegt dat iedereen discrimineert of dat mensen altijd met opzet, onhandige opmerkingen maken maar ik ben wel de eerste die zal zeggen dat de wereld anders aankijkt tegen kinderen met een andere huidskleur.
Doen we dat met opzet?
Is het iets dat zo gegroeid is?
Zijn we ons er bewust van?
In die laatste vraag zit denk ik voor een groot deel de oplossing van dit probleem.
Ook ik, was ondanks alle plekken waar ik gewerkt heb, de dingen die ik heb meegemaakt, mij niet bewust van mijn white-privilege.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel eens heb gedacht dat iemand racisme gebruikt had als kapstok maar nu ik beter weet, weet ik dat het bestaat.
Weet ik hoeveel pijn en verdriet het doet maar ook hoe vaak het onbedoeld gebeurd.
Er is geen kant en klare oplossing voor dit probleem.
Wel kunnen we allemaal ons steentje bijdragen door ons er bewust van te zijn.
Mij werd geleerd dat ik geen kleuren zag. Iedereen was gelijk.
En hoe mooi dat ook klinkt, zo is de wereld niet.
Door te zeggen dat je geen kleuren ziet, zeg je onbedoeld dat er geen verschil is en dat is er wel degelijk.
Mijn ene kind moet harder knokken dan de ander.
Dat verandert niet als ik het ontken, dat verandert ook niet als ik zeg dat hij er boven moet staan. Het verandert pas als we ons er met zijn allen van bewust van zijn, dat er nog wel degelijk verschil is.
Het is net zoals bij ieder ander probleem, pas als je het bestaan ervan erkend kun je het probleem gaan aanpakken.
En weet je, ik denk dat die verandering er gaat komen.
Misschien ben ik een tikje naïef, een beetje een dromer maar ik denk dat als wij ons bewust worden van het probleem dit verschil mogelijk is.
Er zullen altijd mensen zijn die blijven roepen dat een asielzoeker het beter heeft dan iemand met een uitkering. Er zullen altijd mensen zijn die de ene huidskleur boven de ander zetten en er zullen altijd mensen zijn die mensen van een bepaalde groep over één kam scheren.
Maar er zullen ook steeds meer mensen komen die in gaan zien dat we elkaar nodig hebben, dat er geen verschil moet bestaan, dat we allemaal dezelfde kansen en mogelijkheden moeten krijgen en dat we enkel op onze eigen mening aangesproken moeten worden en niet dat één iemand spreekt voor iedereen die er enigszins hetzelfde uitziet als de spreker.
Ik weet dat er kritiek op deze blogpost zal komen. Mensen die het overdreven vinden of die denken dat het allemaal wel meevalt.
Daar was ik mij voor het schrijven al bewust van en dat komt omdat ik zelf eerst ook dacht dat het niet bestond of wel meeviel. Maar zoals met zoveel dingen weet je pas hoe het is als je het zelf meemaakt.
De reden dat ik het schrijf is omdat ik het iedereen gun dat hij of zij het beseft, dat ik het iedereen gun dat het anders gaat worden en omdat er ergens misschien nog die kleine wereldverbeteraar in mij schuilt die ik was toen ik een heel klein meisje was.
Laten we samen bewust worden, dan is de grootste stap gezet.
Reactie schrijven
Nova (donderdag, 29 augustus 2019 08:11)
Wauw wauw wauw!
Echt wat een krachtige blog. Iedereen moet dit lezen. Wie dit na het lezen nog niet begrijpt, die kiest er gewoon voor om het niet te willen begrijpen.
Je bent echt een topper!
