Doe toch niet zo dom, zeg gewoon hoe het is!

Tijdens het WK Adoptiekids werd ik nog aangesproken door meerdere moeders en één vader, dat ze het super leuk vonden om mijn blog te lezen (iets wat ik uiteraard heel leuk vond om te horen), dat ze er herkenning en erkenning in vonden maar dat ze "helaas" toe moesten geven dat het bij hun thuis niet altijd even soepel verloopt.

 

Ik heb hun direct uit de "droom" geholpen dat wij hier fluitend door het leven gaan.

Dat er hier nooit deuren knallen of dat er geen woordenwisselingen zijn.

Ik denk dat niemand exact weet wat er achter iemands voordeur plaats vind, en dat is ook prima zolang die ander geen hulp nodig heeft.

 

Gelukkig gaan we meestal inderdaad fluitend door het leven.

Er zijn heus weleens problemen zoals angsten, boosheid enz. zeker bij de 4 jongste kinderen.

Deze hebben gedeeltelijk met adoptie en pleegzorg te maken maar het is ook hun karakter.

 

Ik krijg vaak de vraag of het nodig is dat een kind weet dat hun moeder verslaafd is. Ik vertelde dat eerst ook niet. Tot River toen ze zeven was het mij voor de voeten gooide terwijl ze boos was. Duidelijkheid, eerlijkheid dat was wat ze nodig had.

Ze is kwaad.

Meer dan kwaad.

Alles en iedereen moet het ontgelden.

In die boosheid zie ik zoveel verdriet zitten maar ze heeft op dit moment duidelijk geen behoefte aan een knuffel, een luisterend oor of een aai over haar bol.

 

Ik laat haar uitrazen.

Het is duidelijk, deze emotie moet er op deze manier uit.

Er is geen houden meer aan.

 

Ze weet dat ik daar zit.

Ze ziet mij en ondanks dat ze zo boos is, weet ik dat het belangrijk voor haar is dat ik daar zit.

 

Het breekt mijn hart.

Toekijken, machteloos toekijken. 

Niet wetend wat haar zo boos maakt.

 

Dan draait ze zich naar me toe en begint op luide toon mij te vertellen wat haar dwars zit.

"Zou je alsjeblieft eens op kunnen houden met dat rare gedoe. Kan je alsjeblieft niet zo om het verhaal heen draaien. Die stomme dingen die je zegt als "slechte medicijnen", zeggen dat iemand ziek is. Doen alsof ik achterlijk ben. Want dat ben ik niet!!

Zeg gewoon dat het drugs zijn, zeg dat ze verslaafd is, zeg dat die zooi belangrijker was als mij.

Zeg dat ze daarvoor koos in plaats van mij.

Prima dat ze niet zonder kan maar daar koos ze voor, ze koos niet voor mij.

En jij praat erover alsof ik een baby ben.

Zeg het dan, zeg het dan!!

Gebruik geen baby-woorden tegen mij maar zeg het recht in mijn gezicht.

Zeg dan "ze koos voor de drugs niet voor jou".

 

De tranen stromen over mijn wangen maar bij haar valt er geen één traan.

Zij is enkel kwaad, pisnijdig.

En ze heeft gelijk.

Ik bagatelliseer het door het slechte medicijnen te noemen.

Dat doe ik overigens met de beste bedoelingen.

Wat moet een kind van net 7 met die informatie.

Ze is er zelf achter gekomen dat haar biologische moeder verslaafd is.

Daar was niet heel veel voor nodig, aangezien haar biologische familie daar uiterst open is.

Haar biologische broers enz. iedereen weet het. 

Haar en ook hun oma is pas net clean.
Voor deze familie is het iets wat ze veel vaker zien.

Voor haar zijn het de mensen die ze wel eens in een stad ergens onderuit gezakt tegen een muurtje ziet hangen.

 

Daarbij komt dat deze verslaving zo te verklaren is.

Dat ik het zo goed begrijp dat ze een uitvlucht heeft gezocht om te ontsnappen aan alles wat ze heeft meegemaakt.

Ik was lang niet zo lang blijven staan als dat zij bleef staan.

Nog steeds knokt ze, keihard.

Ik ben trots op haar biologische moeder en niet zo'n klein beetje ook.

Maar het blijft een feit dat ze verslaafd is.

Niet sinds kort, nee al jaren en jaren lang. Zo lang als ze zich zelf kan herinneren.

 

Op zulke momenten zit ik met de handen in mijn haar.

Je wil je kind beschermen tegen de waarheid.

Maar de waarheid haalt je altijd in.

Ze heeft er ook recht op.

Het is haar verhaal.

Ik had het haar alleen graag later vertelt.

Als ik zou denken dat ze er klaar voor is.

Maar ze eist nu de waarheid.

 

Ik besloot ooit (nadat hun buikmama mij dat vroeg) om verhalen te delen maar ik vond dat je veel kon delen maar niet alles.

Is dit dan niet juist zo iets wat je niet moet delen.

Iets wat een keer op het internet staat zal altijd boven kunnen duiken op momenten dat je het niet wil.

Toch deel ik dit en dat had alles te maken met wat er daarna gebeurde.

