Ik heb een wens.

Terwijl ik papieren aan het uitzoeken ben, heb ik het programma "De sleutel" via Videoland op staan.

Het is alweer de laatste aflevering.

Verdiept in mijn werk en het programma, hoor ik haar niet aankomen.

Ze kan niet slapen.

 

Ze kruipt naast mij en kijkt gebiologeerd naar de tv. Voor ik het uit kan zetten, heeft ze al een vraag gesteld.

"Zijn dit eigenlijk mensen die op straat wonen?"

Ik bevestig dat, dat klopt.

"Oh, dus net als mijn buikmama. Alleen hun kregen dus een huis".

 

De tv heb ik inmiddels uitgezet.

"Mama, denk je dat een huis het belangrijkste is om te krijgen als je op straat woont?".

Ik denk even na en zeg haar dan dat ik denk dat een huis wel het begin kan zijn voor een nieuwe start maar dat er vaak meer hulp nodig is.

Ze knikt, staat op en gaat naar de wc.

 

Binnen no-time is ze terug.

"Ik denk dat het heel anders zit".

Vastberaden staat ze voor mij.

 

Benieuwd naar haar mening, vraag ik haar hoe zij denkt dat het zit.

"Buikmama, heeft een probleem en geen huis maar ze is wel mijn mama en een mens. Oma Amerika zei ook dat, dat het ergste is dat mensen vergeten dat je een mens bent als je op straat woont. Dat mensen met een bocht om je heen lopen. Dat ze bang voor je zijn. Je vies vinden en je de schuld geven van je problemen".

 

Ik weet direct waar ze op doelt.

Pas geleden liep ik met haar door de stad.

Bij een winkel waar we in moesten stond iemand met de daklozen-krant. Een meneer voor ons siste "vieze zwerver" tegen de dakloze.

River bedacht zich geen moment en zei tegen de meneer "mijn mama woont ook op straat".

De man keek mij net zo ongeloofwaardig aan als de dakloze-krant verkoper dat deed.

Ze hielp hun al snel door te zeggen "Ja, mijn mama in Amerika woont ook op straat. Je kunt ook zeggen hallo, in plaats van vies. Dat is een stuk aardiger".

De man weet zich duidelijk geen houding te geven.

De dakloze kijkt ons allemaal aan en zegt dan "Dat meisje is slimmer dan heel veel mensen. Ik heb nog liever dat je mij ziet en groet dan dat je een krant koopt. Als je niets hebt dan is een vriendelijk woord goud waard". 

We gaan allemaal onze eigen weg.

Bij de kassa tref ik de man weer. 

Tussen de stapel cadeaus ligt een sjaal.

"Die is voor die meneer buiten" zegt hij tegen River.

"Je had gelijk en hier ga ik sorry mee zeggen. Bedankt dat je mij hebt uitgelegd hoe het zit".

Ze lacht.

Het is precies zoals ik al dacht, want nog geen minuut later vervolgd ze haar verhaal.

"Weet je nog mama, die meneer die, die meneer vies vond?".

Ik vertel haar dat ik groot respect heb voor hoe zij voor haar gevoel, mening en overtuiging uit durft te komen.

Dat ze misschien mensen tegen komt in haar leven die het niet met haar eens zullen zijn maar als je bij één iemand de ogen weet te openen dat je dan al trots mag zijn.

 

"Ik kan geen huizen geven, dan moet ik eerst heel rijk worden en misschien ook wel groot. Maar ik wil wel wat doen. Ik kan nu niet met buikmama praten, ik kan haar geen fijne kerst wensen maar ik weet wel wat ze altijd zei "River laat zien aan andere hoe belangrijk het is om aardig voor elkaar te zijn". Ik wil doen wat zij fijn vind en ik wens dat heel veel mensen met mij mee gaan doen. Dat kan toch hé mam, want het kost niets!".

 

Haar ogen stralen, zelden zag ik haar zo vastberaden.

Mijn meisje, met haar eigen uitgesproken mening.

Haar grote liefde voor haar buikmama en het grote verdriet van haar voor de situatie zoals die nu is.

Ze lijkt op haar buikoma zoals ze de dingen aanpakt. Niet bij de pakken neerzitten maar het omturnen in iets moois.

Zo'n simpele kleine wens die eigenlijk zoveel meer betekent dan alleen die simpele wens.

 

Ik beloof haar dat we het samen gaan doen.

We gaan iedereen die we tegen komen in de stad, die het moeilijk heeft een fijne kerst wensen.

En dan kijkt ze mij aan, met die grote ogen van haar die altijd zoveel meer vertellen dan ze uitspreekt.

"Mama, als ik er voor kan zorgen dat iedereen het gaat doen, dan is er misschien wel een kans dat iemand buikmama tegenkomt en haar een fijne kerst wenst. Dan heb ik dat toch een beetje kunnen doen"

 

Ik knik, stop haar onder, geef haar nog een dikke kus en een grote knuffel en slik ondertussen flink mijn emoties weg.

Een simpele wens die zo'n groot verlangen vertegenwoordigd.

Lieve schat, wat ben je mooi. Van binnen en van buiten.