Amanda (donderdag, 29 augustus 2019 08:54)
Wauw wat mooi verwoord, en helaas wat heb je gelijk. Ik volg je pas sinds een week, door je mooie manier van schrijven en alle ervaringen die je deelt. Puur goeds, een gouden hart heb je. Helaas leven we in een egoistisch ingestelde samenleving waar delen of helpen vaak teveel gevraagd is van de ander. Ik woonde in een stad, precies hetzelfde verhaal als je hier boven beschrijft. Op de basisschool had ik buitenlandse vriendinnetjes maar er werd me verteld dat dit "niet goed voor me" was. Een kind word het aangeleerd door bijvoorbeeld thuis. Nu woon ik al enige tijd in een studentenstad, met meer dan 100 nationaliteiten. Ga je hier naar de markt op zaterdag, alles loopt door elkaar en je hoort tientallen talen, ziet zoveel "verschillende" mensen. En het leukste? Iedereen vind het prima, nog nooit heb ik hier iets discriminerends meegekregen over een ander. Als ik naar mijn oude woonplaats terug ga, keer ik gewoon 30 jaar terug de tijd in als het niet meer is. Ik blijf lekker hier! En blijf jij lekker jezelf, met al je prachtige kinderen. Hoop dat je tot heel veel mensen door mag dringen! Ik vind je dapper
Sherry (donderdag, 29 augustus 2019 09:13)
Openhartig geschreven. Racisme is zeker een issue. Ik ben zelf Grieks-Pakistaans ik ben wel blank uitgeschoten, heel blank eigenlijk. Mijn naam verraad mijn afkomst een beetje en dan krijg je te maken met discriminatie zonder dat mensen je gezien hebben en kennen. Ik ben van mening dat er een echte wet moet komen tegen discriminatie lekker boetes uitschrijven.
Xxx
www.beautyandbooksmagazine.nl
Celeste K (donderdag, 29 augustus 2019 09:32)
Nee zeker geen kritiek. Je gevoel en ervaring herken ik zo. Je brengt het precies onder woorden. Pas toen ik mijn zoon aan mijn hand meekreeg, voelde ik me blanker dan ooit. En nee dat vond ik absoluut geen fijne ervaring. Bedankt voor het benoemen van dit gevoel.
Frederique (donderdag, 29 augustus 2019 19:16)
Wat bijzonder dat je op zo'n jonge leeftijd Foster kindjes 'had'. En nu on topic, ik kwam naar Nederland toen ik 9 was en ik heb veel discriminatie meegemaakt toen ik jonger was. Wat je vertelt is dus helaas wel herkenbaar. Ik weet niet of het gaat veranderen. Het ligt vaak aan onwetendheid, niet per se aan het niet weten maar aan het niet willen weten. En zolang er mensen zijn die niet willen weten, die niet willen zien, ben ik bang dat we er nog niet vanaf zijn. In huis zit het in ieder geval goed: jouw kids hebben geluk met jou :)
Kreanimo (vrijdag, 30 augustus 2019 07:15)
Tien mijn dochter pas naar school ging had ze een donker vriendinnetje. Ze had een bijzondere naam, dus ik vertelde erover tegen papa aan tafel en beschreef haar ook als een donker kindje. Maar mijn dochter begreep niet waar ik het over had. Ze zei als het donker is, dan doe je het licht aan. En daar stond ik... beseffend dat zij dat kindje totaal niet anders zag. Het was gewoon een ander kindje. En hoewel ik geen racist ben, bleek dat ik er toch voor een stuk ingeburgerde taal voor gebruikte. Ik let echt op met wat ik zeg... Het lichtroze kleurtje laat ik mijn kinderen zo benoemen. Want huidskleur bestaat niet...
Linda van Milligen (vrijdag, 30 augustus 2019)
Ik ben er een beetje stil van... Ik weet dat het gebeurd maar dat dat zelfs al bij zulke kleine kinderen gebeurd schrik ik van! Goed dat je er over schrijft. Ik probeer altijd maar iedereen in zijn waarde te laten. Het lukt niet altijd hoor want als de pietendiscussie weer oplaait heb ik daar ook een mening over en vind ik het lastig. Ik vind het prima een beetje aanpassen die piet maar de mensen die demonstreren dat hij bijv weg moet en er kinderen huilen raakt mij dan omdat ik het zo'n leuk kinderfeest vind. Dan probeer ik dus ook in het midden te blijven. Het leven is geven en nemen en ieder heeft rechten. Het recht op een leuk leven ipv uitgescholden te worden of in de gaten gehouden worden!
Petra (zaterdag, 31 augustus 2019 11:29)
Ik snapte vroeger niet waarom ik gepest werd. Volgens kinderen had ik een varkensneus, een stopcontact... en m’n moeder zei weleens dat ik blauw bloed had... snapte er niets van..
Hoe ouder ik werd hoe meer family ik leerde kennen (pas contact met m’n vader op m’n 18e) en ik ook besefte dat ik een beetje Indonesisch bloed heb.. Nu jaren later, heb ik twee getinte meisjes, en vragen kindjes (2018) aan hun “hoe kom jij aan zo’n bruin velletje?” Daar wist mijn jongste geen antwoord op en ik zei “omdat haar opa van Aruba komt.. dat viel mee maar heb m’n dochter ook wel huilend thuis gekregen omdat ze zeiden dat ze “poephaar” heeft... rare wereld...
