Hi lieve Charlot!
Alles goed met je?
Hier gaat alles op rolletjes. We genoten echt enorm van het mooie weer. Wat ben je daar aan toe hé na een paar maandjes herfst en winter.
Ik merk het echt. Genieten!
Vorige week waren we op het strand. Ik merkte dat mensen toch een beetje kijken. 2 witte ouders. 1 donker kindje....
Wat zou het verhaal zijn?
Soms vragen mensen het zelfs op de man (of vrouw) af. Zo waren we afgelopen zomer ook op datzelfde strand.
Ik liep het water in om even af te koelen en meteen kwamen er 2 bejaarde vrolijke dames op me af gezwommen.
Duidelijk hadden ze gewacht tot het juiste moment. Dus toen ik op tetter afstaand was gekomen, konden ze meteen hun vragenvuur starten. Ik moest er wel om grinniken.
Die twee tetterende badmutsen die naar hun prooi dreven terwijl ze heel onopvallend naar elkaar gebaarden.
"Hoe zit het nou met jullie? Is dat leuke ventje van jou?"
Jazeker mevrouw.
"En is dat je man?"
Klopt ja.
"Is hij geadopteerd dan, die kleine?"
Ja.
"Zie je nou Thea. Ik zei het al!"
Tot zover prima.
Tot de woorden die daarop volgen werden uitgesproken. Zoals zo vaak. Te vaak.
"Hij mag jullie later wel dankbaar zijn dat hij zo leuk terecht is gekomen'.
Ik heb geen zin om elke keer te zeggen wat ik echt denk, als ik dit hoor.
En ik weet het. Het is lief bedoelt.
Maar lieve mensen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen als antwoord op deze opmerking.
Ons kind hoeft ons NIET dankbaar te zijn voor zijn adoptie. Zoals jouw kind ook niet dankbaar hoeft te zijn. Niet voor het feit dat hij geboren is. Niet voor het feit dat jij van hem houdt. Niet voor het feit dat hij niet door het doucheputje is gespoeld een maand of 9 voor de geboorte.
Ja, ik hoop dat hij later terugkijkt op een fijne jeugd. Dat hij onvoorwaardelijke liefde heeft ervaren. Dat verdient namelijk elk kind.
Is dankbaarheid dan niet op zijn plaats?
Zeker wel. Wij- als ouders- mogen dankbaar zijn. Dankbaar dat we ouders mogen zijn. Dat we gekozen zijn.Dat we een gezin mogen zijn. Iets wat voor veel mensen vanzelfsprekend is en voor ons allesbehalve.
Daar zijn wij dankbaar voor, elke dag weer.
Hoe denk jij daar nu over Charlot?
Ik wens je weer een mooie week.
Liefs, Natas
Lieve Natas,
Dat weer is echt zo lekker, ik wordt gewoon een stuk vrolijker wakker als de zon schijnt. Heb meer zin in de dag. Het zonnetje maakt alles gewoon net een beetje leuker.
Ik ben nu al weer een weekje thuis na een heerlijke week in Limburg.
Uiteraard moest er ook even geshopt worden en zo kwam het dat we naar Outlet Roermond gingen.
De meiden vinden shoppen geweldig. De jongens draait het om alles wat er bij komt, lunchen, ergens koffie drinken enz.
Tussen de middag zaten we bij La Place en aten een broodje. Op de wand waren diverse krijttekeningen waaronder één waarop groot HOMEMADE geschreven stond. River ging er onder zitten en zei "Dit geldt niet voor mij, ik ben niet homemade maar geadopteerd".
Het is haar humor. River houdt van sarcasme, humor op het randje (zo klein als ze is) en is enorm ad rem. Ik vind dat heerlijk. Kan er ook om lachen dat, dat er al zo jong in zit. Haar opmerking was er één die 100% bij haar past en waar we dan ook allemaal hartelijk om moesten lachen.
De mensen aan de tafel naast ons dachten hier echter anders over.
De mevrouw boog zich naar voren, tot ze vlak voor River hing en sprak de woorden "Dat is niet netjes van je, je moet dankbaar zijn dat je geadopteerd bent".
Ik vind het nog steeds lastig als mensen zich zo bemoeien met mijn kinderen. Ik zou dat zelf nooit doen.
Het was vakantie, we waren aan het genieten, ik had geen zin in een scene, dus keek ik de dame enkel strak aan en zei "Wij gaan even verder met onze lunch, daar zijn wij heel dankbaar voor namelijk".
Mijn kinderen hoeven nooit dankbaar te zijn voor het feit hoe ze in mijn leven zijn gekomen. Of dat nu via dokter en zijn prachtige technieken was of via adoptie. Zij hebben hier nooit om gevraagd.
Ik daar in tegen ben enorm dankbaar, dat twee moeders zoveel vertrouwen in mij hebben dat ik hun kinderen mag opvoeden.
Ik geef mijn kinderen ook mee dat ze mij niet dankbaar hoeven zijn voor het feit dat ik ze geadopteerd heb. Nu niet, nooit niet.
Nu Joshua met zijn spreekbeurt bezig is hebben we veel meer gesprekken als anders over zijn adoptie. Hij is heel openhartig. Kan heel goed vertellen hoe het voor hem voelt.
Hij vind dat er voor- en nadelen zitten aan geadopteerd zijn. Zelf voelt hij wel dankbaarheid, niet voor mij, wel voor zijn biologische moeder en dat waardeer ik. Ik vind dat mooi.
Hij ziet in dat ze hem overdroeg uit liefde. Dat je kind niet bij je kunnen houden, ondanks dat je er heel veel van houd, iets is wat onmenselijk moeilijk is en iets is wat je alleen kan als je er van overtuigd dat je kind ergens anders een beter leven zal krijgen.
Hij is haar dankbaar dat ze deze keus kon maken. Hij is haar dankbaar dat ze wel een plek in zijn leven wil. Hij is haar dankbaar dat ze mij koos en toen ik die woorden las, stroomde de tranen over mijn wangen.
Het is precies datgene waar ik ook zo dankbaar voor ben.
Vandaag is het complimenten-dag en ik hoop dat je het sowieso al lang en breed weet, ook al zeg ik het nooit letterlijk tegen je; "Natas, wat ben je toch een mooi mens, van binnen en van buiten. Ik vind je een super moeder (je hebt natuurlijk wel het voordeel dat je een geweldig leuk kind hebt, maakt het wel een stukje makkelijker ; -) ) en kijk uit naar alle mooie dingen die we gaan uitwerken. Kortom, je bent een topper!".
Lieve Natas, een heerlijke week gewenst!
Liefs, Charlotte
Reactie schrijven