Voorafgaand aan de start van de cursus, ontvingen we van de SAV per post een overzicht van de cursusdata en twee handboeken over adoptie.

In de formulieren stond welke hoofdstukken je gelezen moest hebben per cursusdag.

Normaal gesproken heb ik een hekel aan "huiswerk", maar in dit geval waren de boeken al uit voordat we überhaupt aan de eerste cursusdag begonnen was.

De voorbereiding was dus gedaan, de cursusdata stonden in onze agenda's ..

We waren er klaar voor!

De dag van de eerste bijeenkomst brak aan. 

Een dag waar we lang naar hadden uitgekeken!

Eerder vertelde ik van de zenuwen die opspeelden toen we, in juli 2017, naar de eerste informatiebijeenkomst reden.

Dat had ik voor de VIA-cursus ook verwacht, maar nu het zover was, voelde ik me opvallend rustig. 

Ik keek juist uit naar wat komen ging. 

Meer te weten komen over adoptie, achtergronden van adoptiekinderen, special needs, adviezen over hoe om te gaan met hechtingsproblematiek...Interessant!

 

De eerste bijeenkomst begon met kennismaken met elkaar. Onze groep bestond uit docenten Ans en Lotty en totaal 8 stellen.

Het idee van de kennismakingsronde was dat het stel dat naast je zat, jou zou interviewen en je daarna zou presenteren aan de groep. Ik vond dat wel een fijne manier.

Zo hoefde je niet zelf meteen de eerste dag allerlei privé-details te delen maar het ging indirect, een ander deed het voor je.

 

Na het voorstelrondje wisten we hoe iedereen er bij zat in de groep. 

Veel van de stellen hadden al een medisch traject achter de rug, veel behandelingen en veel teleurstellingen.

Anderen waren nog bezig met een medisch traject en doorliepen hiermee dus twee sporen naast elkaar.

Wij waren het enige stel dat niet al eerst andere dingen had geprobeerd, om tot een zwangerschap te komen. 

En toen ik al de verhalen van de andere stellen hoorde, was ik zo blij met onze keuze om dat medische traject niet in te gaan!

Een bevestiging dat het goed was waar we nu zaten, dat het de juiste keuze was dat we ons verder gingen verdiepen in adoptie.

 

Deze eerste bijeenkomst werd de adoptiedriehoek uitgelegd: de band tussen geboorteouders, het adoptiekind en de adoptieouders.

Deze verbinding met elkaar zal er altijd zijn, of je nu uiteindelijk uitkomt bij open of gesloten adoptie.

De achtergrond van je kindje zal altijd aanwezig zijn en daarmee ook zijn of haar geboorteouders.

Er zullen wellicht uiteindelijk vragen komen vanuit het adoptiekind, naar zijn of haar achtergrond en biologische familie.

Het punt van afgestaan zijn, kan voor het kind later een ingewikkeld iets worden, een struggle op gebied van identiteit en zelfwaarde. Ik vond het goed dat ze dit onderwerp zo benadrukten. Ook werden de eerste stappen gezet in het proberen te denken vanuit het kind.

Dit, zou later blijken, heel mooi de hele cursus door gestimuleerd worden: denken vanuit het kind en zijn of haar behoeftes, in plaats van vanuit jezelf en jouw wensen.

Veel om over na te denken, na zo'n eerste cursusdag. We keken alweer uit naar de volgende!

De tweede bijeenkomst ging over hechting en hechtingsproblematiek. 

De theorieën over hechting werden besproken, de verschillen tussen gezonde en ongezonde hechting werden uitgelegd. Dit werd aangevuld met videofragmenten van baby's en jonge kinderen.

 

Hechting en de problematiek die daarbij kan horen, was een voor mij bekend thema, gezien mijn werkachtergrond.

Maar dat was werk. 

Dit ging over óns toekomstige kindje! Dat maakt het toch wel even anders.

Voor Jack was alles nieuw. 

Ik zag hem non-stop aandachtig luisteren naar de docenten, geïnteresseerd in elk woord dat ze zeiden.

Wederom een leerzame dag. Interessant maar ook wel heftig om te beseffen wat een kindje al meegemaakt kan hebben, voor het bij je komt.

En wat de impact daarvan kan zijn, op zijn of haar karakter én op de band die met jou als adoptieouder kan worden opgebouwd (of niet).