Linda (maandag, 02 september 2019 15:59)
Dit is zo herkenbaar: alles wat jij schrijft is waar en gebeurd dag in, dag uit. Ontkenning gebeurd door de mensen die er zelf geen ervaring mee hebben. Kinderen zien geen kleur totdat een volwassene ze erop wijst, ze wijst op het verschil, ik heb het meegemaakt bij mijn eigen kinderen toen ze klein waren. Ineens waren ze, volgens vriendjes/vriendinnetjes "zwart" en "anders". Het klinkt onschuldig maar het deed ze veel verdriet en veroorzaakte onbegrip bij ze. En hoe leg je dit uit als ouder? Het is zo jammer, de wereld zou zoveel mooier en relaxter zijn als we elkaar zouden accepteren, ECHT accepteren, en respecteren.
Naomi (maandag, 02 september 2019 21:47)
Prachtig verwoord, zeer herkenbaar en spot on. Dank voor je eerlijkheid en dapper dat je dit deelt. Respect!
Shakira (vrijdag, 06 september 2019 18:54)
Heel mooi verwoordt
Manus (vrijdag, 06 september 2019 22:45)
Wat een mooie geschreven blog. Wat ook heel erg mooi is om de reacties te lezen. Dat een witte vrouw die een gekleurde zoon heeft nu pas ziet dat hij anders word behandeld. Men is vol verwondering. Opeens bekruipt mij een verdrietig gevoel. De vraag die bij mij opkomt is. Als de column door een donkere vrouw zou zijn geschreven. Zou haar blog dan ook zo bejubeld worden? Zou men empathie voelen. Pf zou het afgedaan worden als het valt allemaal wel mee. Nu een witte moeder haar verhaal doet snapt de meerderheid het gelijk. Terwijl de donkere vrouw ,de ervaringsdedkundige die niet zo snel serieus genomen zpu worden.
serieus genomen
Nele (zaterdag, 07 september 2019 07:16)
Het racisme komt helaas niet alleen van blanken. Mijn zoontje die half-Indisch is werd ooit door een Marokkaan verweten voor 'bruine'.
Het is een wereldwijd probleem, waarbij ook getinte mensen of donkere mensen neerkijken op diegenen die nog donkerder zijn.
En ook racisme vanuit geloof komt voor.
Heel mooi en raak geschreven.
Diana (zaterdag, 07 september 2019 11:02)
Helemaal waar! Racisme bestaat helaas. Ik heb het ook pas echt goed gemerkt toen ik getrouwd was met een Marokkaanse maan en onze kinderen. Mijn zoons werden niet als Nederlander en/of als Marokkaan gezien door de resp. bevolkingsgroepen.
Heel helder en goed beschreven. Top.!!
Khadija (zaterdag, 07 september 2019 13:42)
Wij bekladden de zuivere gedachten van onze kinderen, bewust en/of onbewust door onze taalgebruik/opvattingen etc. Wij stoppen mensen graag in hokjes want dat is veilig. Het breekt mijn hart, maar racisme zal altijd blijven bestaan. Erkennen dat het er is, ook in onze Nederlandse samenleving is een stap in de goede richting, zonder bedreigd en uitgescholden te worden door anderen die graag een handje helpen in het in stand houden van ongelijkheid.
Blijf sterk voor je kinderen! Daar zullen zij heel veel uitputten, voor nu en later.❤️
Margriet (zaterdag, 07 september 2019 14:54)
Prachtig verhaal, ik kreeg er kippenvel van.
Ik heb persoonlijk geen ervaring maar mijn "blanke" nicht heeft twee donkere dochters.
Welmoed Ventura (zaterdag, 07 september 2019 15:25)
Mooi verwoord, hopelijk dringt het tot de juiste mensen door. Maar racisme is geen 'blank' ding, daar kan ik van mee praten als gemengd persoon. In Nederland steeds opmerkingen over dat ik 'zwart' zou zijn vanwege mijn Indisch-achtige uiterlijk, na meer dan vijfentwintig jaar Suriname nog steeds vrijwel dagelijks toespelingen dat ik 'wit' zou zijn. En dan heb ik het in beide gevallen over dagelijkse opmerkingen, variërend van 'onhandig' tot regelrecht getreiter.
