Negen jaar geleden werd ze geboren. 

Een piepklein meisje, een echte strijder.

Ik wist toen nog niet van haar bestaan. Het zou nog een dag duren voordat ik gebeld werd met de woorden dat er een meisje was geboren die als ik het wou ik mijn dochter mocht gaan noemen.

Nooit heb ik getwijfeld aan dat antwoord.

Niet toen ze aan de andere kant van de lijn bleven benadrukken dat het niet makkelijk zou worden, dat haar start heel heftig was en dat dit zijn sporen absoluut zou nalaten.

Niet toen zij het houden van niet voelde.

 

Vanaf het moment dat mij die vraag gesteld werd of ik haar als mijn dochter wou, voelde ik mij haar moeder. Vanaf dat eerste moment zat ze in mijn hart. Vanaf dat eerste moment houd ik zielsveel van haar en dat gevoel groeit nog dagelijks.

Het was misschien niet de meest makkelijke weg maar het was het allemaal zo enorm waard.

 

Ieder mens is uniek. Iedereen heeft zijn eigen unieke denkwijze en manier van handelen. Bij de een is die uitgesprokener dan bij de ander. Zij hoort bij die mensen waarbij die enorm uitgesproken is.

Iets doen omdat het hoort, je anders voordoen dan wie je bent, het komt niet in haar op.

What you see is what you get, gaat bij haar absoluut op.

Ze sluit je in haar hart of je komt er niet in.

 

Ik prijs mij gelukkig dat ze de stap durfde te maken, dat ze die kon maken, om van mij te houden maar ook al zou ze dat nooit gekund of gewild hebben dan nog zou ik exact hetzelfde voor haar voelen.

Er gaat geen dag voorbij dat ze mij niet iets leert.

Nee, het is geen sprookje. Soms is het enorm ingewikkeld maar de slotsom grenst wel aan een sprookje.

Zij is mijn prinses en we blijven voor altijd gelukkig samen, dat is wat we iedere nacht voor het slapen gaan tegen elkaar zeggen.

 

Vandaag komt haar wens uit. Ze krijgt eindelijk de kippen die ze al zo lang wil hebben. Heel lang heb ik het tegen gehouden omdat ik bang voor alles met vleugels ben. Niet een klein beetje bang maar hysterisch bang. Eigenlijk ben ik verder nergens bang voor afgezien van het idee dat mijn kinderen iets zal overkomen.

Ik kan die angst van mij echter niet haar droom in de weg laten staan. Zij moest ongetwijfeld veel grotere angsten trotseren om te zijn wie ze nu is. Om te kunnen houden van, om te knuffelen, om verdriet te durven tonen. Zij liet mij zien dat je angsten overwinnen iets is wat je kunt doen en wat je soms moet doen. Die kippen komen er voor haar, die angst overwin ik voor haar, dat verdient ze dubbel en dwars.

 

Het doet pijn dat ik haar grootste wens niet in vervulling kan laten gaan. Ze wil niets liever dan haar biologische familie zien. Samen met haar broers op de trampoline. Samen met haar oma kleuren. Samen met haar moeder een pannenkoek eten.

De meest simpele, kleine dingen.

Maar ze gaan niet.

Achter de schermen had ik er contact over met haar biologische familie. Ze begrepen haar, ze voelen het gemis ook.

Accepteren dat het niet kan is een ding. Zorgen dat het toch een beetje voelt alsof ze er zijn is het tweede.

In 1 ben ik dan misschien niet de beste maar voor nummer 2 maak ik mij hard.

Vandaag ontving ze van ieder van hen een videoboodschap. Het resultaat een stralende lach, een traan en een meisje dat enthousiast riep 'alles kan, alleen niet altijd zoals je het echt zou willen maar dit is zo fijn'.

 

Op het moment dat haar pleegmoeder haar bij mij in de armen neerlegde voor de eerste keer zei ze 'Ik leg een baby in je armen maar eigenlijk is dit al een hele oude ziel. Zodra je haar langer om je heen zult hebben begrijp je wat ik bedoel'.

