Wat heeft adoptie mij geleerd.

Het ligt alweer jaren achter ons, de procedure. Het onderwerp Adoptie houdt ons echter nog steeds dagelijks bezig.

Naar verwachting zal dat zo blijven, want het is een 'onderdeel' van ons gezin.

En adoptie heeft ons veel gebracht. Niet alleen als gezin, maar zeker ook als persoon.

 

Jarenlange voorbereidingen, keuringen, voorlichtingen: noem het maar op.

Je zou denken dat er weinig verrassingen meer op je pad komen, na zo'n jarenlang traject.

Maar juist de dingen waarop je je niet kunt voorbereiden; daarin zitten de zaken die adoptie ons gebracht heeft.

Want adoptie is zo veel meer dan ouders worden.

 

Ik heb enkele mooie lessen voor je op een rijtje gezet.

De liefde die je voelt, als je jouw kind voor het eerst in de armen houdt, is onbeschrijfelijk.

Ook bij adoptie.

Moedergevoelens, oer gevoel, moederinstinct.

De herkenning vanaf de eerste blik.

Het is er allemaal. De opmerking die ik weleens hoorde "bij jou moet dat groeien, want hij is niet in jouw buik gegroeid" is regelrechte bullshit.

Door de adoptie is dat meer dan duidelijk geworden.

Herkenning bij die eerste blik? Check!

 

En natuurlijk wist (en weet) ik ook niet meteen wat we moesten doen ik elke situatie. Die andere moeders doen ook maar wat!

Controle, de touwtjes stevig in handen. Graag, vaak en stevig.

Dat is kort samengevat zoals ik het graag zag, voor onze adoptie. Man, wat ben ik mezelf tegengekomen.

Ook het vanuit huis ingeprente "Kan niet bestaat niet. Als je iets heel graag wilt, dat moet je er hard voor werken".

 

Ik kon werken en mijn best doen wat ik wilde, maar zwanger raakte ik niet.

Mega frustrerend, dat besef dat je dus niet alles in de hand hebt.

 

En ook tijdens de adoptieprocedure kon ik geen enkele invloed uitoefenen.

 

Hoe hard ik ook mijn best deed.

Hoe ik ook probeerde, knokte en vocht: het haalde niets uit.

Het komt wanneer het komt.

 

Niet alleen in het voortraject, maar ook nu nog.

Bijvoorbeeld de afweging om wel of niet voor een tweede kindje te gaan.

Het is een keuze die we "zomaar" kunnen maken.

Financieel, emotioneel. Maar ook leeftijd, wetten en regels zijn zaken waarop wij de keuze moeten maken.

Voor zover wij al een keuze hebben.

 

Dat zorgde uiteraard regelmatig voor frustratie.

Maar het zorgt tegelijk soms voor rust.

 

Maar blijkbaar gebeuren er dingen, of juist niet, omdat het zo moet zijn.

En niet omdat ik het wil.

Deze les was een vrij harde les, maar wel 1 waar ik nog dagelijks de vruchten van pluk.

Er zijn dingen die ik niet begrijp. Toen niet, nu niet.

En dat is prima.

 

In het geval van onze adoptie, werden we niet alleen ouders maar ook meteen verlengde familie, zoals wij het noemen.

Niet alleen een zoon, maar ook een geboortemoeder, opa, oma, oom en tante werden liefdevol aan ons leven toegevoegd.

Een prachtige en liefdevolle aanvulling, waar we meer dan dankbaar voor zijn.

 

En eerlijk is eerlijk, waar we soms helemaal niets van snappen.

En dat is prima. Zij zullen mij ook ongetwijfeld niet altijd begrijpen.

We zijn namelijk niet allemaal hetzelfde.

 

We hebben totaal andere levens, met een andere cultuur.

We kijken soms anders tegen dingen aan. En dat is meer dan okay.

Wie ben ik, om daar iets van te vinden?

 

Het ruimdenkende, heeft er bij mij altijd wel ingezeten.

Snap ik alle geboortemoeders? Begrijp ik de keuzes voor 100%?

Zeker niet. Ik sta niet in haar schoenen. Ik leid niet het leven dat zij leeft. Bewandel niet haar pad.

Wie ben ik om daarover te oordelen? Wie ben jij om daarover te oordelen?

Kritiek vanuit mijn omgeving, op de geboortemoeder en geboortefamilie is iets dat ik heel slecht trek.

 

Het is wat het is, we zijn met elkaar verbonden, voor de rest van ons leven.

En we houden enorm veel van zijn geboortefamilie.

Ook als we ze soms even totaal niet begrijpen.

Voor de adoptie hadden wij ook al een druk sociaal leven. Vrienden genoeg, feestje hier - etentje daar.

Nieuwe vriendschappen stonden dan ook niet bovenaan het verlanglijstje.

Ik was al lang blij als ik de vriendinnen die ik heb een keer de aandacht kon geven, die zij verdienen.

En toch...

 

Er zijn enorm waardevolle vriendschappen ontstaan door onze adoptieprocedure.

Niet waardevoller, wel heel bijzonder.

 

Het is toch enorm fijn om mensen om je heen te hebben, die hebben meegemaakt wat jij hebt meegemaakt.

Die de dingen begrijpen die je niet uitspreekt.

Waarmee je onderwerpen kunt bespreken, die voor een ander misschien vreemd of onbekend zijn.

 

We koesteren het contact met deze mede-ouders en wachtende ouders dan ook enorm!

 

Adoptie is geen procedure. Adoptie is een proces dat een deel van mijn leven is en dat mij elke dag raakt.

Het heeft mij lessen geleerd over leven, over moederschap en ook over mezelf.

 

Wat is jouw mooiste levensles geweest?

 

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!

Liefs, Natasja