Toen Kyana ziek was hadden de kinderen uiteraard ook zorgen. Zorgen om hoe het ging met hun zus, zorgen of ze zelf ook ziek zouden worden en angsten om wat er zou gaan gebeuren. Werd hun grote zus zieker en zou ze naar het ziekenhuis moeten of zou ze opknappen.

Vooral het bloedprikken waarbij ze een man in pak zagen komen had op de drie jongste een flinke impact. Die man zag hun zus terwijl zij haar niet mochten zien. Zou hij door het bloed afnemen misschien te weten komen wat haar zo ziek maakten?

 

Nu dat allemaal in rustiger vaarwater is gekomen hebben de kinderen ruimte voor andere vragen.

Waar ik eerste instantie had verwacht dat die vragen betrekking zouden hebben op voetbal, turnen, school en vriendjes en vriendinnetjes zijn hun vragen veel complexer.

 

De vragen hebben eigenlijk allemaal te maken met hun adoptie.

Ze is druk bezig met haar rekenen, een vak dat haar niet echt ligt maar sinds een gesprek met haar biologische oma zet ze zich fanatiek in. Ik zit naast haar, help waar nodig en probeer ondertussen wat te werken. Ze zit al een tijdje voor zich uit te staren en net als ik er wat van wil zeggen steekt ze van wal. "Moet ik blij zijn dat ik afgelopen zomer naar Amerika ben geweest en mijn broers, tantes, nichten en oma heb ontmoet of moet ik verdrietig zijn omdat ik ze misschien nooit meer ga zien".

Ik sluit mijn laptop en kijk haar aan terwijl ze verder gaat. "Niemand weet wanneer je weer mag reizen en of het dan weer zo kan als dat het was. Misschien mag je dan alleen nog maar voor werk reizen en je familie bezoeken is niet echt werk. Of als het wel mag en je kunt niet meer terug dan moet ik daar blijven en ik denk ook niet dat ik daar hoor. Ik denk dat ik hier hoor met af en toe daar. Als ik ze nooit had gezien dan had ik misschien niet daar nu over hoeven nadenken. Dan was ooit gewoon nooit geworden. Dan waren het mensen van een foto maar nu weet ik hoe ze ruiken en praten, nu zijn ze echt".

De woorden komen als een waterval mond. Ze lijkt niet te kunnen stoppen met praten, de woorden stromen letterlijk door en door en door.

"Als het lang duurt dan is mijn buikmama misschien wel dood en ik heb met mezelf afgesproken dat ik naar haar begrafenis toe ga maar als je niet kunt vliegen dan is zwemmen te ver en varen duurt te lang".

 

Ik neem haar in mijn armen en leg haar uit dat buikmama nog niet dood gaat. Waar ik probeer haar te troosten, wordt zij juist boos.

"Je liegt want dat weet je helemaal niet. Je moet geen dingen zeggen alsof ik een baby ben. Dingen zeggen omdat ik dan zogenaamd niet verdrietig meer hoef te zijn. Ik weet dat mensen die verslaafd zijn eerder dood gaan en zeker als ze op straat slapen. Denk je soms dat ik dom ben!".

Ze heeft gelijk, ik weet niet hoe lang haar moeder zal leven. Dat weet ik van niemand. 

Ze heeft gelijk, mensen die verslaafd zijn en ook nog eens op straat wonen gaan meestal eerder dood.

Ik deel haar angst dat ze jong zal sterven met deze manier van leven maar in plaats van haar te steunen in haar angst, zwak ik die af.

Dom, maar opvoeden blijft iedere keer leren. Een spiegel voorgeschoteld krijgen, bijstellen en je fouten toe durven geven. Ik ben verre van een perfecte moeder maar ik leer iedere dag bij, zo ook van dit moment.

Ik deel dan ook iets met haar wat ik al die tijd voor mij had gehouden.

"Je hebt gelijk en mama is ook wel eens bang maar buikmama is heel sterk en dat heeft ze al heel vaak bewezen. Omdat we nu geen contact met haar kunnen hebben heeft mama mensen gevraagd om iedere week te zoeken naar haar. Ze rijden rondjes en kijken op plekken waar mensen die ook verslaafd zijn bij elkaar komen. Ze hebben haar vorige week gezien en ze zag er goed uit maar wil met niemand praten".

 

Ik zie 10 kilo van haar schouders glijden. Het is niet een boodschap die je als kind wilt horen.

