Zoals veel van jullie weten zijn we druk bezig met de verbouwing van een school. Een flinke verbouwing waar heel wat uurtjes werk in gaan zitten.

Zodra de kinderen op school zitten ben ik dan ook aan het klussen. Ik vind dat naast dat het moet gebeuren ook leuk om te doen maar er is (nog) geen verwarming en ik kan je verzekeren dat dat nu wel koud begint te worden.

 

Eerlijkheidshalve moet ik ook wel toegeven dat ik een enorme koukleum ben.

Dat ben ik altijd geweest.

Geef mij maar de zon en de zomer maar nu sta ik daar dus uren binnen zonder verwarming of buiten te klussen.

Van de week was ik er even klaar mee. Terwijl de kinderen instapte, in de auto, na een dag school, zei ik dat ik snel naar huis wilde want dat ik koud tot op het bot was.

Jeremiah vroeg zich af wat ik daarmee bedoelde en nadat ik het had uitgelegd, vroeg hij zich af waarom het daar koud was.

Ik legde uit dat er nog geen werkende verwarming is en dat ik ook veel buiten bezig ben.

Dus je hebt het heeeeeel koud, vroeg hij voor de zekerheid nog eens na.

Ik bevestigde dat hij dat goed had begrepen.

"Dan moet je gewoon even buikmama een berichtje sturen".

 

Waar ik nog een romantisch idee had dat hij van een berichtje van haar een warm gevoel kreeg bleek ik er totaal naast te zitten.

"Ja, goed plan" viel River hem direct bij.

"Zij weet alles over hoe je warm moet blijven want zij slaapt ook buiten als het koud is maar daar gaat het niet om. Het belangrijkste is dat je haar heel blij gaat maken als zij jou een keer kan helpen".

Ook Joshua viel bij, dat het hem een goed plan leek. "Als je altijd hulp moet vragen dan is het ook heel fijn als jij een keer het antwoord weet".

 

Ik had het dan wel echt koud gehad maar om daar nu hulptroepen met tips voor in te schakelen ging mij een beetje ver.

Tot ik zag hoeveel dit voor hen betekende. Misschien was het meer hun wens dat hun buikmama een keer degene was die het antwoord wist. Dat ze een keer mochten ervaren dat zij degene was die wist hoe het moest. Een keertje meemaken dat ze niet in zeven sloten tegelijk liep maar ons er doorheen zou leiden. De blik van hun was zo hoopvol, dit ging over zoveel meer dan het koud hebben. 

 

We stuurde een berichtje via Facebook en hoefde niet lang te wachten op antwoord.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel zo ingekleed had dat dit de kinderen een heel goed plan leek en ik ze graag in hun ideeën steun, want ergens schaamde ik mij ook nog voor het berichtje dat we stuurde.

Dat had ik helemaal niet hoeven doen. Ik had zoiets zelfs veel eerder moeten doen want wat dat korte berichtje zorgde voor heel veel.

Ze schreef dat ze het een geweldig plan vond en zeker tips had voor mij maar dat ze bovenal tot tranen toe geroerd was dat zij voor het eerst in haar leven om tips werd gevraagd. Ja, ze werd wel vaker om tips gevraagd over waar je iets kon verkrijgen of wat de prijs van iets was maar nooit over dingen die je wilt weten als je aan de "normale" kant van de samenleving leeft. Ze had zelfs nog nooit de vraag gehad wat ze van iemand zijn of haar outfit vond. "Charlotte dat je dit vraagt betekent dat je mij ziet als een mens, een mens met een mening, een mens met kennis. Ik weet dat ik meer ben dan enkel een dakloze junk maar als mensen je al zo lang zo zien en alleen nog maar zo behandelen dan ga je denken dat dat ook het enige is wat je bent maar ik ben meer, ik kan meer zijn. Deze vraag laat mij zien dat ik wat te delen heb. Ik ben een keer degene met het antwoord en dat maakt dat ik mij voor het eerst sinds tijden belangrijk voel. Ik doe er toe".

 

Ik vertaalde het enigszins gecensureerd voor de kinderen en wat ik toen zag op hun gezicht was pure trots gemengd met hoop en vertrouwen. Op zo'n moment denk je niet aan het maken van een foto. Iets wat achteraf enorm jammer is want wat was die gezichtsuitdrukking prachtig om te zien.

