De periode van verplichte cursussen volgen, medische keuringen ondergaan, ons verdiepen in special needs, raadsgesprekken voeren en keuzes maken op gebied van adoptiebureaus, is nu voorbij.

Een paar weken geleden hebben we de inloggegevens ontvangen van Wereldkinderen. 

De inschrijfformulieren zijn inmiddels ingevuld en geretourneerd.

Nu is het afwachten tot we op gesprek mogen komen. Wat zijn we al een eind op weg!

 

We vinden het geweldig, dat we nu al zo ver in traject. Maar ergens vind ik het ook een beetje wennen, omdat het voor mijn gevoel nu ook allemaal wat stil ligt.

Er staat nu niets meer op de planning om te doen. We "hoeven" niks meer.

We kunnen alleen maar afwachten, tot we aan de beurt zijn voor het intakegesprek.

Natuurlijk begint straks de fase van documenten verzamelen, laten vertalen en opsturen naar het buitenland, maar het is onduidelijk hoe lang dat nog precies gaat duren.

En daarna zal er nog een heel lange wachtperiode volgen, totdat er een voorstel komt.

Hoe gaan we die wachtperiode doorkomen, zonder het gevoel te hebben stil te staan of negatief gestemd te raken?

 

Voor Jack speelt deze vraag niet zo. Hij is niet wanhopig aan het wachten, tot er een keer gezinsuitbreiding komt. Natuurlijk, hij kijkt ook uit naar het moment van het voorstel en alles dat daarna komt. Hij wil ook graag een gezin vormen.

Maar hij denkt niet: "Was het maar al zo ver". Hij denkt eerder: "Leuk dat het over een paar jaar zover is!".

Het is er nu nog niet, maar het komt wel ooit, dus het is allemaal oké. Bij Jack spelen er dus ook minder heftige emoties mee.

Misschien komt dat omdat het bij mannen nou eenmaal anders werkt, of is het omdat hij gewoon een ander karakter heeft dan ik.

Maar in ieder geval is Jack totaal niet bezig met dat het nog een aantal jaren gaat duren.

En dus al helemaal niet met de vraag hoe je daar dan doorheen komt.

Wat moet dat heerlijk zijn....En wat een voorbeeld voor mij! Zo kan het dus ook.

 

Voor mij heeft de vraag "Hoe ga ik de komende 2-3 jaar invullen?" de afgelopen tijd juist best wel gespeeld. Want nu we op de wachtlijst voor een kindje uit Nederland staan (en waarschijnlijk later dit jaar op een wachtlijst in het buitenland), vind ik het een best een beetje zoeken hoe je je leven dan verder gaat inrichten, in deze wachtperiode.

In mijn hoofd ga ik er vanuit dat er geen voorstel uit Nederland zal komen, omdat die kans erg klein is. 

Dus ben ik nu meer bezig met de buitenlandprocedure, waarbij we waarschijnlijk (gerekend vanaf nu) nog zo'n 2,5-3 jaar moeten wachten op een voorstel.

Best nog een flinke tijd te overbruggen dus, voor het zover is.

 

Voor mezelf heb ik besloten dat ik absoluut niet stil wil gaan staan of het gevoel wil krijgen stil te staan.

Ik wil niet in de wachtstand staan. 

Ik wil in deze "tussenfase" graag doorleven, proberen me ook te focussen op andere dingen dan adoptie.

Waar Jack dus helemaal niet mee bezig is met het wachten (die leeft zijn leventje gewoon door, tot het moment dat het telefoontje komt), is het voor mij wel een thema.

Ik ben namelijk helemaal niet goed in wachten. Ik heb er zelfs een grondige hekel aan. Wachtten op een rood stoplicht, wachten tot een voetganger is overgestoken, wachten in de rij bij de supermarkt, wachten op een afspraak die te laat is....Helemaal niet voor mij.

Ik denk zelfs dat dat onbewust ook één van de redenen is dat ik altijd overal te laat ben, zodat ik maar niet hoef te wachten. Dus ik moet een plan hebben voor mezelf, om het wachten door te komen en op te vullen.

De uitdaging is voor mij nu dus vooral, om mijn leven nu zo in te vullen dat ik niet het gevoel heb ik dat in de wachtstand sta, maar tegelijkertijd wel rekening hou met de kans dat er dit jaar, of volgend jaar, of dat jaar daarna een kindje (of twee) komt.

Maar dat ik makkelijker gezegd dan gedaan. 

Hoe zorg ik ervoor dat ik niet stil ga staan, de komende "wachtjaren"?

Voor mij is mijn werk een grote afleiding en op dat gebied wil ik ook graag blijven doorgroeien.