Christina Kloosterhuis (zaterdag, 07 september 2019 17:33)
Ik herken dit en mijn kinderen zijn wit, maar met een buitenlandse achternaam. Mijn dochter heeft hier weer minder last van dan mijn zonen. Er wordt dan vaak gerefereerd naar thuisland (Ja daar wonen ze!) En die luie buitenlanders, (mijn kinderen werken zich de rambam).
Sherlizz (zaterdag, 07 september 2019 18:20)
Ik Suri-Creoolse moeder heb een zoon met een witte Portugese vader. Mijn zoon heeft een lekker bruin kleurtje. Tot zijn 7e was hij voor de witte buitenwereld een moppie. Daarna niet meer. Rond zijn 12e was hij al er beer die op 15 leek. Voor de buitenwereld was hij een Marokkaan.
Hij kwam 12 jaar oud onthutst thuis met het volgende verhaal. Hij wilde behulpzaam zijn om een bejaarde dame te helpen met oversteken op een zebrapad. Hij zag dat de ze elke keer op en af de stoep stapte en niet durfde. Hij liep op haar af, vroeg of hij haar kon helpen met oversteken. Ze keek hem doodsbenauwd aan en klemde haar handtas stijf onder haar arm. Mijn moederhart bloedde. Nee ik overdrijf niet.
Oh ja... zeggen witte mensen dan doodleuk, dat komt door die K-M......, die het verpesten voor jouw zoon.
Ach... de verhalen zijn legio. Deze topblog geeft goed weer hoe het er in de alledaagse praktijk aan toegaat. Er zit veel onderhuids gif in de maatschappij.
Sandra Sprott (zaterdag, 07 september 2019 19:31)
Goed verwoord!
anoniempje (zaterdag, 07 september 2019 20:09)
Ik weet dat het niet hetzelfde is. Maar ik ben zelf een Hollandse vrouw die bekeerd is tot de Islaam. Nooit heb ik te maken gehad met discriminatie, tot ik de hoofddoek begon te dragen. Mensen die denken dat het wel meevalt, zijn vrijwel altijd witte mensen.
Marie (zondag, 08 september 2019 00:11)
Wat een openhartig blog,ik kan mij goed voorstellen dat je moederhart huilt als dit je kind overkomt.
Ook ik maakte een dergelijke situaties mee
Tijdens mijn sollicitatie liep de manager wel 2 keer terug om te kijken of de sollicitant er al was,en je begrijpt het al.Ik heb een donkere huid en van Surinaamse afkomst.Ik moest wel lachen toen ze schaamteloos zei dat ze een ander beeld voor zich had.Op mijn vraag of ze verwacht had dat ik blank was,begon ze min of meer te stotteren.Gelukkig was dat gauw over en ben ik zefs aangenomen voor die baan.Later konden we hier nog als volwassenen over praten.Hopelijk heeft ze die stomme fout nooit meer begaan.
Ik heb mijn kinderen altijd meegegeven "je bent wie je bent" en je hoeft niet anders voor te doen.Ze gaan met iedereen om en zijn trots op wie ze zijn
Peter F (zondag, 08 september 2019 09:56)
Een hele mooie blog, treffend en goed neergezet. Het komt voor, het is er gewoon, en het wordt onderschat. Het veroorzaakt veel verborgen pijn, langdurig en eigenlijk altijd vastgepind in je hersenkamers. Als gekleurde Nederlander zijn deze ervaringen, vanaf mijn eerste stappen in dit mooie land, diep geworteld tot nu toe, 64 jaar later. Een mooi land maar wel met veel witte rafelranden.
John O (zondag, 08 september 2019 10:17)
Dank voor het goed verwoorden van deze helaas pijnlijke realiteit. Respect voor het duiden. Ik denk dat heel veel mensen zich hierin herkennen. Verhalen die nog veel meer vertelt mogen worden. Respect ��
Monique Hermes (zondag, 08 september 2019 12:11)
Voor mij bestaan er ook geen kleuren, alleen mensen. Maar na het lezen van deze blog, ben ik ook beginnen nadenken. Ben tot de conclusie gekomen dat er toch wel degelijk om kleuren gaat bij veel mensen in mijn omgeving. En tot mijn grote verbazing ook vrienden met een kleur die commentaar heben op mensen met dezelfde kleur. Iets wat ik daarvoor niet echt besefte. Echt stof tot nadenken ...
