Het is niet de eerste keer dat ze vermist is.

Het is niet de eerste keer dat ik bang ben dat ze er niet meer is.

Toch voelt het dit keer anders.

 

Toen ze vermist was terwijl ze zwanger was van Jeremiah wist ik niet hoe ik moest zoeken. De eerste weken zocht ik zoals ik naar iemand hier zou zoeken. Ik zocht zoals witte mensen met privileges zoeken, zo zou hun oma mij het later zeggen. En ze heeft gelijk.

Ik bel de politie als er wat is want ik zie hun als degene die je helpen. Zij zijn bang voor mogelijke problemen die ontstaan.

Ik bel het ziekenhuis en vraag naar de naam. Zij weten dat je onverzekerd probeert een andere naam op te kunnen geven om toch de zorg te krijgen die je nodig hebt.

Ik moest leren schakelen, leren denken zoals hun moeten denken, pas als je dat kan kan je gericht zoeken en de hulp krijgen die je nodig hebt om iemand op straat te vinden.

Nu weet ik die wegen. Ik weet wie ik moet vragen. Wie antwoord kan geven op de vraag of ze nog gezien is bij een bepaald pand waar ze gebruiken, of ze bij een bepaald motel is gezien waar vrouwen terecht kunnen als ze drugs nodig hebben en bereid zijn daarvoor iets te doen. Ik weet nu hoe de wereld die normaal verborgen voor mensen zoals mij, eruit ziet.

Maar toch kan ik haar niet vinden. Niemand weet waar ze is. Ze lijkt opgelost te zijn.

 

Het is moeilijk om uit te leggen wat het met River en Jeremiah doet. Vermissing is iets ongrijpbaars. Er is geen datum waarop je meer weet, je staat continue aan. Iedere keer is er weer die verwachtingsvolle blik van hun of ze een berichtje heeft gestuurd maar het blijft stil. De berichtjes die zij sturen blijven ongelezen.

Ergens geloofde ik dat ze contact op zou nemen, zelf of via iemand, op River haar verjaardag. Toen het die dag en de dag ernaar stil bleef werd mijn hoop gehalveerd.

Ze zou er alles aan hebben gedaan om iets van zich te laten horen. Haar moeder, hun oma had dezelfde hoop gehad.

Haar moeder weet hoe haar leven is. Zelf is ze pas enkele jaren clean. Een vrouw met een enorm verleden, een vrouw die er geen doekjes om wind en mij dus ook schreef 'Hoop houden is mooi maar realiseer je wel dat als je haar leven lijdt je een keer de verkeerde tegenkomt en dan is het over'.

 

Wat als dat zo is. Wat als ze inderdaad de verkeerde tegen is gekomen. Wat als ze vervuilde drugs heeft genomen of veel te veel. Wat als ze er niet meer is?

Dan ben ik te laat om River haar droom uit te laten komen en al weet ik dat dat niet mijn fout is toch voel ik mij schuldig.

Had ik iets anders moeten doen om daar heen te kunnen. Om eerder op het vliegtuig te kunnen stappen. Of had ik iets kunnen zeggen waardoor ze misschien geen verkeerde keuze heeft gemaakt (als ze die al heeft gemaakt).

Of heb ik iets gemist in haar laatste berichtjes.

Ik heb ze letter voor letter uitgeplozen, wel 1000 keer maar ik zie geen aanwijzingen waaruit blijkt dat er op dat moment meer speelden. Ze schrijft wel vaker cryptisch en na al die jaren weet ik wat ze dan zegt maar dat was nu ook niet zo.

Het gebeurt wel vaker dat iemand anders via haar account berichtjes stuurt uit haar naam maar zij en ik hebben een codewoord. Een woord waardoor ik direct door heb als een ander zich voordoet als haar. Maar zelfs nep-berichten uit haar naam blijven uit.

 

De mogelijkheden voor zoeken worden steeds kleiner, mijn hoop ook. Toch blijf ik het gevoel houden dat ik haar ga vinden. Misschien wel tegen beter weten in, misschien wel omdat ik niet weet wat ik anders tegen de kinderen moet zeggen, misschien omdat ik nog niet wil geloven dat ze er ook niet kan zijn, misschien omdat ik mij nu besef hoeveel meer ik nog aan haar wil vragen en hoeveel ik nog tegen haar wil zeggen maar bovenal omdat ze die hoop verdient.

Toen ze zwanger was van Jeremiah vroeg ze mij hoop te houden, hoop te houden toen iedereen alle hoop verloren had.  Later vroeg ze mij hoop te houden dat ze zelf ooit een moment zou vinden om af te kicken. Ze vroeg dat nadat ik haar een voorstel had gedaan voor een afkickkliniek. Ik zou betalen, ik zou alles regelen. Ik ging alleen voorbij aan het feit dat het zo niet werkt. De verslaafde moet het willen, moet er alles voor uit de kast halen, anders gaat het niet werken. Ze vroeg mij toen hoop te houden. 'Houd hoop voor mij want als er niemand meer hoop heeft dan stopt het leven'.

Dus houd ik nu ook hoop, misschien tegen beter weten in maar ik kan niet stoppen met hopen want ze kan niet gemist worden.

 

Terwijl ik samen met de kinderen kijk hoever we zijn qua budget voor de reis naar Amerika, schiet door mijn hoofd dat ik hoop dat we niet hoeven af te reizen voor een begrafenis, dat de Amerikapot opeens een hele andere bestemming krijgt ondanks dat de vliegbestemming dezelfde is.

Gelukkig zijn er dan kinderen die je snel op andere gedachten brengen. Die vertellen wat ze allemaal willen gaan doen, wie ze allemaal willen gaan zien en wat ze tegen buikmama zeggen zodra ze er weer is.

Hoop houden is voor kinderen iets vanzelfsprekends zolang er geen slecht bericht is, is er hoop. Vanaf nu probeer ik ook zo te denken. 

Niet langer als we haar vinden maar we gaan haar vinden!