Als het maar gezond is.

Het is de meest uitgesproken zin tijdens een zwangerschap. Niet alleen in Nederland maar wereldwijd. Of je het nu hebt over een mevrouw op de Zuidas of een mevrouw die geen vaste woon en verblijfplaats heeft. Allemaal zeggen we "Als het maar gezond is".

Een wens want we weten ook allemaal dat niet ieder kindje gezond ter wereld komt en dat gezond ter wereld komen geen zekerheid biedt voor de toekomst.

 

Krijgt iemand kanker dan vinden we dat allemaal (begrijpelijkerwijs) vreselijk en bieden we direct hulp aan. De ziekte overwinnen voor de ander kunnen we niet, eigenlijk voelen we ons hulpeloos aan de zijlijn staan. Iets doen om te laten blijken hoe erg we het vinden, om te laten zien dat we de strijd zien, dat we er voor de ander zijn ook als het slecht gaat met die ander. Een maaltijd koken, vervoer aanbieden, het huis schoonmaken. Iedereen wil iets doen.

Hoe anders is het als iemand psychiatrisch ziek is.

We vinden het vreselijk en benadrukken dat ook maar lopen er liever in een boog omhoog.

Waar we een opname in het ziekenhuis voor kanker niet verzwijgen, omhullen we een opname in een psychiatrische kliniek het liefst in stilte.

Waarom?

Is het schaamte?

Is het het feit dat we bang zijn dat een ander denkt dat het misschien erfelijk is en het jou dus ook kan overkomen?

Er zijn vele onderzoeken naar gedaan en dat laatste is een van de constateringen. 

Ik snap dat niet. Kanker kan ook erfelijk zijn maar de eerste de beste werkgever die iemand niet aanneemt omdat er kanker in de familie voor komt zullen we aan de schandpaal nagelen met zijn allen.

Iets anders wat meespeelt is dat mensen snel geneigd zijn te roepen dat bijv. kanker een ziekte is en dat iemand die in een psychose wordt opgenomen zelf eerder hulp had moeten zoeken.

Nog erger wordt het als je ziekte bestaat uit een verslaving. Dat is iets wat we het liefst helemaal verzwijgen.

Het liefst doen we overkomen dat we niemand kennen die verslaafd is, met zulke mensen gaan we niet om.

Op zich is dat knap aangezien de aantallen in Nederland dusdanig zijn dat vrijwel iedereen iemand in zijn of haar familie of omgeving moet hebben die verslaafd is. Het hoeft geen actieve verslaving te zijn maar wel iemand die een verslaving heeft doorgemaakt.

 

Dat twee van mijn kinderen zwaar verslaafd ter wereld zijn gekomen is geen geheim.

Heel bewust niet om diverse redenen.

Ten eerste hoeven zij zich er nooit voor te schamen. Het is hun overkomen, ze hebben hier nooit om gevraagd.

Ten tweede zou het veel makkelijker worden voor mensen die verslavingsgevoelig zijn als daar openheid over komt zodat we er als maatschappij rekening mee kunnen houden.

Zullen ze er ooit veroordeeld om worden?

Ja, dat zal zeker wel gebeuren maar ze worden ook veroordeeld om hun huidskleur, het feit dat ze geadopteerd zijn en zo zijn er nog veel meer factoren te noemen. Mensen zullen altijd een mening hebben en die van een tegenstander zal altijd hard te horen zijn maar als iemand moeite heeft met hun huidskleur zeg ik ze niet dat het verstandig is een masker of schmink te dragen. Dan zeg ik ze dat ze trots op hun huidskleur moeten zijn, dan probeer ik ze uit te leggen waarom mensen moeite hebben met andere huidskleuren. Als mensen vinden dat ze niet mogen verlangen naar hun buikmama want dat ze dankbaar moeten zijn voor hun leven hier, dan zal ik ze proberen uit te leggen waar die denkwijze vandaan komt maar dat ze ten alle tijden naar haar mogen verlangen. Dat ze voor altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en ze nooit dankbaar hoeven te zijn voor wat hun is overkomen. Zij vroegen niet om adoptie, om een scheiding van hun vlees en bloed. De omstandigheden zorgde ervoor dat hun buikmama die als enige uitweg zag. Een keuze uit liefde maar dankbaar hoeven ze er niet voor te zijn.

Als mensen een mening zullen hebben over dat ze verslaafd ter wereld zijn gekomen dan zegt dat iets over die mensen en niets over hun, dat is wat ik mijn kinderen mee wil geven.

