Ik mis je....

Je zou nu bijna drie jaar worden.

Maar die kans kreeg je niet.

Al na enkele dagen moest je afscheid nemen van het leven.

Ik kreeg niet de kans je daadwerkelijk in mijn armen te sluiten maar in mijn hart zit je voor altijd.

 

Als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb dan antwoord ik: zes.

Niet omdat je niet meetelt maar omdat ik het niet wil hoeven uitleggen.

Dat doet teveel pijn.

 

Vanaf het moment dat je biologische moeder mij een bericht stuurde dat ze weer zwanger was en niets liever wou dan dat jij ook bij je broer en zus op zou kunnen groeien, wist ik dat ik hemel en aarde zou bewegen om je naar huis te halen.

Je te laten opgroeien bij je broer en zus.

Een gevoel dat er direct was maar het geld ontbrak.

Niet om je te verzorgen. Niet om je alles te kunnen bieden wat je nodig had maar voor de procedure.

Een adoptieprocedure kost nu eenmaal veel geld.

Oké, dat was een gegeven maar dat zou mij niet weerhouden.

Kan niet bestaat niet zeg ik altijd tegen je broers en zussen, dus dat zou ik laten zien.

 

Ik begon een crowdfunding, veilingen, markten en wat een liefde kwam er binnen.

Niet enkel geld maar vooral liefde. Mensen die ik amper kende boden hulp, een luisterend oor, doneerde.

Dit ging goed komen, dat voelde ik aan alles!

Jij zou gaan opgroeien bij je broer en zus.

 

Maar toen ging alles mis....

Zonder in details te treden, dat mis gaan had niet gehoeven.

Je had er gewoon nog kunnen zijn. Je had er nog moeten zijn...

Maar je bent er niet.

 

Hadden we allemaal maar begrepen wat er aan de hand was.

Had ik je maar veiligheid kunnen bieden.

Ik ben niet groot en niet sterk maar mijn moederliefde was sterk en groot genoeg geweest om iedereen bij je weg te houden.

Maar ik kreeg de kans niet...

Je ging, voordat ik je in mijn armen had kunnen houden.

Je verliet de wereld net zo onverwachts als dat ik van je komst hoorde.

 

Ik kon enkel huilen.

Non stop huilen.

Het voelde als vreselijk falen, ik had het moeten weten.

Ik had het moeten aanvoelen.

Moeilijk maakten het dat mensen het wegwuifde. Ik had je toch nog niet eens vastgehouden, op papier was je nog niet mijn kind. Maar papier zegt niets. Je hart dat spreekt en daar zat je vanaf het eerste berichtje over de zwangerschap in.

Jij was het die mij nog een keer moeder zou maken.

Onverwachts, maar dat was je broer ook.

 

Jij bent mijn zoon.

Dat zegt je biologische moeder ook altijd.

Jij hoorde hier, bij je broer en zus.

 

Nooit zal ik meer dezelfde zijn als voor die tijd.

Ik besloot samen met je broers en zussen het leven voor jou te vieren en dat lukt ons goed maar toch is er altijd wel een momentje dat het verdriet de kop opsteekt.

Ik houd van kerst maar nu herinneren die kerstbomen mij ook aan het verlies van jou.

Net als het een tijdje goed gaat hoor ik plots je naam.

Of ik lees een bericht in de krant dat mij doet denken aan wat je is overkomen.

 

Lieve Jesiah, je zit voor altijd in mijn hart.

Het is al weer bijna drie jaar geleden dat je ter wereld kwam en deze na enkele dagen weer verliet.

Ook al heb ik je nooit mogen vasthouden. Nooit over je kleine haartjes kunnen aaien, weet dat je een onuitwisbare indruk achter heb gelaten.

Dat je mij enorm veel geleerd heb, over vertrouwen, intuïtie en veerkracht.

Voor jou vieren we deze decembermaand extra mooi.

Die lampjes en kaarsjes stralen voor jou.

Mama houd van je!