Ze zou met haar Maileg-muizen gaan spelen op haar kamer maar blijkbaar zit er iets in haar hoofd wat ze wil delen.

Ik kijk haar aan. Direct iets vragen werkt bij haar averechts, dan klapt ze dicht. Ze wil letterlijk de ruimte voelen om haar verhaal te doen.

 

Zij kijkt mij niet aan, ze kijkt langs mij heen, haar wijsvingernagel steekt ze tussen haar voortanden. Allemaal tekenen voor mij dat er geen luchtig verhaaltje aan zit te komen.

Haar non-verbale communicatie spreekt altijd boekdelen.

 

Ze draait zich om en sluit de deur. 

Terwijl ze terug naar mij loopt, begint ze te praten.

"Mama denk je dat na corona mensen mij beter zullen snappen?"

Ik begrijp niet welke kant ze op wil, maar wacht rustig af. Voor het oog dan, want in mijn hoofd draaien inmiddels alle radertjes overuren. Wat gaat er op dit moment in haar hoofd om?

"Denk je dat ze nu beter zullen begrijpen dat als je weet dat het beter is om niet bij iemand te zijn je toch niets liever wilt dan bij die ander zijn."

Langzaamaan begin ik te begrijpen welke kant ze op wil.

"Zullen mensen nu begrijpen dat juist doordat het niet kan die drang iedere dag groter wordt. Zullen ze begrijpen dat missen nooit went. Dat het ook niet went als je een leuk huis, een leuk gezin en mooi speelgoed hebt. Missen kan zoveel pijn doen, zullen ze dat nu snappen mama. Zullen ze nu begrijpen dat missen heel veel pijn kan doen ook al doet niemand je pijn. Dat je iemand heel veel kunt missen ook al ben je met heel veel dingen blij en weet je dat het zo beter is".

Dan kijkt ze mij recht in de ogen aan. Haar ogen zijn gevuld met tranen.

"Ik vind het zielig hoor dat mensen nu hun oma niet kunnen zien. Of hun oude moeder niet kunnen zien in het bejaardentehuis maar ik wil gewoon graag weten of ze mij nu misschien wel gaan begrijpen.

Mama voor hun stopt het weer, voor mij nooit meer. Denk je dat mensen nu gaan snappen hoe het voelt?"

 

Niemand had mij ooit van tevoren gezegd dat opvoeden makkelijk zou zijn. Niemand had mij ooit "gewaarschuwd" voor de vragen die zouden komen waarbij je eerst de brok in de keel weg moet slikken voordat je een antwoord geeft.

Niemand gaf mij een handleiding "Hoe te handelen bij vragen van je kind". 

Ze bleef ellenlang in de waarom-fase zitten en net toen ik dacht dat ik die achter mij kon laten, nam ze geen afscheid van de waarom-vraag, nee ze wisselde ze in voor diepe, ingewikkelde levensvragen. 

Ik probeer altijd zo goed mogelijk te antwoorden maar soms zijn vragen gewoon lastig te beantwoorden en dat antwoord ik dan ook.

Open en eerlijk, dat blijkt toch echt het beste te werken.

Want al zijn haar vragen soms ingewikkeld om te beantwoorden en komen ze soms op lastige momenten ( midden in een rij van de supermarkt een vraag beantwoorden gaat toch iets minder rustig als thuis in de kamer), ben ik enorm blij, dankbaar en trots dat ze de openheid voelt om ze te stellen, dat ze haar gevoelens zo goed onder woorden weet te brengen en dat ze altijd opgelucht is als ze het heeft uitgesproken.

 

Ik weet precies waar ze op doelt. Mensen denken vaak dat iemand missen niet naast gelukkig zijn kan leven. Hoe vaak heeft ze niet te horen gekregen dat ze maar blij moet zijn dat ze nu hier is, dat ze zelfs dankbaar moet zijn.

Dat hoeft ze nooit. Niemand vraagt dat van een kind waarvan de moeder is overleden. Nee, die van haar is niet dood maar er is wel een hele diepe rouw bij haar. Verstand en gevoel zijn twee lossen dingen. Dat merk ik zelf ook zo vaak. Wat met je verstand goed te beredeneren is kan met je hart zo fout voelen.

 

Op het Jeugdjournaal zie je nu mensen die uitleggen hoe erg ze iemand missen omdat ze die door corona tijdelijk niet kunnen zien. Mensen die zeggen dat ze de maatregelen snappen maar dat het te lang duurt, mensen die het beste willen voor degene waar ze zoveel van houden maar dat het gemis iedere dag groeit. 

Dit is een gevoel wat zij allang kende ver voor corona. Een gevoel wat voor haar ook niet stopt na corona.

Het is een gevoel waar ze mee zal moeten leven, een gevoel wat een onderdeel van haar leven zal zijn.

Ze accepteert dat maar vind het moeilijk dat mensen dat gevoel snel van tafel vegen.

Ik kreeg een tijd terug zelfs te horen (waar zij bij stond) dat het ondankbaar is dat ze het uit.

Dat is het zeker niet. Mijn kind hoeft namelijk niet dankbaar te zijn dat ze in mijn leven is. Ik ben dankbaar dat ze dat in mijn leven is. Iedereen gunt een kind een zorgeloze jeugd. Die kreeg ze vanaf de geboorte niet, daar hoeft ze niet dankbaar voor te zijn. Ik kan het ook niet voor haar veranderen. Dit is haar start, haar verhaal en dit zijn haar pijnpunten. Ik kan er wel voor haar zijn en dat zal ik dan ook altijd zijn.

 

Ik neem haar in mijn armen en vertel haar dat ik begrijp wat ze bedoelt. Dat ik denk dat er best veel mensen zullen zijn die het zich beter voor kunnen stellen maar dat het echt begrijpen hoe iets voelt eigenlijk pas echt lukt als je hetzelfde als de ander mee maakt en dat zelfs dan iets heel anders kan voelen. Jeremiah heeft dezelfde buikmama maar heeft deze gevoelens niet en begrijpt dan ook niet zo goed wat jij voelt. 

Ze kijkt mij aan. Haar ogen stralen weer. "Dus ze zullen mij wel iets beter begrijpen?".

Ik knik en dan springt ze van mijn schoot. "Zullen we nu iets leuks gaan doen mama?".

Die laptop bleef dicht. Het was tijd voor iets leuks.