Je wil niet dat je moeder verslaafd is. Je wil dat ze met je wil praten en dat je belangrijker bent dan de drugs maar inmiddels weet ik ook dat openheid en duidelijkheid belangrijk voor haar zijn. 

Iets horen is altijd beter als niets. 

"Dus je houd eigenlijk een oogje in het zeil, net zoals je altijd bij mij doet als ik buiten speel? Lief van je dat je ook voor haar zorgt. Is ze voor jou een mama of vind je haar een kind? Op een mama hoef jij niet te letten toch?"

Het is zo'n simpele vraag maar deze vraag heeft zo'n ingewikkeld antwoord. Het is haar moeder, een moeder die met alles wat ze in zich heeft van haar kinderen houd. Maar het is ook een vrouw die niet voor haar kinderen kan zorgen en die zelfs moeite heeft om voor zichzelf te zorgen. 

Nog dezelfde middag komt er heel mooi nieuws. Haar moeder is eerder gesignaleerd op straat. Ze wou  toen niet praten met degene die haar vond maar nu komt er een onbekend vriendschapsverzoek binnen op Facebook. Een dame, Spaanstalig zegt mij dat ze mij een bericht stuurt voor hun biologische moeder. Omdat zij altijd bang is dat een ander zich voor zal doen als haar heeft ze een code zin bedacht, een zin waarmee ze een gesprek altijd opent zodat ik weet dat zij het is. Het is een zin die mij alles zegt maar waar een ander geen touw aan vast kan knopen. Mijn Spaans is niet goed dus maak ik gebruik van Google Translate. Het is haar, daar kan geen misverstand over bestaan.

Ze maakt het naar omstandigheden goed maar wil niet praten. Ze heeft teveel aan haar hoofd en schaamt zich te erg. Wel vraagt ze om een foto van beide kinderen. Dan sluit ze af met de woorden Tell them I love them more than drugs, i just need to learn how to handle life without it. Het account is daarna direct weg.

Het is een klein teken van leven, voor veel mensen zal het nietszeggend zijn maar voor ons is het enorm waardevol.

River heeft rust dat het goed gaat. Ik zou maanden geleden enkel het verdriet hebben kunnen voelen dat het moet doen als je moeder niet in staat is om voor jou te kiezen.

Samen met haar biologische oma heeft River mij laten zien dat er achter verdriet ook enorm veel liefde kan schuilen en dat het mogelijk is om die eruit te filteren. Waar ik zag, ze kan niet voor je kiezen, ziet zij ze kiest ervoor om een bericht aan mij te sturen, ze houd van mij, vergeet mij niet, zelfs niet tijdens haar gevecht tegen drugs. 

 

Ik heb veel geleerd, van opleidingen, cursussen, literatuur enz. maar het meeste leer ik van het leven zelf en dan vooral van mijn kinderen.

Het belangrijkste dat ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat je naar alles ook op een andere manier kan kijken dan dat je in eerste instantie deed. Een frisse blik, een andere invalshoek brengt soms verrassend andere inzichten.

Direct nadat ik River vertel dat haar buikmama een bericht heeft gestuurd, fleurt ze op.

"Weet je wat dit betekent mam, er is altijd hoop. Soms moet je lang wachten en is het dan nog niet helemaal wat je wil maar er is hoop. Ik moet ook gewoon hoop houden dat ik ze weer ga zien en die tijd dat het niet kan niet verdrietig zijn maar goed Engels leren praten dan kunnen we als ik ze zie alles bespreken".

 

Het doet mij denken aan het papier dat bij haar spullen zat toen ik haar in mijn armen kreeg.

"Hoop geeft het leven zin en zorgt ervoor dat een uitzichtloze situatie een vruchtbare toekomst krijgt".

Het was een leeg vel papier waarop de tekst neergekrabbeld stond. Niemand kon vertellen wie dat had geschreven. Jaren later kwam ik er achter dat het een zin was die de biologische oma altijd zei als ze haar kinderen zag die uit huis geplaatst waren. Het bleek dat River haar biologische moeder dat had achtergelaten in het ziekenhuis toen ze daar vertrok zonder haar kind. Een geschiedenis die zich herhaalde. 

Maar in die geschiedenis is er een oma die na 40 jaar actieve verslaving,  niet meer gebruikt dus houd ik hoop dat er ooit ook een moeder zal zijn die niet meer gebruikt en die haar dochter en zoons dan in de armen kan sluiten. 

Hoop zorgt er voor dat je naar iets uit kunt kijken en hebben we dat niet allemaal nodig....