 

"Je kent mij toch, je weet toch dat ik net zo lang zal zoeken tot ik de waarheid te weten kom. Waarom verzwijg je dit dan, ik wil je kunnen vertrouwen".

 

Op dat moment breekt ze.

 

Terwijl zij zo hard werkt om te kunnen vertrouwen, heb ik dat ondermijnt door niet de hele waarheid te vertellen terwijl ze er om vroeg.

Ze mag dan wel jong zijn maar ik bescherm haar niet door niet alles te vertellen. Ik staak daardoor (onbedoeld) haar hechtingsproces.

Ze moet ten alle tijden op mij kunnen vertrouwen.

 

Als ik haar familie een bericht stuur van het voorval en of ze er enigszins rekening mee willen houden zegt ze mij dat ze haar uitleg zal geven.

Beter dan die uitleg zal ik het nooit kunnen vertellen.

 

"Er is heel veel gebeurt, nare dingen, hele enge en vervelende dingen en soms kunnen mensen daar niet mee leven. In Nederland krijgen mensen dan hulp, die was er voor jouw buikmama niet en dus moest ze zelf iets bedenken waardoor ze verder kon gaan. Iemand zei dat hij wel kon helpen en zo werd ze verslaafd. Dat is heel erg en daar mag je boos over zijn. Verslaafd zijn is net als ziek zijn, je weet niet wanneer je beter wordt. Daar moeten eerst andere dingen voor opgelost worden, pas dan kan je beter worden. Sommige mensen worden nooit beter. 

Als je echt verslaafd bent, kun je voor niets anders kiezen dan dat. Je bent er van afhankelijk.

Buikmama houd zoveel van jou dat ze uit alle mama's in de wereld op zoek ging naar die mama die het meest gek is op haar kinderen. Die je alle liefde zou kunnen geven die je verdient. Die alles voor je zou doen wat buikmama niet kan maar wat ze wel voor je wil.

Als een buikmama de griep heeft komt dat niet door het kindje. Als een buikmama kanker heeft komt dat niet door het kindje. Als een buikmama verslaafd is komt dat ook nooit door het kindje.

Een buikmama die verslaafd is kan niet kiezen tussen stoppen en het kindje. De drugs kiezen voor haar. Haar keuzes is ze kwijtgeraakt aan de drugs.

Toch was er een ding sterker dan die drugs en dat was de liefde voor jou. De drugs konden er niet voor zorgen dat buikmama niet op zoek ging naar de allerbeste, allerliefste mama op de hele wereld.

Want ook al kon ze niet zelf voor je zorgen, ze kon er wel voor zorgen dat je de beste mama kreeg.

Je mag woedend zijn, je mag verdrietig zijn, je mag voelen wat je voelt maar twijfel nooit aan wat buikmama voor jou voelt. 

Ik weet hoe je bent, je hebt de waarheid nodig om verder te gaan. 

Dat is ook wat je verdient. Vergeet nooit dat je, je nooit maar dan ook nooit hoeft te schamen voor je achtergrond. Het is waar je vandaan kwam, niet waar je naar toe gaat.

Het is de wens van buikmama dat iedereen gaat zien hoeveel hoop er nog is in de wereld, dat alles kan veranderen. Haar wereld leek zwart, zonder een enkel lichtpuntje maar doordat jij er bent zijn er zonnestralen aan de hemel, durft ze door te gaan, vecht ze, bid ze, hoopt ze en weet ze dat er een dag komt dat de zon volop zal stralen.

Jij bent geen fout, niet iets was mis ging, jij bent haar hoop.

Lieve River, ze koos juist voor jou door een andere mama voor je te zoeken. Juist omdat ze zoveel van je houd.

Ze weet dat jij degene zult zijn die de wereld laat zien wat ze zo graag wilt laten zien.

Liefde overwint de grootste problemen.

Een afkomst zegt niets over je toekomst.

Waar hoop is, is leven.

En waar leven is, is geluk".

 

Ze kijkt met een heel heldere blik, terwijl ik tolk speel.

Ze knikt.

Staat op en pakt mij vast.

 

Dan kijkt ze mij aan en zegt "Ik lijk op haar hé maar dan zonder de problemen. Ik kan laten zien wat zij had willen laten zien. Ze heeft mij niet weg gedaan. Ze heeft voor mij gekozen".

 

Dat blijft ze nog een hele tijd herhalen.

"Ze heeft voor mij gekozen".

 

Het verhaal heeft duidelijk indruk op haar gemaakt.

Het heeft haar antwoorden gegeven die ze nodig had.

En wat hebben ze gelijk.

Je hoeft je nooit maar dan ook nooit te schamen voor je afkomst.

Mijn kinderen konden hier niets aan doen.

Zij kon er feitelijk ook niets aan doen.

 

Later als ze oud genoeg zijn zal ik ze alles vertellen over het verleden van hun buikmama.

Wat nu telt is de toekomst.

Zij knokt en dat zal ze blijven doen.

Ik zal aan de zijlijn blijven applaudisseren voor iedere stap die ze zet.

Staat ze stil dan rust ik met haar uit.

Gaat ze achteruit dan geef ik haar een figuurlijke schop onder haar kont.

Niet omdat het moet, maar omdat ik daar voor koos op het moment dat ze voor mij koos.