Hij was heerlijk aan het buitenspelen geweest maar tijdens het eten was hij niet het kletsende jongetje dat we gewend zijn. 

Hij at zijn eten op en vertrok naar zijn kamer. Nog even gamen en toen douchen en voorlezen.

Voorlezen is iets waar hij echt van kan genieten. 

Ook dit keer zat hij helemaal in het verhaal. Het hoofdstuk was uit maar de dagelijkse vraag om nog een hoofdstuk te lezen bleef dit keer uit.

 

'Ik snap het niet' zei hij. 

'Nu staat de hele school vol met spullen, nu is de radio 555, nu willen mensen ze in huis nemen maar een tijdje terug riepen mensen nog naar Joshua dat hij een vuile vluchteling was en naar zijn eigen land moest gaan'.

Het doet pijn om de wanhoop en het onbegrip bij hem te zien maar ik herken wel een beetje wat hij voelt.

Natuurlijk is alle hulp nodig en natuurlijk draag ik ook mijn steentje daaraan bij. Natuurlijk vind ik het prachtig om te zien hoe iedereen dit oppakt en we massaal willen helpen maar ergens steekt het ook. Waarom nu wel.

Waarom wel iemand uit de Oekraïne in je huis willen nemen? Waarom nu wel de noodzaak van het doneren of het schenken van goederen inzien, terwijl er al zo lang zoveel mis is in de wereld.

Het is niet dat ik het die mensen niet gun, het is dat ik het iedereen gun die op de vlucht moet slaan. Dat we geen onderscheid maken als het gaat om mensen in nood.

Hoe vaak is Joshua wel niet toegeroepen dat hij naar zijn eigen land moest gaan, hoe vaak heb ik wel niet dreigende berichten gehad omdat ik in het AZC hielp, hoe vaak heb ik wel niet te horen gekregen dat Griekenland nu eenmaal zo is als ik mij daar hard voor maakten?

 

Hij kijkt mij aan met die grote vragende ogen van hem en vraagt dan 'Snap je wat ik bedoel? Wat moeten die mensen nu denken die ook op de vlucht zijn. Ze zijn toch allemaal hetzelfde, waarom doen we dan niet voor iedereen hetzelfde?'.

Ik merk aan alles dat de angst die hij vorige week nog voelde, omgezet is in boosheid en onbegrip.

Onrecht, het is een woord dat bij hem alle alarmbellen laat afgaan. Iets waarvoor hij direct op de barricade springt.

Mijn ouders sleepten mij vroeger mee naar een psycholoog toen ze op de basisschool aan hun hadden aangegeven dat ik toch wel 'ander' gedrag liet zien dan de meeste kinderen. Het oordeel van die psycholoog was destijds heel simpel, ik las het laatst nog terug in een verslag, toen ik dozen aan het sorteren was. 'Charlotte legt de lat voor vriendschappen erg hoog en gaat bovengemiddeld ver voor een ander, daarnaast is het gevoel rechtvaardigheid bij haar zeer op de voorgrond aanwezig'.

Mijn ouders waren gerustgesteld, school zag mij vanaf dat moment als een kind dat misschien wat anders was maar het kon geen kwaad, het zou alleen mezelf in de weg staan. De wereld is namelijk niet rechtvaardig. Als kind heb ik daar regelmatig veel verdriet over gehad. Verdriet dat eigenlijk bij de ander thuis hoorde maar waarbij ik het verdriet ook voelde, puur en alleen omdat ik het niet eerlijk vond.

De kinderarts is jarenlang iemand geweest die ik veel te vaak zag de afgelopen jaren. Tijdens 1 van die bezoeken zei ze 'Jeremiah lijkt het meeste op jou, qua uiterlijk maar ook qua gevoelens'.

Het zijn die woorden waar ik nu aan denk. Ik weet hoe het voor hem voelt en het liefste neem ik dat gevoel bij hem weg maar ik weet ook hoe vervelend ik het zelf als kind vond als het weggewimpeld werd, als er gedaan werd alsof het allemaal wel mee viel.  Ik besluit dan ook te zeggen dat ik hem snap. Dat ik sommige dingen ook wel eens lastig te begrijpen vind en dat wij samen gewoon iedereen die hulp nodig heeft helpen.

 

River heeft al die tijd een beetje voor zich uit zitten kijken. Als het op naar bed gaan aankomt is haar tactiek om vooral niet op te vallen, wie weet rek je er tijd mee.

Ik kan zien dat ze aandachtig zit te luisteren en dat ze er anders over denkt, ze haalt diep adem en steekt dan van wal.

'Waar maken jullie je druk om?! Wees blij! Die mensen waarvan je dacht dat ze niet voor iemand anders konden zorgen blijken dat wel te kunnen'.

Dit schiet duidelijk in het verkeerde keelgat bij Jeremiah. 'Helpen doe je iedereen niet alleen de mensen die dichtbij wonen of die op je lijken'.

River leunt naar voren en zegt dan 'Als ze dat nu doen dan zien ze dat helpen niet eng is en doen ze het vast vaker. Dan zien ze dat iemand een mens blijft als je vlucht en niet dat je een vieze vluchteling dan opeens wordt maar gewoon heel veel pech hebt. Als ze dat zien dan zien ze daarna misschien ook dat iemand op straat geen vieze zwerver is maar gewoon iemand met heel veel pech. Als ze daarvoor eerst mensen moeten helpen die ze willen helpen dan vind ik het fijn'.

Jeremiah legt zijn hand op haar neer. Hij en ik weten allebei dat het allang niet meer om de vluchtelingen gaat, dit gaat om buikmama. Hun buikmama die geen vieze zwerver is maar gewoon iemand met heel veel pech.