Waar ik mij eigenlijk een beetje opgelaten voelde om dit berichtje te sturen, want wat als ze denkt "Koud, oh dan vragen we dakloze even", als ze zou denken dat ik de spot met haar dreef of als ik haar zou beledigen, hadden de kinderen er blind vertrouwen in dat zij het juist fijn zou vinden.

En wat kregen zij gelijk.

 

Een dag later had ik het er met haar over en toen zei ze iets wat in mijn hoofd blijft ronddwalen. 

"Charlotte je moet niet piekeren of iets goed is wat je doet, dat doet een kind ook niet. Als je iets oprecht doet dan kan het bijna nooit fout uitpakken. Het enige dat kan is dat de ander het verkeerd begrijpt maar de kans dat je de ander er een plezier mee doet is vele malen groter. Dat jij mij om "hulp" vroeg zei zoveel. Je ziet mij als gelijke, ik doe er toe".

Ik schrok daarvan want het zou inhouden dat ik haar dat gevoel eerder niet gaf, iets wat ik wel altijd heb willen geven.

Ze gaf aan dat dat anders lag. "Je houd van mij, je bent er voor mij en laat mij een rol hebben waarvan veel mensen vinden dat ik die niet verdien. Jij laat mij altijd voelen dat ik die wel verdien. Maar ik kan jou niets geven. Nooit kan ik jou helpen, nooit heb je mij nodig".

Het klinkt vervelend maar ze had voor een groot gedeelte gelijk.

Ik zei nog dat ze echt enorm had geholpen, toen Jeremiah zo ziek bleek, door medische gegevens door te geven enz. maar dat was iets heel anders gaf ze aan en stiekem wist ik ook dat ze het anders bedoelde.

Toegeven dat ik haar nooit dat gevoel heb gegeven voelt als falen want uiteraard doet ze er toe.

Ik schreef dan ook terug dat het mij pijn deed dat ik haar dat gevoel nooit had gegeven.

Zij schreef terug, zoals alleen zij dat kan. "Charlotte, kom op wie vraagt een junk om advies? Dacht je echt dat ik ooit verwacht had dat je dat zou doen? Soms verbaas jij me echt. Charlotte ik weet zelf niet welk deel groter is, die van mens of die van die verslaving. Ik vermoed de verslaving en dat jij dat stukje mens ziet is meer dan ik ooit had kunnen hopen. Dat je dat stukje mens dat je ziet ook nog op waarde schat, is meer dan iemand ooit mag hopen. Want uiteindelijk draait alles daarom Charlotte, bij iedereen. We willen op waarde worden geschat en gezien worden om wie we diep van binnen zijn".

 

Vandaag is het Thanksgiving en er is zo ontzettend veel waar ik dankbaar voor ben.

Een van die dingen is absoluut wat ik heb geleerd van de biologische moeders van mijn kinderen want dat is zoveel meer dan hoe houd je je warm. Nee, ik leerde van hen wat voor varianten van liefde bestaan, wat moederliefde is en hoe dat verbindt, wat het woord doorzettingsvermogen echt inhoud, hoe loslaten juist vasthouden kan zijn, hoe belangrijk het is om je gevoel te volgen, hoe je het totaal met elkaar oneens kunt zijn maar toch hetzelfde doel voor ogen kunt hebben. Ik schreef ze dat vanochtend en had nog geen reactie verwacht aangezien het daar nog nacht is maar beide stuurde al iets terug. Het mooie was dat dat vrijwel dezelfde tekst was, een tekst waar ik compleet achter sta.

'Op Thanksgiving ben ik bovenal dankbaar voor het feit dat wij samen hebben geleerd dat we uit liefde alles kunnen, dat we er uiteindelijk altijd uitkomen hoe oneens we het met elkaar ook zijn, dat we weten dat wat de ander ook zegt of doet we in elkaars leven blijven want we houden van elkaar. Houden van in een manier die mensen misschien niet begrijpen maar die anders is als de liefde voor je kind, anders als de liefde voor je zus of moeder, anders als de liefde voor je beste vriendin maar een liefde die perfect bij ons past en er altijd zal zijn'.