Ik vergeet nooit meer het moment dat ik tijdens de VIA cursus (de verplichte cursus voordat je mag gaan adopteren) naast een mevrouw zat die stellig vertelde dat ze een kind wilde waaraan niemand kon zien dat het geadopteerd was want ze wou niet dat iedereen dat wist. Waar ik en de andere aanwezigen eerst nog dachten dat ze bedoelde dat ze het voor het kind prettig zou vinden dat hij of zij niet iedere keer aangekeken zou worden omdat het er duidelijk anders uitzag als zijn of haar moeder, bedoelde ze iets heel anders.

Ze wou niet dat mensen wisten dat ze had geadopteerd, ze wou dit zelfs niet delen met het kind, dit zou ze enkel doen wanneer het niet anders mogelijk zou zijn.

 

Deze mevrouw kreeg geen toestemming om te adopteren en al gun ik iedereen een kind in zijn of haar leven, ben ik in dit geval voor alle partijen blij dat het zo gelopen is. 

Ik heb altijd het allerliefst een open adoptie gewild. De hoofdreden daarvoor was niet eens dat ik dan antwoord kon geven op alle vragen en het kind kon zien op wie hij of zij leek maar dat ik voor de volle 100% zou weten dat deze adoptie echt datgene was wat de biologische moeder voor ogen had.

Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik er jaren later achter zou komen dat de biologische moeder het naar een kindertehuis had gebracht met de intentie het later op te halen en dat haar kind dan geadopteerd bleek te zijn,door mij.

Ik wou geen Spoorloos-verhalen.Ik wou de desbetreffende moeder in de ogen kunnen kijken, het uit haar mond horen, het zien dat het niet anders kon. 

Bij alle drie de adoptie weet ik dat er absoluut geen andere mogelijkheid was. Ik weet voor de volle 100% dat dit, gezien de omstandigheden, nu en toen, was en is wat de biologische moeders voor hun kinderen willen.

 

Ik denk dat niet, ik weet het.

Door het vele contact, de gesprekken maar ook de ontmoetingen is er een band ontstaan waarbij we het over alles kunnen hebben. Ook over het feit of als ik ze maandelijks onderhouden zou hebben op afstand of ze dan wel voor hun kind hadden kunnen zorgen. Het antwoord is bij beide: "Nee, dat had geen verschil gemaakt".

Bij beide om een totaal andere reden. Geld is niet het enige wat je nodig hebt om een kind op te voeden. Ook met enkel liefde red je het niet.

Er was geen moment dat ik ben gaan zitten met de kinderen om hun te vertellen dat ze geadopteerd zijn.

Dat moment was er voor de andere kinderen ook niet om hen te vertellen dat ze uit mijn buik kwamen, ook met de pubers ben ik nooit gaan zitten voor het "safe-sexverhaal".

Dus misschien ben ik gewoon niet iemand die een onderwerp aansnijd door er echt voor te gaan zitten. Ik ben denk ik meer iemand die de openheid voor vragen altijd houd, terloops een opmerking of aanwijzing maakt en ervan uit gaat dat kinderen (als ze de ruimte voelen) komen met de vragen die ze hebben.

 

De andere kinderen wisten dat Joshua geadopteerd is toen we hem gingen halen. Het verhaal is er dus altijd geweest door de kinderen die het er over hadden maar ook door de foto's die in huis hangen. 

Hun biologische moeders zijn niet alleen een stuk van hun, ze horen bij het gezin en hangen dan ook met foto's in huis, zijn onderwerp van gesprek en als we ze bezoeken dan kijken alle kinderen er naar uit.

Hun adoptie is niet iets wat geheim is, het is gewoon een stuk van hen. Het is een stuk waar ook verdriet mee samenhangt maar ik geloof dat dat verdriet enkel groter zou zijn als het een verboden onderwerp was in huis. 

Net zo goed als dat je verdrietig mag zijn als je pijn hebt, mag je ook verdrietig zijn als je iemand mist.

Dat missen is vervelend maar ik leer mijn kinderen dat dat voortkomt uit houden van en dus eigenlijk ook voor een gedeelte mooi is.