Henderika (zondag, 08 september 2019 15:49)
Alsof alleen blanke mensen discrimineren. Op de Antillen werden mijn licht getinte kinderen uitgescholden voor "whitey". Gelukkig weten zij dat we allemaal rood bloed hebben.
MiM (zondag, 08 september 2019 16:38)
Tot tranen toe geroerd door jouw verhaal. Dank je!
Alle mensen discrimineren wel eens maar racisme (niet vrij kunnen winkelen, over 1 kam geschoren worden, als dom of vies of dierlijk gezien worden) is iets wat donkere kinderen van kleins af aan te verdragen krijgen, systematisch.
Mijn bruine kinderen voelen al hun hele leven instinctief aan dat het schelden met ‘poepkleur’ anders aankomt dan met ‘stommerd’.
Gelukkig hebben ze net als jouw kind sterke ouders. Liefs & kracht!
Moeder (zondag, 08 september 2019 21:54)
Toen ik in de bus was met mijn dochter in de kinderwagen was iemand zo vriendelijk om mee te helpen de wagen buiten te zetten! Ik zei nog dankjewel en terwijl de deuren weer dicht gingen zei hij graag gedaan jammer dat het zwart is :(
Pffff (maandag, 09 september 2019 18:27)
Alsjeblieft zeg!!! Wat een onzinverhaal zeg!!! Een grote leugen!
Janessa (dinsdag, 10 september 2019 08:25)
Als een donker persoon ( al zou ik mezelf zo niet omschrijven) herken ik alles wat je schrijft. Racisme is wel degelijk sterk aanwezig. Dat weet ik al sinds ik 43 jaar geleden hier ben geboren.
Ik had het allemaal niet beter kunnen omschrijven. Krachtig en zeer correct.
Andre Jongekrijg (donderdag, 12 september 2019 10:29)
Goed beschreven, heel herkenbaar. Mijn ratio vertelt me mensen te beoordelen op hun daden, niet op geloof, afkomst of huidskleur. Mijn gevoel reageert vaak primitiever: het is anders dus vreemd dus voorzichtig zijn. Ik werk in een organisatie met mensen van vele culturen, geloven en huidskleuren. Ik mag dus al jaren ervaren dat het gaat om wat iemand doet punt. Maar 60 jaar in een blanke christelijke samenleving levert me toch een taalgebruik op waarbij discrimnatie en onderscheid maken ingebakken zit. Blijven knokken omeen betere wereld te krijgen geldt ook voor mij!
Marieke (vrijdag, 22 mei 2020 13:08)
Wauw wat een waarheid.
Ik ben bewust van Zuid Limburg verhuisd naar de randstad, zodat mijn prachtige kids (die een Surinaamse papa hebben) minder racisme zouden mee maken. En tot nu toe (knock on wood) maken ze ook echt minder mee dan hun neefje en nichtjes.
De documentaire: "Wit is ook een kleur." is ook zeker de moeite waard om te kijken.
❤️ Bedankt voor weer een ware eerlijke blog
Barbara (donderdag, 04 juni 2020 09:12)
Danku voor je getuigenis. Als witte moeder van twee prachtige dochters met een zwarte vader heb ik bijna nooit beseft dat zij zouden gediscrimineerd worden. Nu pas op 21 en 24 jaar moeten zij mij leren inzien dat dit zo niet is. Dat zij elke dag opnieuw er staan als gekleurde dus zwarte vrouwen die al de nadelen moeten ervaren en er mee omgaan. Ik zit hier met tranen in mijn ogen dat het zo ver is moeten komen dat zij mij nu moeten wakker schudden en dat ik als moeder hier vroeger voor hen nooit ben opgestaan en opgekomen. Maar ok... beter laat dan nooit.
Juiste opvoeding. (donderdag, 04 juni 2020 18:21)
Overal ter wereld is er rasisme en discriminatie, iedereen heeft er mee te maken. Een klasgenoot zei tegen mij dat ik bleek ben, terwijl ik gewoon getint was. Ik kon ook tegen haar zegen dat ze donker is, maar ik deed het niet, omdat ik goed opgevoed ben. Leer je kinderen dat discriminatie en Rasisme niet oké is.
