Ik weet wel waarom buikmama vaak een baby in haar buik had.

Ik schreef het al in, wat deel je wel en wat deel je niet, dat ik een gesprek had met één van de kinderen. Een gesprek waar ik torenhoog tegenop zag maar wat totaal anders verliep dan ik ooit had kunnen bedenken.

Het is tevens een gesprek waarbij het onderwerp direct een van de grootste punten is waarover je kunt discussiëren of je het wel of niet deelt.

De reactie van haar biologische moeder, het gegeven dat ik dit ook zó graag gelezen zou hebben en het feit dat we soms zo enorm veel kunnen leren van de denkwijze van kinderen, maakt dat ik dit deel.

Als mensen horen dat River en Jeremiah, dezelfde biologische moeder hebben, is de eerste reactie (bijna) altijd "oh wat leuk", als dan blijkt dat ze niet tegelijkertijd bij mij kwamen maar de biologische moeder, nadat ze River ter adoptie had overgedragen, vrij snel weer zwanger was, volgt er een hele andere reactie.

"Hoe kon ze?"

"Heeft ze er dan niets van geleerd?"

"Ze had er blijkbaar niet zoveel moeite mee!"

"Zulke vrouwen zouden niet zwanger mogen worden"

"Juist zulke vrouwen worden zwanger, terwijl er zoveel mensen zijn waarbij het niet lukt om zwanger te worden".

Deze opmerkingen zijn ronduit kwetsend, al kan ik het gevoel van de mensen wel begrijpen.

Geen enkele vrouw is aan te duiden met "zulke vrouwen", wij kennen de verhalen niet achter datgene wat we zien.

We weten niet wat voor een dagelijkse strijd ze voeren, om hun hoofd omhoog te houden.

Moeite had ze er zeker mee, niet alleen toen, maar nu, iedere dag, ieder uur. Datgene wat ze zo graag had willen bieden, dat kan ze niet.

Niet alleen zij heeft enorm veel geleerd van de adopties en de zwangerschappen. Ik heb er ook enorm veel van geleerd. Ik heb geleerd wat hoop houden is, alles over een rotsvast vertrouwen, dat liefde in alle soorten en maten komt en dat je nooit weet wanneer en hoe het op je pad komt, dat je samen echt veel sterker bent, dat achter alles een verhaal zit enz.

Hoe ze het kon? Dat is nu moederliefde, weten dat je zelf niet kan bieden wat je kind verdient. Je eigen persoonlijkheid, je wens

om voor dat kleine mensje dat in je groeit te zorgen, op zij te zetten en in plaats van met een kamertje bezig te zijn, boeken door te spitten bij een adoptiebureau om die ouder te vinden die jij voor je kindje het beste vind.

Dat het twee keer gebeurde is voor veel mensen al niet te begrijpen maar het gebeurde niet twee keer.

Zeven keer droeg ze een kind, een kind dat ze niet zelf op kon en kan voeden.

River en Jeremiah zijn enorm trots op hun biologische broers en zus en steken dat, dan ook niet onder stoelen of banken.

Ze hebben contact via social media en kunnen niet wachten om ze weer te bezoeken.

Dat ze er zo open over zijn en doordat het verhaal uiteraard best opmerkelijk is, in veel ogen, zorgt er voor dat ik bang was dat de kinderen, de afkeurende blikken en opmerkingen ook zouden gaan ervaren.

Dat ze door de mening die een ander, er over heeft, zichzelf anders zouden gaan zien. Hun gehele verhaal anders zouden gaan zien en zich afgedankt zouden voelen, zouden gaan geloven dat hun adoptie, iets was, wat hun moeder tussen neus en lippen deed.

Alles wilden ik er aan doen om dat te voorkomen.

Ze zijn vanaf dag één gewenst en geliefd geweest.

Het is een van de laatste avonden in Italië, als we s'avonds nog even het stadje inlopen om een ijsje te halen.

De bolletjes zijn dit keer wel erg groot en het is nog erg warm waardoor de ijsjes heel snel smelten daardoor besluit ik met ze op een bankje te gaan zitten terwijl we het ijsje eten in plaats van rond te lopen. 

Terwijl iedereen druk bezig is met zijn ijsje en de bankjes om ons heen ook bezet worden door mensen met pizzapunten, drankjes en ijsjes schuifelt er een jongeman de richting van de bankjes op. In zijn hand heeft hij een plastic beker met wat kleingeld erin. Zijn voet staat dwars op zijn onderbeen waardoor het lopen erg langzaam gaat. Ik heb eerst het idee dat de kinderen, die tussen het ijsje eten door ook druk bezig zijn te overleggen wat we de laatste dagen gaan doen, hem totaal niet hebben opgemerkt. Hij bereikt het eerste bankje en iedereen went zijn of haar blik af. Bij het tweede bankje worden de kinderen, die daar zitten, bij de arm gepakt en staat iedereen op. Bij het derde bankje probeert de jongeman tegen de mensen iets te zeggen maar iedereen negeert hem. Hij probeert het nog bij bankje vier en krijgt daar enkel weg wapperende handgebaren richting zijn gezicht. Hij druipt af..

Het ijsje is op en we lopen richting het huisje waar we verblijven. Kyana schiet mij aan "mama, mag ik wat geld voor die jongen? Ik vind dit zo zielig, iedereen deed net alsof hij niet bestond" 

Ze pakt het geld aan en zet een sprintje in, achter de jongen aan. Binnen vijf minuten is ze terug met de woorden "dat voelt een stuk beter" 

Nutteloos toekijken is niet aan haar besteed.

River die een wervelwind is en totaal niet in het geheel geïnteresseerd leek pakt mijn hand en zegt "Zielig hé als iedereen net doet alsof je er niet bent. Alsof het niet uitmaakt dat je bestaat. Ik weet dat buikmama zich ook heel vaak zo voelt, want mensen denken ook zo over haar. Ze weten niet waarom ze daar is en wat ze allemaal heel goed kan. Niemand weet ook waarom die jongen daar liep of wat hij wil worden. De mensen wilden hem niet zien, want dan smaakt hun ijsje niet meer zo lekker. Ze zijn bang dat hij iets doet. 

Buikmama voelt ook heel vaak dat ze echt alleen is en daarom snap ik best dat ze vaker babies in haar buik heeft gehad, ook al kan ze niet voor ze zorgen. Ze is dan even niet zo alleen en is dan even belangrijk want ze moet voor iemand zorgen en kan dan direct laten zien wat ze zo goed kan; "mama's zoeken voor de babies in haar buik".

Ik druk haar stevig tegen mij aan en besef mij dat kinderen vaak zoveel meer empathisch vermogen hebben dan wij, volwassenen en terwijl ze alle zes vrolijk kwebbelend doorlopen, slik ik een brok weg.