Ik hemel daar absoluut hun adoptie mee op. Het is geen sprookjesverhaal, geen en toen waren we voor altijd gezond en gelukkig. Nee hun adoptie is een traumatisch feit, het is iets wat in een ideële wereld niet zou bestaan maar het bestaat wel en het is hun overkomen. Daar hebben ze niets voor hoeven doen.

Ik leer ze dat ze daar alle emoties die er bij komen kijken mogen voelen, dat ze die mogen uiten, dat ze ze mogen uitspreken en dat ze daarin niemand iets verplicht zijn. 

Gelukkig zijn het 9 van de 10 keer vrolijke kinderen die er weinig problemen hebben met het feit dat ze geadopteerd zijn, daarmee zeg ik niet dat het geen groot effect op hun heeft gehad en dat ze daarmee wel problemen hebben.

Hechting, vertrouwen, positief zelfbeeld, er durven zijn, zijn dingen die voor hen niet vanzelfsprekend zijn. Het zijn dingen waar ze aan moeten werken. Keihard werken met vallen en opstaan, maar het zijn doorzetters en kinderen zijn enorm veerkrachtig. 

 

Ik ben er dus nooit voor gaan zitten en eigenlijk hebben de kinderen het altijd geweten toch zijn er momenten dat er vragen zijn.

Waar ze eerst gewoon accepteerde dat ze een mama hier en een mama daar hebben worden vragen in de loop van de jaren steeds explicieter en ontstaat er tussen de 3 kinderen een enorm verschil in het soort vragen dat ze stellen. (hierover binnenkort meer).

Ik geef vrijwel nooit zo maar informatie, ik wil ze er niet mee overspoelen. Misschien hebben ze er wel geen interesse in of staat hun hoofd er niet naar.

Ik laat het moment dat we het er over hebben van hun afhangen, net zoals ik de vragen die ze hebben niet stuur.

Soms zorgen vragen voor hoofdbrekers en vraag ik mij af hoe ik iets in kindertaal moet vertellen.

Soms zijn de vragen waarmee ze worstelen pijnlijk om te zien.

Soms zijn het prachtige vragen waardoor je de wereld van een andere kant gaat bekijken.

Wat voor vraag het ook is ze krijgen altijd antwoord van mij.

 

Is dat altijd makkelijk?

Nee, zeker niet.

Toen hij mij in het openbaar vroeg of het erg was als hij meer om mij zou moeten huilen als ik dood zou gaan dan als zijn biologische moeder dood zou gaan, klopte iemand mij op de schouder en zei "moet je toch een goed gevoel geven dat hij meer van jou houd dan van haar".

Maar zo was het niet, wij zijn beide net zo belangrijk voor hem. Beide zijn we nodig in zijn leven. Van beide houdt hij evenveel, hij ziet mij alleen meer dan haar. Ik voel echt totaal geen competitie tussen de moeders en mij, wij zijn een team.

De vraag deed mij geen goed, het maakte mij zelfs verdrietig want het loyaliteitsconflict dat achter die vraag zit is enorm. Een kind zou nooit moeten hoeven denken hoe het hoort om van iemand te houden, het zou nooit moeten na hoeven denken of hij het wel goed doet, of hij niet de ene moeder teleurstelt als hij aan de andere moeder denkt en omgekeerd. Ieder kind zou zonder zulke vraagstukken moeten kunnen opgroeien.

Maar ook de vraag of ze minder belangrijk is dan drugs voor haar biologische moeder is een vreselijk moeilijke vraag om te beantwoorden. Natuurlijk is zij belangrijker maar waarom stopt ze dan niet voor haar? Een vraag zorgt vaak voor meer nieuwe vragen. Stap voor stap beantwoorden we die.

 

De enige vraag die ze nooit hebben hoeven stellen is of ze geadopteerd zijn en wie hun biologische moeder is, dat hebben ze altijd geweten en ik kan alleen maar hopen dat ze zich nooit zullen hoeven afvragen of er van hun gehouden wordt.

Want als er iets is dat ik deel met deze moeders dan is het wel een enorme dosis liefde voor deze kinderen, onze kinderen!