Remco (zaterdag, 13 juni 2020)
Heel vervelend zeg, maar ik ben zelf wit maar heb helaas nooit privileges gehad omdat ik wit / blank ben. Wel ben ik meerdere malen met geweld bedreigt omdat ik wit / blank ben. Het is nu eenmaal wat je en hoe je het beleefd. Ik heb zelf het idee dat Nederlanders heel tolerant zijn. Maar er zal altijd geweld pesten of andere voorbeelden zijn van wat sommige mensen andere mensen aandoen. Dat gebeurt in mijn geval het meeste door de overheid / maatschappij zelf. Helaas we zouden de maatschappij leuker kunnen maken door b.v. love is all you need!
Patty (donderdag, 28 januari 2021 13:05)
Ik weet er alles van! Bij mij is het juist andersom. Ik ben een Surinaamse vrouw met een blanke man. Mijn kinderen zijn blank van kleur. Wanneer klasgenootjes bij ons thuis komen spelen, wordt er toch met argwaan gereageerd als ze mij zien. Mijn kinderen worden dan op school aangesproken als "de kinderen met die zwarte moeder", waar ze erg veel last van hebben. Moeilijk hoor!
Jorina (zaterdag, 06 februari 2021 16:26)
Hier in de buurt wonen we met heel wat nationaliteiten samen, enkel nederlanders zijn er zeldzaam.
Geloof me, we zijn allemaal racisten
Zelfs mensen van dezelfde nationaliteit discrimineren elkeen op basis van geloof of hun regio van herkomst in hun eigen land
Sabine (maandag, 19 april 2021 09:49)
Dank voor je blog. Ik ben me er steeds meer van bewust dat ik opgegroeid ben met white privilege. Door mijn ouders opgevoed in een multi cultureel gezin (Indische moeder en familie die kant) en open voor iedereen. Het is een ding om je best te doen iedereen gelijk te behandelen het is een ander ding om te beseffen dat je zelf nooit voor je plekje hebt hoeven vechten puur op je blanke huid. Mijn broer en vele van mijn familie zijn een stuk donkerder (in gradaties) en die hebben ook deels andere ervaringen. Maar nog wel een westerse naam waardoor toch ook veel ‘makkelijker’ gaat.
Waar ik het meest trots op ben door mijn opvoeding is altijd open te blijven staan voor signalen. En mee te veranderen in je mening. En dat kan pijnlijk zijn die verandering. Ik dacht altijd niet racistisch te zijn tot ik ontdekte dat vriendinnen echt geschaad zijn in periode van Sint en zijn pieten (gepest) ik brulde ook HankiePankie met de BSO kids mee zonder te beseffen dat Aziatische mensen zich gekwetst voelden. Ik vind het geen probleem om er mee te stoppen en me aan te passen. De pijn zit in de schaamte dat ik me dat niet beseft heb en ongewild mensen heb gekwetst. De kracht zit er in het te beseffen en bereid zijn te veranderen. Deze blogs helpen met bewustwording. Veel dank daarvoor ;)
M (zondag, 12 februari 2023 14:14)
Ingewikkeld.
Wat ik onbegrijpelijk vindt is dat een huids- of haarkleur er toe doet. Ik heb half Nederlands en half onbekend bloed. Persoonlijk vind ik een lichtbruine tint echt het allermooiste. Dat mag je zeggen.
Ik maak wel onderscheid in cultuur. Je kunt niet alle culturen over 1 kam scheren.
Mensen uit diverse culturele vereisen ook een andere benadering. Dit komt vaak vanuit oudsher; verleden en traditie. Mensen beledigen of kwetsen puur om cultuur of huidskleur is waanzin. Wel mag je een mening hebben over een bepaalde cultuur. Dat kan binnenlands of buitenlands zijn. Op een aantal vlakken zijn de cultuur en bepaalde handelingen in één adem te noemen. De huidskleur vertegenwoordigd geen cultuur. Discriminatie op basis van huidskleur is zo niet intelligent. Ik kan mij voorstellen hoe zo een contrast duidelijk wordt in dit verhaal. Laten we alsjeblieft de huidskleur er totaal niet toe laten doen. Het zegt helemaal niks over iemand of iets. Evenals een naam.
Racistenzijnzwart (dinsdag, 16 januari 2024 16:43)
Ik heb echt een hekel aan Surinamers, wat een hypocriet volk, er is geen wit persoon meer over in Suriname, allemaal weggejaagd daar.