Ik had er op dat moment weinig aandacht voor. Al mijn aandacht ging uit naar dat kleine mensje dat daar met grote ogen mij lag aan te kijken, die dwars door mij heen keek, haar handjes gebald tot vuisten, stijf als een plank. Aan alles was haar angst, haar pijn en haar verdriet te zien. Een verpleegkundige in het ziekenhuis in Amerika zei 'Aan alles is te zien dat ze het vertrouwen in de mens kwijt is, als je dat ooit terug kunt krijgen dan zal dit meisje tot grote dingen in staat zijn'. 

Ook die tekst ging langs mij heen op dat moment, het is dat ze het opschreef op een papier dat we meekregen anders zou ik het mij hoogstwaarschijnlijk niet eens herinneren.

Ik zag wat ze zei maar was nog niet bezig met de toekomst. Ik had geen idee wat zou komen.

Het enige dat ik wist was dat ik direct van haar hield. Dat haar in mijn armen krijgen een oergevoel had losgemaakt. Dit meisje was mijn dochter, het deed er niet toe wat iedereen zei of dacht. Ze was perfect zoals ze was en ik zou er altijd voor haar zijn hoe hobbelig de weg die we af zouden moeten leggen ook zou worden.

Nu na die negen jaar weet ik exact wat zowel de pleegmoeder als de verpleegkundige bedoelde destijds.

Ik weet ook na die negen jaar dat het enkel en uitsluitend liefde was wat ze nodig had.

Mijn meisje, een uniek kind met haar eigen denkwijze, haar eigen wijsheden en haar eigen humor wat hou ik ongelofelijk veel van haar. Ik weet dat zij er zeker gaat komen.

 

Op dagen zoals haar verjaardag denk ik nog meer dan anders aan haar moeder. Aan wat er door haar heen moet zijn gegaan op het moment dat ze aan het bevallen was, wetende dat dit het begin van loslaten zou zijn. Aan hoeveel ze moet missen van haar kind. Ik probeer mij te verplaatsen in haar en hoe hard ik het ook probeer ik kan het niet. Ik kan niet voelen wat zij voelt, ik weet niet wat er door haar heen gaat als ze wakker wordt en weet dat haar dochter jarig is die ze al in geen jaren echt heeft gezien. 

We hadden het er gisteren samen over. Galgenhumor is denk ik de beste omschrijving voor het gesprek.

Soms zijn dingen zo moeilijk, zo verdrietig dat zwarte humor de beste oplossing is om uiteindelijk tot de kern te komen. Om dingen te kunnen zeggen en vragen die anders ergens tussenin blijven hangen.

Ik zei haar dat het een feit blijft dat ik nooit in het leven van River was geweest als zij andere keuzes had gemaakt.

Haar antwoord daarop was 'Nee, zo is het niet. Ze is in mijn leven omdat ik jou koos'.

De tranen liepen inmiddels over mijn wangen, sowieso wordt ik van zo'n verjaardag emotioneel.

River en haar biologische moeder lijken in hun gedachtegang en hoe ze die weten over te brengen enorm veel op elkaar. Iedere keer ervaar ik weer hoeveel ze op het elkaar lijken.

 

Mijn meisje, vandaag alweer 9 jaar, de traktatie staat klaar, op tafel staat als verrassing nog een cadeautje klaar ( de rest kreeg ze gisteren toen we het alvast gevierd hebben met elkaar) vanmiddag als ze uit school komt eten we nog cupcakes en blazen we nog een keer kaarsjes uit.

'Mama, mag ik heel vaak kaarsjes uitblazen dit jaar misschien komt mijn wens dan een keer uit'

Ik hoop het schat, ik hoop het zo.

Wat hoop ik dat ik hier volgend jaar kan schrijven dat we terug gaan, dat jij samen met je buikmama een pannenkoek kan eten. Zo'n simpele wens, die zo diep bij haar zit maar zo moeilijk is om uit te laten komen.