Ik hou van nieuwe dingen leren en wil dan ook erg graag ooit nog een vervolgstudie doen.

Ik wil me met name graag verder specialiseren in behandelingen voor jonge kinderen. Daarnaast is het ook altijd mijn droom geweest om een eigen (psychologen) praktijk op te zetten.

 

De vraag die voor mijzelf het laatste jaar dus vooral speelde, was of ik nog een vervolgopleiding zou gaan doen én of ik nog een praktijk op zou gaan starten, nu we met adoptie bezig zijn.

Uiteindelijk heb ik najaar 2018 de knoop doorgehakt en me ingeschreven voor een tweejarige vervolgopleiding.

Vorige week had ik het toelatingsgesprek en heb ik te horen gekregen dat ik mag deelnemen.

Over 2 maandjes start ik al met de studie, iets waar ik enorm veel zin in heb!

Daarnaast ben ik ook gestart met de voorbereidingen voor het opstarten van een eigen praktijk.

 

Lekker alles tegelijk dus, zoals bij mij wel vaker het geval is.

Of het de meest verstandige keuze is, om dit nu allemaal "nog even snel" te gaan doen?

Geen idee.

Maar het alternatief is, om deze twee dingen niet te gaan doen. Dan zou ik dus gewoon mijn werksituatie houden zoals die nu is. Dan zou ik wachten met doen van een vervolgstudie.

Dan zou ik voor "safe" gaan en zou alles hetzelfde blijven.

 

Maar dan zou ik ook niet veel afleiding hebben en geen nieuwe uitdagingen. En dan zou ik dus zelf echt in de wachtstand gaan staan, tot er een voorstel komt.

Daar zou ik denk ik echt gek van worden.

 

Voor mij werkt het zo beter: blijven zoeken naar nieuwe uitdagingen, doorgaan met het leven, dromen blijven najagen

(of zoeken naar oude of nieuwe dromen en daar iets mee gaan doen).

Zodat het leven leuk blijft en niet alleen draait om adoptie en wachten.

En mocht er een voorstel voor een kindje komen terwijl mijn studie nog niet af is om mijn bedrijf net is opgestart, dan vinden we daar ook wel weer een oplossing voor.

Wat mij verder helpt, is-hoe cliché het misschien ook klinkt- om de dingen te blijven doen waar ik van geniet.

Op vakantie gaan, nieuwe restaurants ontdekken, sporten, avondjes uit met vriendinnen, contact met mijn familie.

Want het leven bestaat uit zoveel meer dan adoptie of een kinderwens!

Natuurlijk is dat makkelijk gezegd en voelt het soms juist heel anders. Maar juist omdat je hoofd vaak geneigd is om vooral te focussen op wat nog ontbreekt in je leven, is het zo belangrijk om jezelf er bewust aan te blijven herinneren dat er ook nog zoveel moois is. En dat er nog zoveel te beleven valt in die wachtperiode!

Ik probeer dan ook heel bewust te genieten van de tijd die Jack en ik nog samen hebben, met z'n tweetjes. 

Het samen zijn heeft zoveel leuke kanten (en stiekem ook veel voordelen: impulsief een avondje weg kunnen gaan, lekker lang kunnen uitslapen in het weekend, etc).

Die leuke kanten van het samen zijn probeer ik te blijven zien en er extra van te genieten. Door bijvoorbeeld een keertje extra samen op vakantie te gaan of zomaar een nachtje weg.

Door nog een keertje heerlijk lui om te draaien in bed op zaterdagochtend, ook al is het al 11.00u.

Gewoon omdat het nog kan, omdat ik lekker geen verantwoordelijkheden heb die dag en voor niemand hoef te zorgen.

 

Meestal lukt dat, het genieten. Soms lukt het ook niet.

Dan zou ik juist willen dat ik op zaterdagochtend om 06.00u wakker werd gemaakt door een krijsend kind dat uit bed wil, of honger heeft, of de boel afbreekt.

Dan wil ik juist al die onrust en die gebroken nachten.

Dan kan ik niet genieten van het samen zijn, omdat ik gewoon niet meer met z'n tweetjes wil zijn - maar met z'n drietjes of viertjes.

Dan kan ik niet meer goed omgaan met het wachten, vind ik het allemaal stom en frustrerend en vervelend.

En dan baal ik maar gewoon even heel flink en jank ik even een potje.

Meestal zakt het nare gevoel dan weer diezelfde dag weg.

Die momenten horen er gewoon bij en zijn ook heel normaal.

Genieten van de ups en doorzetten bij de downs. En dan komen we er uiteindelijk wel.