Hi Charlotte!
Ben jij al aan het hamsteren?
Eerlijk....Ik ben nu al corona moe.
Hopelijk loopt het met een sisser af, en kunnen we ons weer druk gaan maken over echt belangrijke zaken.
Ik verlang bijna terug naar de dagen dat Bridget en Andre headliner waren op alle nieuwssites...Bijna.
Afgelopen week is Bram weer gestart met school. Terug in het gareel na een week lang lanterfanten.
Ik heb er van genoten, wat extra tijd samen. Ik geniet nog steeds elke dag zó intens van Bram.
Nog steeds - zelfs na ruim 4 jaar - denk ik elke dag wel een keer 'wat een geluk dat we elkaar gevonden hebben'.
Nu klinkt dat vast onwijs zoetsappig. En er zijn heus momenten dat ik hem achter het behang kan plakken. Maar heel eerlijk geniet ik overwegend echt intens van het moederschap.
Ik denk dat het een voordeel is, als je zo lang op iets hebt gewacht en er zoveel voor over hebt gehad als wij....dan geniet je extra.
Als het niet vanzelfsprekend is. Dan voelt het zelfs na al die jaren nog bijzonder.
Daar ligt nog wel een zorg.
Want we hebben 6 jaar op hem gewacht.
Hij is enig kind.
En hij heeft veel familie en vrienden zowel in NL als in Amerika die onwijs veel van hem houden. Prachtig.
Maar ook prima ingrediënten om uit te groeien tot een over het paard getild en tot op het bot verwend kind.
Iets dat ik uiteraard echt wil voorkomen.
Inmiddels heb ik er 15 jaar in de uitzendbranche opzitten.
Mijn motto was altijd You get what you work for, not what you wish for. Daar kan ik me nog steeds in vinden.
In al die jaren heb ik honderden onwijs leuke, lieve mooie hardwerkende mensen voorbij zien komen.
En zo heel af en toe -bij hoge uitzondering- zo'n materialistisch pest-ettertje, die vaak onder dwang van pa of ma, zich met lood in de peperdure schoenen bij me kwam inschrijven.
Enige wens of ambitie was een bak met geld.
Vaardigheden of kwaliteiten waren niet zichtbaar aanwezig.
Sinpelweg omdat het arme kind gewent was, dat altijd alles kwam aanwaaien.
Vakanties, auto en merkkleding: papa was de sponsor. Dus waarom zou jij je druk maken?
En een stapje harder lopen, actie ondernemen en jezelf bewijzen voordat je van de toren gaat blazen?
Nou....Dat stond niet in de ambitieuze big boys and business babes handleiding.
Nou...lang verhaal kort: dat is niet wat ik wil.
Hoewel ik Bram het liefst alles wil geven wat hem gelukkig maakt, zowel materieel als emotioneel.
Maar hoe zorg je ervoor dat de kids uitgroeien tot verwende nestjes?
Waar ligt de grens tussen een beetje verwennen en verpesten?
Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen.
Alvast een fijn weekend. Veel liefs!
Natas
Hi Natas,
Nee, aan hamsteren doe ik niet. Ik ben dan ook niet bang maar begrijp de angst van mensen wel. Zelf snap ik niet waarom er zoveel aandacht voor is, in de tijd van de Mexicaanse griep was die er naar mijn idee toch vele malen minder. Die Mexicaanse griep kwam toen wel heel dichtbij. Mijn oudste dochter was toen één van de mensen die het kreeg.
Weet je waar ik vooral aan toe ben, aan lekker weer, aan een krantenkop "Vandaag is het terrasjesweer!".
Ik ben ruim 5,5 jaar moeder van één kind geweest nu heb ik er zes.
Bij de eerste was ik jong, heel jong en ondanks dat ik een eigen huis had en alles goed geregeld had had ik geen geld om een complete kinderkamerinrichting in te slaan bij de eerste de beste babyspeciaalzaak. Hij sliep in mijn eigen oude babybedje. Ik kocht veel tweedehands en daar was niets mis mee.
Hij hoefde mijn aandacht niet te delen, daarin was hij wel verwend misschien maar aan de andere kant kun je een kind verwennen met aandacht?
