Vorig jaar werd hij 10 en vierden we zijn verjaardag in Amerika.

Een verjaardag in het land waar hij geboren werd, vlakbij de plek waar ik hem voor het eerst in mijn armen kreeg.

Het was een prachtige dag maar met dat de uren verstreken werd hij stiller.

De telefoon bleef stil....

 

De hele dag keek hij uit naar een telefoontje, een appje of een berichtje van zijn biologische moeder.

Dat bleef uit.

Hoe leuk de cadeaus ook waren, hoe prachtig de plek ook was waar we zijn verjaardag vierden, hoe lekker de taart ook was, niets was meer leuk toen bleek dat zij zijn verjaardag was vergeten.

Hij huilde niet maar zijn helemaal lichaam ademde intens verdriet uit.

Nooit eerder zag ik iemand zo intens verdrietig zonder dat er één traan vloeide.

Zijn grote lach, die hij eigenlijk standaard op zijn gezicht heeft, probeerde hij tevoorschijn te toveren terwijl hij excuses bedacht voor het uitblijven van een berichtje van haar kant.

"Ze zal het wel heel druk hebben".

"Misschien is haar telefoon stuk".

"Ik denk dat ze zo nog belt, ze denkt vast dat ik heel laat naar bed ga".

 

Hem zo zien worstelen was vreselijk.

Samen liepen we nog een stukje over het strand. Hij pakte mijn hand steeds steviger vast terwijl hij begon te praten.

Uiteindelijk kwam de alles zeggende vraag eruit "Is ze mij gewoon vergeten?".

 

Hoe hard het ook klinkt, dat was het geval.

Het is niet dat ze niet van hem houd want dat doet ze zielsveel. Het heeft alles met haar probleem te maken, met de reden waarom ze niet voor hem kan zorgen.

Ze heeft zelf een enorme hechtingsstoornis en heeft daardoor al heel veel moeite om goed voor zichzelf te zorgen. Om een ander denken is simpelweg niet voor haar weggelegd, niet omdat ze het niet wil maar omdat ze het niet kan.

Daarnaast heeft ze een extreme vorm van dyscalculie en daardoor geen idee van dagen, tijden enz.

Natuurlijk bracht ik het verpakt maar het verdriet was er niet minder om. Hij voelde zich afgewezen, verlaten en zeker niet geliefd.

In zijn slaap hoorde ik hem die nacht zeggen "Zelfs op mijn verjaardag denkt ze niet aan mij".

 

De veerkracht van een kind bleek de volgende ochtend toen hij vrolijk opstond en zin in een nieuwe dag had.

Toch besloot ik op die dag dat ik hem nooit meer zo teleurgesteld zou laten worden als die dag ervoor. Ik zou alles in het werk zetten om hem te laten zien dat zijn biologische moeder wel degelijk aan hem dacht en van hem hield.

Dat doet ze namelijk absoluut, het uiten daarvan en hoe je daarmee om moet gaan is enkel voor haar lastig waardoor er een ander beeld kan ontstaan als je haar problematiek niet kent. Een ingewikkelde problematiek die zeker voor een kind niet te begrijpen is.

 

Al weken stond hier een stuntstep in de gang klaar voor zijn verjaardag.

Een gouden, precies zoals hij hem het allermooiste vind.

 

De avond van tevoren hingen we de versiering op, gouden ballonnen, een Amerikaanse vlag-slinger en de tafel gedekt met voetbalbordjes en bekertjes. Zijn ideale mix, goud, voetbal en Amerika.

Terwijl we ballonnen aan het oppompen zijn app ik zijn moeder.

Eerst een foto van de versiering in de hoop dat er zo een gesprek ontstaat. Ze vind het mooi stuurt ze terug maar ik heb niet het idee dat het kwartje valt.

 

Ik wil heel graag dat ze het zich dit jaar op tijd realiseert en hem op zijn verjaardag feliciteert maar ik wil ook zeker niet de betweterige adoptiemoeder uithangen die haar er even op wijst dat ze wel om de verjaardag van haar kind moet denken.

