Hi Charlotte!
Hoe gaat het met je?
Ik zag weer mooie reisplannen voorbij komen.
Heerlijk vooruitzicht.
We zijn zelf dan ook eindelijk aan het aftellen. Nog ruim 2 weekjes keihard knallen op het werk maar dan stappen we dan eindelijk op het vliegtuig naar Amerika.
Dat is ook meteen het enige gedeelte waar ik niet naar uitkijk...de vliegreis.
Ik houd van reizen. Ik tel de nachtjes tot het zo ver is. Maar dat vliegen. Ik haat het.
Met Bram lijkt het me een extra uitdaging.
Het is voor hem de 3e keer dat we vliegen. Ik denk dat hij de vorige keren niet meer kan herinneren en ik ben dan ook erg benieuwd hoe het zal gaan.
Bram heeft nou niet bepaald zit-vlees en ik ben dan ook erg benieuwd hoe het zal gaan.
10 uur in een relatief kleine ruimte met beperkte bewegingsvrijheid.
De tablet is opgeladen en volgestopt met filmpjes en apps. Ik koop voor elk uur een klein cadeautje om mee te spelen/knutselen.
En verder hoop ik dat hij geen dolle bui heeft waarin hij alleen maar rondjes wil rennen ofzo.
Hoe doe jij dat met de kids?
Jij bent vaker naar verre oorden geweest met je gezin. Heb jij vliegangst?
En hoe vermaken jouw kids zich?
Alle tips zijn welkom.
Ik krijg namelijk al klamme handen bij het idee. Zeg dat het meevalt!
Liefs en een fijn weekend
Natas
Lieve Natas,
Wat een heerlijk vooruitzicht.
Geloof mij dat vliegen gaat je uiteindelijk meevallen.
Niet dat ik bij voorbaat geen nachtmerries had toen ik afgelopen zomer naar Florida vloog.
Jeremiah heeft een hekel aan reizen, auto, trein, bus, vliegtuig, taxi....hij heeft er iets tegen.
Zodra we in de auto stappen en de hoek van de straat om zijn begint hij met vragen of we er al bijna zijn.
Niet een keer, maar op repeat.
Ik zag het dan ook al helemaal voor mij dat ik met een zijn-we-er-al-bijna mantra zeggend kind het hele vliegtuig wakker zou houden maar het liep vlekkeloos.
Ging dat dan zomaar?
Nou dat zou wel heel lekker zijn maar helaas.
Ik ben ver van te voren begonnen met uitleggen dat dit een hele lange reis zou worden. Langer dan naar Disneyland, langer dan naar Spanje, Hongarije en Italië. We hebben in het weekend samen een wekker gezet om te zien hoe lang, lang dan is. Dat tijdsbegrip is bij kleintjes toch een lastig ding, maar op deze manier was het voor hem duidelijk dat het echt lang was, want je ging in die tijd naar voetbal, de supermarkt, ging lunchen en avondeten, speelde buiten en nog veel meer, echt een hele lange tijd dus.
In het vliegtuig vond hij de tv-schermen in de stoel er interessant maar de oortjes vreselijk. Gelukkig had ik een koptelefoon bij mij die er ook op kon.
Ik had magneetpuzzels bij mij, een tablet (maar die was heel snel leeg), kleurboek en ik heb voorgelezen tot ik een ons woog.
Slapen waren de drie jongste niet van plan, ondanks al mijn verwoede pogingen. Ik heb dat zo gelaten en ben de strijd niet aan gegaan. Uiteindelijk vielen ze het laatste uurtje in slaap. Ik niet meer want opeens waren daar alle emoties van wat komen ging, de ontmoetingen die wellicht zouden plaatsvinden en de plekken die we zouden bezoeken.
In Amerika hebben we heel veel gereden en eigenlijk ging dat fantastisch. Er was veel te zien, veel goede stopplekken en bijslapen in de auto met airco bleek ook een goede tijdsbesteding.
De terugweg vielen ze bijna direct in slaap, ik zat er als emotionele muts bij. Weer nam ik ze mee uit hun land, het land waar ze zich zo thuis voelen. Weg bij de mensen die bij ze horen. Terug naar het thuis dat nooit een thuis geweest zou zijn als alle omstandigheden beter waren. Maar dat zijn ze niet.
Wat ben ik blij dat ik deze reis met ze heb gemaakt, wat heeft het veel gebracht. We hebben gehuild en gelachen.
We zijn boos en dolblij geweest en nu we weken later er op terug kijken, kan ik niet anders zeggen dan dat het de beste beslissing was die we hadden kunnen nemen.
Geniet, lieve Natas. Laat alles op je afkomen. Sla alles op als herinnering. Gaat het niet linksom dan vind jij vast en zeker de weg rechtsom.
Ik ben nu Denemarken voor een week. Samen met mijn kinderen en de vriend van Kyana en de vriendin van Djimon.
In een Kia Picanto, volgeladen met spullen en de 4 kleintjes, reed ik er heen. De andere vier volgde in een andere auto.
Er was ruzie in de auto, er werd gemopperd maar ook gezongen, gelachen en gekletst. Die 8 uur rijden bleken best ver maar nu zie ik ze allemaal over het strand lopen en kan ik alleen maar denken, wat ben ik een rijk mens!
Lieve Natas,
2020 gaan we samen een leuke trip maken!
Daar houd ik je aan.
Liefs,
Charlotte
Reactie schrijven