Dat vicieuze cirkels meerdere generaties erover doen om doorbroken te worden heeft onder andere te maken met het feit dat andere mensen veroordelen of dat nu verslaving, psychiatrie, niet voor je kind kunnen zorgen enz is.

Kinderen van deze ouders zullen onder een vergrootglas liggen. Doen ze iets zullen we als maatschappij snel invullen "Zie je toch een stukje DNA" en ja, DNA heeft invloed maar omstandigheden ook.

De omstandigheden van hun buikmama waren heel anders toen zij dezelfde leeftijd als de kinderen had.

 

Het is haar voorgeschiedenis, van verslaafd geboren worden, in combinatie met hoe ze is opgegroeid. Van pleeggezin naar pleeggezin, vreselijke dingen mee maken, leren dat al die dingen in je hoofd er even niet zijn als je gebruikt tot schulden die je maakt met drugs op moeten lossen. Een cirkel waar je als kind van 10 niet uit komt. Een cirkel waarin drugs niet het probleem waren maar de oplossing waren voor de problemen.

Dat is niet iemand kwalijk te nemen. 

Dat is hoe het gelopen is.

Hun buikmoeder is daarin niet uniek. Ook hier in Nederland vinden dagelijks nog situaties plaats waar zulke dingen ontstaan. Kijk bijvoorbeeld eens naar de jeugdbendes die je op steeds meer plekken ziet.

Door haar kinderen aan mij over te dragen wou ze andere omstandigheden voor haar kinderen. Een beter leven en zoals ze zelf altijd realistisch zegt "Een beter leven, dat het niet perfect zal zijn dat heeft hun start al bepaald maar beter kan, dat moet".

Mijn kinderen hoeven zich nooit te schamen voor hun geschiedenis, nooit voor hun moeder, haar verslaving of wat dan ook. Ze hoeven het niet leuk te vinden want dat het anders had moeten lopen is een feit maar schamen is niet nodig.

Ze mogen trots zijn op de kracht van hun moeder, op het karakter van hun moeder, het doorzettingsvermogen om na iedere keer neerstorten weer op te krabbelen, op het vertrouwen dat hun moeder heeft dat het ooit anders wordt, op de pure moederliefde die ze voor hun heeft. Een ieder die zijn of haar beeld laat beïnvloeden door hun geschiedenis zal altijd een half leeg glas zien wat er ook over hun geschiedenis te melden zou zijn geweest.

Ieder weldenkend mens snapt dat aan een adoptieprocedure een verhaal van verlies vast zit. Dat verlies heeft vaak al een lange geschiedenis en dit is hun geschiedenis.

Een geschiedenis waar ze zich zeker niet voor hoeven te schamen want door de keuze die hun moeder heeft gemaakt zal hun geschiedenis een totaal andere toekomst kennen.

 

Het wordt hoogste tijd dat we verslaving en psychiatrische aandoeningen gaan zien als ziektes en niet alleen zien maar ook de patiënt benaderen op die manier.

Ik ben de eerste die zal zeggen dat het ingewikkeld is om met verslaafden om te gaan. Dat teleurstelling en verdriet onlosmakelijk met dat contact verbonden zijn.

Ook contact met psychiatrische patiënten is ingewikkeld. Je wilt zo graag helpen, maar er zijn op de momenten dat je toegelaten wordt is bij verslaving en psychische problemen vaak het enige dat je kunt. Laten we in ieder geval de schaamte eraf halen want hoe erg moet het zijn als je je voor je ziekten moet schamen. Die schaamte staat vaak de eerste hulpvraag in de weg.

Niemand wil verslaafd zijn of psychische problemen hebben, niemand.

Als we het echte verhaal achter iedere verslaving zouden kennen zouden we wel begrip hebben dat weet ik zeker. 

Dat verhaal is er, we weten het alleen vaak niet.

Zou ik willen dat ze haar actieve verslaving zou kunnen omzetten in een verslaving in rust (zoals zij dat noemt)?

Ja, daar zou ik enorm veel voor over hebben. Ik gun haar een leven in plaats van overleven maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat de kans heel klein is. Teveel meegemaakt om ieder moment van de dag onder ogen te zien. Toch geef ik de hoop niet op.

En tot die tijd ben ik er voor haar op de momenten dat ze ons toe laat en laat ik de kinderen zien wat een fantastisch mens er achter die verslaving zit. Want die zit er.