Ik geef mijn kinderen nu ook het liefste de hele dag aandacht en probeer ze ook zoveel mogelijk één op één aandacht te geven. Niet omdat ik ze daarmee wil verwennen maar omdat ik dat belangrijk vind. Ik wil dat ze zich gezien en gehoord voelen. Dat is natuurlijk niet altijd mogelijk met zes kinderen. Iedereen wil aan tafel zijn verhaal kwijt. Heb ik net met eentje afgesproken om een spelletje te spelen valt de ander en moet ik die eerst troosten. Vind ik dat erg?
Nee, zo is het leven ook. Je zult af en toe even moeten wachten of je plannen wijzigen, hier leren ze alleen van.
Zo is het ook met aandacht, ik zie dat niet als verwennen. Ik vind dat ze hiervan leren dat je mensen en dieren waarom je geeft aandacht hoort te geven. Dat je zelf ook geniet van die aandacht, want wat doe ik dat!
Na ruim 21 jaar moederschap kan ik nog iedere dag denken; "wat tof dat wij allemaal bij elkaar horen".
Ik kan echt aan tafel zitten met een grote grijns op mijn gezicht als ik kijk naar dat stel van mij.
Enorm genieten vind ik het als we tijdens een boswandeling gezellig lopen te kletsen en op aandacht zal ik dan ook nooit een rem zetten uit angst ze te verwennen.
Met zes kinderen is het onbegonnen werk om ze materieel te verwennen. Niet dat mijn kinderen iets te kort komen, dat zeker niet. Bij mij zijn er geen tussendoor cadeautjes, we eten wat de pot schaft dus geen uitzonderingen voor wie wat anders wil, speelgoed delen we, wil je iets hebben dan zal je moeten wachten tot Sinterklaas, je verjaardag of er zelf voor sparen. Rijbewijs en studie vanaf hun 18e betalen ze zelf.
Weet je om heel eerlijk te zijn zou ik het denk ik ook zo doen als ik één of twee kinderen had gehad.
Het is namelijk echt niet zo dat mijn oudste op een houtje bijt maar doordat hij zijn eigen studie betaalt is hij zich meer dan bewust van de bedragen die dat kost. Hij is er gedreven door het te halen. Ik zie zo vaak om mij heen de gemakzucht dat papa of mama wel de portemonnee trekt dat de waarde van het geld niet meer doordringt bij de kinderen.
Ik ben dan best wel eens bang hoe die kinderen dan later moeten omgaan met het beschikbare salaris dat ze verdienen. Geld is niet rekbaar, je moet keuzes maken. Wil je naar dat ene leuke festival dan moet je sparen, meer uren werken of niet gaan als je het geld niet hebt maar je gaat er geen lening voor aan. Hoe vaak ik studenten niet hoor zeggen: "Ik verhoog mijn lening even zodat ik toch die vakanties kan maken". Ik vind dat zorgelijk!
Mijn kinderen zijn zeker niet de beste planners hoor maar ze weten wel op=op. Dat geld voor de voorraad lekkers die ik echt maar een keer per week aanvul met de weekboodschappen en dat geldt ook voor geld.
Met Kerst geef ik de kinderen altijd een belevenis. Ieder kind een eigen moment samen met mij. De één een nachtje weg, de ander uit eten en naar een musical, de volgende naar een pretpark enz.
Uitjes kosten geld maar daar draait het hier niet om. Het gaat hier om die speciale herinneringen die we samen maken, even die privé aandacht. Momenten waarop hele andere gesprekken plaatsvinden. Dat moment dat ze weer thuiskomen en met een grote lach op hun gezicht de enthousiaste verhalen delen met de broers en zussen die een en al oor zijn omdat ze nieuwsgierig zijn naar de verhalen, dat is iedere keer weer fantastisch om te zien.
Lieve Natas,
Ik ben dus absoluut geen verwennende moeder als het materiele zaken aankomt maar ben van mening dat je er nooit teveel kunt zijn voor een kind. Je schrijft dat je hem alles wilt geven wat Bram gelukkig maakt. Geloof mij dat doe je al. Dat doe je door al je aandacht en liefde. Om iemand gelukkig te maken hoef je geen portemonnee te trekken al is een cadeautje altijd leuk op zijn tijd ; )
Maak er een heerlijk weekend van!
Liefs, Charlotte
Reactie schrijven