Waren het vroeger vragen als "welke lievelingskleur heeft buikmama" en "wat is het lievelingskoekje van buikmama", tegenwoordig liggen de vragen een heel stuk minder simpel.

 

Alle drie kijken ze totaal verschillend tegen hun adoptie aan en zijn ze er ieder op hun eigen manier mee bezig.

Joshua heeft zijn biologische moeder op een enorm voetstuk staan, Jeremiah vind het slechts een gegeven dat hij geadopteerd is en River is er bijna altijd mee bezig en heeft er een hele eigen kijk op.

 

Ze zitten met zijn drieën aan tafel te tekenen als Joshua aan Jeremiah vraagt wat hij tekent. "Dat is mijn buikmama, ze zoekt eten".

Een zin die mijn hart breekt maar voor hem slechts een gegeven is. Het is voor hem net zoiets als dat hij mij werkend zou tekenen. 

Joshua zegt "teken dan maar snel wat eten erbij, dan heeft ze wat gevonden". Hij kan slecht tegen zulke situaties en zijn biologische moeder leeft gelukkig onder hele andere omstandigheden. River zit er bij maar heeft tot nu toe niets gezegd. Ik zie het malen in haar hoofd. Dan uit het niets schrijft ze met gigantische letters op Jeremiah zijn tekening Lekker dom van je!.

Normaal zou dit voor een enorme ruzie zorgen, zou hij in tranen zijn en zou zij uiteraard een hartig woordje te horen krijgen maar nu zitten er drie kinderen mij glazig aan te kijken.

Geen van de drie zegt iets.

 

Ik wacht even af maar besluit dan het ijs te breken door op een rustige toon aan haar te vragen waarom ze dat deed.

"Gewoon omdat het zo is. Als zij niet zo dom deed dan zat ik bij haar in plaats van bij jou".

Ik weet dat er veel mensen zijn die deze zin hard naar mij vinden overkomen maar mij doet deze zin geen pijn, richting mij, maar ik voel haar pijn. Het is namelijk waar, als haar biologische moeder in staat zou zijn om haar op te voeden dan zou ik haar niet kennen. Dan zou zij nooit het gevoel van niet gewenst, niet gewild, een fout, weggegeven hebben gekend en wat had ik haar dat gegund.

Dit schiet Jeremiah wel in het verkeerde keelgat. "Buikmama is niet dom en ik ben blij dat ik hier ben".

Joshua voelt zich duidelijk ongemakkelijk in de situatie die niet over zijn biologische moeder gaat maar wel over emoties die hij maar al te goed herkend.

Ik zeg hem dat hij wel naar zijn kamer mag gaan en dat ik dan straks bij hem kom maar hij blijft zitten.

"Je moet niet zo boos erom zijn River, het is een feit dat niet veranderd", zijn de woorden die hij uiteindelijk zegt.

Ze blijft zitten waar ze zitten maar de glazige blik is veranderd in een enorm boze blik. 

Een blik van iemand die ieder moment kan ontploffen.

 

"Het is toch dom als je zwanger word terwijl je niet voor kinderen kunt zorgen?"

"Het is toch dom als je niet beter gaat worden, zodat je niet meer op straat hoeft te leven?

"Het is toch stom dat ik haar niet kan helpen!!"

 

En dan breekt ze. 

Mijn dappere meisje, heeft zojuist gezegd waar het eigenlijk voor haar om draait.

Zij wil degene zijn die haar moeder wel op het "rechte pad" krijgt.

Het is het diep gewortelde gevoel dat zij het niet waard is, om voor te veranderen.

Ze weet dat het anders ligt maar gevoel is zoveel sterker als verstand, dat weten we allemaal.

 

Haar broers troosten haar en ik leg haar het verhaal nog een keer uit.

"Dat ken ik nu wel" zegt ze terwijl ze haar schouders ophaalt.

 

We drinken wat en het onderwerp lijkt voor nu, afgesloten te zijn.

De jongens hebben het al weer over hele andere dingen als ze plots vraagt "Was alles anders gegaan als buikmama was geadopteerd?".

Deze vraag had ik niet zien aankomen en ik heb dan ook niet direct een antwoord klaar.

Er is natuurlijk ook geen pasklaar antwoord, want niemand weet met zekerheid hoe het dan was gegaan.

Door ja te zeggen, heb ik een beetje het gevoel dat ik adoptie ophemel en dat is ook niet wat ik wil.

Ze kijken mij alle drie aan. Joshua, die mij beter kent, dan wie dan ook, zegt "daar is zeker geen antwoord op"

Ik bevestig dat maar besluit dan ook eerlijk en uitgebreid te vertellen dat het leven van haar buikmoeder en alles wat ze daarin mee heeft moeten maken (zonder dat ik in details treed) er wel aan bij hebben gedragen dat ze altijd op de vlucht is voor haar gevoel. Dat er daarom keuzes zijn gemaakt door haar die ze als ze "gewoon" in een gezin had kunnen opgroeien vast niet waren gemaakt.

Niemand weet of het allemaal daaraan ligt maar haar enorme verdriet en pijn komen wel doordat ze geen echte jeugd heeft gehad.

 

Een zwaar verhaal voor kinderen maar ik weet inmiddels ook dat ze een mooier, of een niet 100% echt verhaal op de mouw spelden niet werkt.

Ze voelen dat haarfijn aan. 

De jongens zijn al weer hun voetbalschoenen aan het aandoen om buiten een balletje te trappen als ze naast mij komt staan. 

"Mam, dan ben ik toch wel blij dat ik geadopteerd ben, want ik wil niet worden zo als zij nu is maar zoals ze had kunnen zijn".

 

Ik slik, sluit haar in mijn armen en samen huilen we.

Dikke, grote tranen.

Tranen van verdriet om datgene wat nooit zal zijn.

Tranen van verdriet om het verlies wat zij zo voelt.

Tranen van vreugde en liefde omdat wij bij elkaar horen, want dat doen we.

Soms met een lach, soms met een traan, maar voor eeuwig.