We reden wat in stilte terug naar huis. Poeh, toch niet niks, adoptie.

De derde bijeenkomst. We waren al over de helft!

De cursusdag ging over stress, verlies en rouw.

Net als de vorige keer ging het dus over achtergronden, dingen die een kindje kan hebben meegemaakt voor het bij je komt en op welke manier dit invloed kan hebben op het opbouwen van de relatie met jou.

Gedragsproblemen die voor kunnen komen, werden besproken.

Ook kwamen de fasen van rouw en verlies aan bod en hoe je hiermee kunt omgaan als adoptieouders.

Fijn was, dat werd aangegeven dat SAV altijd beschikbaar is als je het even niet meer weet, als je hulp nodig hebt in het opbouwen van de band en opvoedingsvragen hebt.

De filmpjes die werden getoond bij dit onderwerp, vond ik heftig.

Wat kan een kind beschadigd zijn, door wat het heeft meegemaakt. En wat kan het geadopteerd worden op zich al een effect hebben, los van de voorgeschiedenis.

Wat doen we een kind aan, dacht ik meer dan eens tijdens deze bijeenkomst, als we het wegrukken uit het geboorteland en eigenlijk maar gewoon verwachten dat het wel kan aarden bij ons, in Nederland?

Het effect op mijzelf na deze derde cursusdag, was een beetje zoals de tweede dag: veel om te verwerken.

Het gaf voor mij een dubbel gevoel.

Enerzijds wilde ik dolgraag een kindje helpen en opvoeden, juist een kindje dat een moeilijke start heeft gehad. 

Aan de andere kant: waar beginnen we aan?

Beseffen we wel hoe heftig de problematiek kan zijn bij zo'n kindje?

Het kan zo zijn dat het kind te zwaar beschadigd is, dat het geen band met je kan opbouwen, dat de gedragsproblemen niet alleen in het begin er zullen zijn maar zullen aanhouden.

Kunnen we dan aan? Willen we dat wel?

Is het wel het beste voor het kind zelf, om geadopteerd te worden en meegenomen te worden naar Nederland?

De twijfel sloeg toe, merkte ik.

Natuurlijk kan het meevallen, maar het kan ook niet meevallen en daar moet je wel mee om kunnen gaan.

 

Tussen cursusdag 3 en 4 stond een vakantie gepland. Heerlijk even naar de zon samen!

Natuurlijk ging het tijdens die vakantie veel over adoptie. Ik besprak mijn twijfels met Jack

Ik wist het even allemaal niet meer.

Wat was het goed, om nu de tijd te hebben om hier samen over door te praten.

Jack vond het ook heftig, maar trok een andere conclusie dan ik.

Hij was van mening dat opgroeien bij ons in Nederland vast niet altijd makkelijk zou zijn, maar wel een betere optie dan zonder ouders in een kindertehuis of in pleegzorg, in wellicht een land zonder toekomst.

En naar zijn idee was het juist voor ons weggelegd, om zo'n kindje op te vangen. Juist vanwege mijn kennis, als kinder- en jeugdpsycholoog, over omgaan met probleemgedrag, hechting en verlies.

Hij dacht dat het wel goed zou komen.

 

Jaja, dacht ik. Het zal best zo zijn, die kennis. Maar dat is werk, theoretische kennis, dat gaat niet over óns kindje, óns leven.

En als ik straks doordeweeks een groot gedeelte van de zorg op me mag nemen, omdat ik minder zal gaan werken, zal ik er ook de meeste tijd en energie in moeten steken. En wordt er dus voornamelijk van mij verwacht dat ik dat eventuele probleemgedrag wel kan reguleren.

Maar kan ik dat wel? 

Kan ik dat wel echt aan?

Zie ik dat wel zitten?

Wil ik dat wel?

Toch maar IVF proberen?

Of denk ik nu veel te egoïstisch?

Het gaat toch eigenlijk helemaal niet om mij, maar om het kindje dat ouders nodig heeft?

 

Ik hoopte dat cursusdag 4 en 5 meer duidelijkheid zouden geven, over het wel of niet doorgaan met adoptie. Op naar de laatste twee bijeenkomsten!

Hopelijk vond ik daar mijn antwoorden.

 

Het vervolg lees je volgende week. Tot dan!

Liefs, Sophie