Ik wil ook niet dat hij weet dat ik haar probeer in te seinen want dan denkt hij straks dat het een verplicht nummertje van haar was om hem te feliciteren.

Wat ik wil bereiken is niet zo ingewikkeld maar hoe ik het voor elkaar ga krijgen zonder dat ik iemands gevoelens beschadig blijkt toch wel lastig.

 

De drang om hem niet te teleur te stellen overheerst en dus app ik het haar weer.

Ik vertel haar gewoon rechtstreeks waar het om draait. Dat hij jarig is de volgende dag en dat het zijn grootste wens is om iets van haar te horen op zijn verjaardag. Ik krijg een "Oh cool!" terug.

Mij is niet duidelijk of ze het echt begrijpt of met haar hoofd totaal ergens anders is. 

Ik besluit dan ook het er nog een keertje extra dik boven op te gooien door haar te vragen om alsjeblieft hem de volgende dag te feliciteren en dit niet te vergeten. Dat bericht opent ze pas 2 uur later.

Ik sta enorm in tweestrijd, ben ik over de schreef gegaan of valt dit onder moederliefde. Een liefde die je wel vaker dingen laat doen die je vroeger nooit voor mogelijk had gehouden.

 

Als ik hem s'morgens wakker maak begint mijn telefoon te piepen. Het is een spraakbericht van zijn biologische moeder. Als je toen zijn gezicht had kunnen zien....

Alle hoop was van zijn gezicht af te lezen, zal ze het weten of is het gewoon een berichtje.

Hij opent het en het enige wat we horen is een discotheek geluid. Wat muziek, geroezemoes op de achtergrond en wat gerinkel van glazen.

Voordat hij teleurgesteld kan zijn komt er een nieuw spraakbericht binnen. Een bericht waarin ze hem feliciteert. 

Die lach, die stralende ogen, ik zal ze nooit meer vergeten.

Enthousiast riep hij iedereen bij elkaar.

"Ik heb bericht van buikmama!! Ze wist het!! Ze wist het!! Ze wist gewoon dat ik jarig ben vandaag!!"

 

Hij springt letterlijk door de kamer en kan niet meer stoppen met te roepen dat dit zijn mooiste cadeau is en dat het de beste verjaardag ooit gaat worden.

Op dat moment denk ik dat mijn missie geslaagd is...

 

Als ik hem die avond naar bed breng kijkt hij mij aan en vraagt of ik nog iets te vertellen heb.

Ik vertel dat ik het een hele leuke dag vond.

"Je weet best dat ik dat niet bedoel. Ga je eerlijk zijn of niet?" antwoordt hij mij.

Ik ben een beetje uit het veld geslagen en reageer dan ook niet direct.

"Je weet toch wel dat ik het direct wist dat jij dat geregeld had. Je weet toch wel dat ik weet dat ze daar zelf niet om kan denken. Daarom is het juist mijn mooiste cadeau. Jullie gingen samen regelen dat mijn wens uitkwam".

 

Die avond stuurt zij ook een berichtje met de vraag hoe het gaat.

Ik vertel over zijn verjaardag maar ook dat ik het ongemakkelijk en moeilijk vond om haar te sturen dat hij jarig was en ze dat niet moest vergeten.

Zij is daarover verbaasd. 

"Hoezo is dat ongemakkelijk? Jij doet het beste voor onze zoon, dat is niet ongemakkelijk dat is de reden dat jij de verzorgende moeder kunt zijn en ik die op afstand. Zonder dat bericht zou hij denken dat ik niet aan hem dacht, terwijl ik dat wel doe. Zonder dat bericht wist ik niet dat hij 11 werd en zou hij niet weten dat ik al 11 jaar de pijn voel van hem niet bij mij hebben. Juist doordat jij dat stuurt weet ik dat het die pijn waard is, ik koos namelijk 11 jaar geleden de beste mama voor hem en mezelf uit. Charlotte het is niet ongemakkelijk maar noodzakelijk".

 

Zijn mooiste cadeau werd ook mijn mooiste cadeau.

We doen het samen en het is goed zoals het is....