Het was één van de vele vragen die binnenkwamen via Instagram. Ben jij pro-adoptie?

Ik heb daar inderdaad nooit over geschreven en vind het een prachtige pure vraag.

Ik ben zeker niet pro-adoptie, zelfs verre van.

Adoptie klinkt mooi, is prachtig om te zien in films waarbij iedereen happily ever after leeft maar helaas is dat niet de werkelijkheid.

 

Laat ik voorop stellen dat ik geen doembeeld wil schetsen. Ik zeker niemand wil overtuigen om niet te adopteren, sterker ik zou het zo weer doen. Als ik jonger was geweest had ik vast en zeker nog meer kinderen geadopteerd. Maar pro-adoptie, dat ben ik zeker niet.

Want adoptie zit onlosmakelijk verbonden aan verdriet. Groot verdriet, enorme trauma's en gemis. De perfecte adoptie bestaat niet, de perfecte wereld helaas ook niet. Want in die perfecte wereld zou adoptie niet nodig hoeven zijn. Dan zou iedere vrouw gewenst zwanger worden, geestelijk en lichamelijk goed in staat zijn om voor een kind te kunnen zorgen, dan had iedereen de financiële middelen om het kind datgene te geven wat het nodig had, dan was medische zorg voor iedereen voor handen, dan waren er geen oorlogen, geen verkrachtingen, geen verslavingen en had iedereen een dak boven zijn hoofd.

Helaas dat is nu niet zo en ik verwacht ook niet dat, dat op korte termijn gaat gebeuren.

 

Adoptie moet echt een laatste redmiddel zijn, de ultieme kans om een kind toch op te kunnen laten groeien in een gezinssituatie. Want als je het mij vraagt, heeft ieder kind daar recht op. 

Een kind uit een land wegtrekken heeft een enorme impact op de meeste van die kinderen. Daarom zou het mooi zijn dat als een kind niet kan opgroeien in het eigen gezin, of bij de eigen familie dat er dan een gezin gevonden kon worden in het land van herkomst. Ondanks dat, dat steeds vaker mogelijk blijkt, is dat nog lang niet altijd mogelijk.

 

Een gezin in het buitenland vinden is dan de laatste oplossing. 

Adoptie red levens schreef iemand mij laatst en dat klopt zeker. Mijn jongste zoon was er anders niet meer geweest.

Ik weet natuurlijk niet met zekerheid hoe het met de andere twee was vergaan maar ik weet wel zeker dat hun biologische moeders ze niet hadden kunnen bieden wat een kind nodig heeft en verdiend.

Maar naast dat adoptie levens red, breekt het ook levens.

 

De biologische moeder die vol verdriet achter blijft maar vooral het geadopteerde kind die nergens voor gekozen heeft en maar met de ontstane situatie heeft te dealen.

Gelukkig gaat dit meestal goed en groeien de kinderen op tot gelukkige volwassenen maar het is een feit dat er een kras op hun ziel zit. Dat ze de rest van hun leven een bagage mee te torsen hebben die een kind dat opgroeit bij zijn of haar biologische ouders (gelukkig) niet zal kennen.

 

Iedere adoptie is anders, geen kind is hetzelfde. 

Mijn drie jongste kinderen gaan alle drie totaal anders om met hun adoptie.

Alle drie ervaren ze op andere momenten de pijn, het gemis maar alle drie in een andere gradatie.

Het is niet te voorkomen dat er pijn zit. Ik wil mijn kind geen pijn zien lijden maar aan de andere kant vind ik het wel emoties die er zeker mogen zijn. Die ze mogen uiten, die ze mogen delen, waar ik begrip voor dien te hebben en ze ondersteuning bij dien te geven.

 

Het was en is niet altijd makkelijk. Er zijn momenten geweest dat ik best wel met mijn handen in het haar zat. Dat ik krampachtig wou dat ze voelde hoeveel ik van haar hou bijvoorbeeld of dat het wel pijn deed als hij zei maar je bent mijn echte mama niet, want ondanks dat ik geen biologische moeder ben van ze, voel ik mij wel een echte moeder. Momenten waarop mijn hart brak als ik het immense verdriet zag. Als ik de wanhoop zag als de biologische moeder uren te laat op de afspraak kwam. 

Maar ondanks alles zou ik het direct weer over doen. Ik ben stapelgek op ze, het zijn mijn kinderen. Zij zijn ook gek op mij, ik ben hun moeder.

We genieten enorm van en met elkaar. Die momenten dat het minder gaat of dat er verdriet is horen er bij. Het is iets dat voortvloeit uit de manier waarop we bij elkaar gekomen zijn. Ieder gevecht, ieder verdriet maakt onze band ook weer sterker. We begrijpen elkaar beter en weten dat we bij elkaar horen.

 

Om de vraag of ik pro-adoptie ben te beantwoorden "Ik zie adoptie als een laatste redmiddel om een kind op te laten groeien in een gezinssituatie. Als er echt geen mogelijkheid is in het land van herkomst, dan sta ik achter buitenlandse adoptie".

 

Ik zou voor mijn kinderen wensen dat adoptie niet noodzakelijk was geweest in hun leven maar dat was het wel.

Adoptie bracht ons samen en daar ben ik iedere dag dankbaar voor. 

Adoptie is geen sprookje, geen rozengeur en maneschijn maar wel een verhaal vol liefde en geluk.

Een verhaal met een lach en een traan, een verhaal wat ons, ons maakt.