Vergeving, ik had nooit gedacht dat ik op dat punt zou komen.

Ik hou van mensen.

Ik veroordeel niet snel.

Ik ben open minded.

Ik verdiep mij graag in de beweegredenen van de ander maar ik weet ook heel goed van mezelf dat als je te ver bij mij gaat, ik boos word.

Niet een klein beetje boos maar echt boos.

Het is niet dat ik wild smijtend en deuren dicht gooiend mij voortbeweeg maar ik ben wel echt boos als je te ver gaat en dat zakt niet zo maar af.

 

Als iemand aan mijn kind komt, fysiek of mentaal dan is het klaar.

Geen tweede kansen, ik hoef geen uitleg te horen. Dan is het tot hier en niet verder.

Veel mensen weten dat Jeremiah een vreselijke start heeft gehad.

Dat hij een heel ander leven had kunnen hebben als er bepaalde dingen niet gebeurd waren.

Wat die zijn zal ik voor altijd in het midden laten.

Niemand schiet er iets mee op om te weten wat er exact gebeurd is.

Het was afschuwelijk. Iets wat je, je ergste vijand (mocht je die hebben) niet toewenst.

Een klein weerloos mannetje werd voor de rest van zijn leven getekend.

 

Er zijn enkele mensen, naast zijn biologische familie en ik, die weten wat er is gebeurd. Het adoptiebureau, de artsen en mijn beste vriendin.

Mensen die mij goed kennen.

Die het volkomen begrepen zouden hebben dat ik blind van woede zou zijn.

Dat ik tot alles toe in staat zou zijn, toen er steeds meer verhalen boven tafel kwamen.

Maar ik bleef kalm.

Intens verdrietig maar kalm.

 

Je weet van tevoren nooit hoe je reageert in opmerkelijke situaties.

Of je bij het zien van een ongeluk handelt of bevriest.

Of je wel of niet in staat bent om te reanimeren als de situatie zich voordoet.

Ook dit had ik nooit kunnen bedenken.

Als je het mij van tevoren had gevraagd had ik een totaal ander scenario voorspelt.

 

Maar ik bleef kalm.

Hield de ander zelf te vriend op Facebook, ziek zou ik dat vroeger hebben gevonden maar op dat moment dacht ik "Je kunt de vijand beter in de gaten houden, dan dat hij/zij uit beeld verdwijnt.

Er was geen contact maar we konden wel elkaars leven in de gaten houden, als we dat zouden willen. Want in de praktijk bleek ik dat helemaal niet te doen.

Als ik iets hoorde of als er net een ziekenhuisbezoek was geweest dan laaiende het verdriet weer op maar het ging ook iedere keer weer liggen.

Ik snap nu wat mensen bedoelen als ze zeggen; Aandacht geven aan degene die niet goed voor je is, is teveel van het goede".

Het was het niet waard om boos te blijven.

De situatie zou er nooit door veranderen en terugdraaien was al helemaal geen optie, hoe graag ik dat ook zou willen.

 

Er verstreken jaren en voorzichtig ontstond er contact.

Aftastend van beide kanten.

Beide niet wetend wat de ware intentie van de ander was.

Er was zoveel gebeurd.

Ik kon mij moeilijk indenken dat iemand die zover kon gaan, écht kon veranderen.

De ander kon zich niet indenken dat ik de daden kon vergeven en verder kon gaan.

 

Toen was daar het moment dat we elkaar zouden treffen in Amerika.

Een brok in mijn keel, knallende hoofdpijn en klamme handen maar ik was vastberaden.

Ik zou nooit weten wat de échte intenties waren als ik degene niet recht in de ogen aan zou kunnen kijken.

De mensen om mij heen hadden hun twijfels. Wist ik wat ik deed?

Ze wisten ook dat als ik vastberaden ben, niemand mij van mijn idee af haalt.

 

Ik had een plan A, B en C paraat staan.

Maar net als dat je niet weet hoe je reageert in een opmerkelijke situatie wist ik dat nu ook niet.

Zou ik toch opeens laaiend worden? 

Zou al die woede die er onderhuids toch zat, er in één keer uitkomen?

Of zou het, het laatste puzzelstukje zijn in de verwerking?

 

De tranen zaten hoog tijdens het wachten.

Ken je dat gevoel van eenzaamheid, omdat je weet dat niemand je op dat moment begrijpt?

Zo zat ik daar op die stoel te wachten.

Het moment van de ontmoeting zal ik nooit meer vergeten.

Er kwam geen woede, het enige wat er kwam waren tranen en hortend en stotend zei ik dat het oké was.

Nee, het is niet oke wat er is gebeurd.

Het is nooit goed te praten en ja, ik heb er nog wel eens verdriet over.

Maar ik heb het vergeven. Vergeven, zodat we verder kunnen.

 

Vergeten zal ik het nooit.

Er zal ook altijd een waakvlammetje in mijn hoofd zijn dat mij alerter houd dan wie dan ook.

Maar ik weet inmiddels wel dat je soms dingen kunt vergeven die je van tevoren nooit bedacht had te kunnen vergeven.

Simpelweg omdat het zo voelt. Omdat je voelt dat de intenties de juiste zijn. Dat iemand écht veranderd is. Dat iemand écht spijt heeft. Die spijt die is zwaarder dan de zwaarste straf die er ooit mogelijk zal zijn.

Ik ben verlost van het juk vol woede, verdriet, achterdocht en angst. Ik heb dat naar de ander overgedragen. Die moet verder met de spijt.

Mijn kind heeft levenslang. 

Maar hij heeft niet levenslang meer een moeder die opgekropt verdriet in zich heeft. Dat voelt een kind en dat verdient hij niet.

Hij verdient mijn volledige aandacht, het vertrouwen dat alles goed komt, dat we samen alles aan kunnen. Want dat kunnen we.

 

Ik las vandaag een artikel over een vrouw die haar man vergeven heeft die hun kinderen in de auto was vergeten, waarna ze overleden.

De reacties eronder waren niet mals. "Ze zou geen echte moeder zijn, niet van haar kinderen houden, de titel moeder verdiende ze niet, hun andere kind moesten ze afpakken" en zo ging het maar door.

Zelf zei ze "Ik moest hem vergeven om verder te kunnen".

Ik zou nooit onder zo'n bericht gereageerd hebben maar vroeger misschien wel gedacht hebben; hoe kun je?

Nu weet ik dat ze gelijk heeft.

Vergeven heeft mij en mijn zoon meer gebracht dan alle strijdlust die ik in mij had.

Mensen maken fouten, vreselijke fouten, niet goed te praten fouten.

Maar een fout blijft een fout ook als je eeuwig boos blijft.

De dader voelt dat niet, dat voel jij alleen.

Het brengt je niets, het neemt je enkel meer af.

 

Al was ik kapot na de ontmoeting en heb ik echt wel even tijd nodig gehad om het een plek te geven, ik ben tot op de dag van vandaag blij dat ik gegaan ben.

Iedere dag worden we geconfronteerd met wat hem is afgenomen, met de sporen maar we kijken niet meer achterom. We kijken vooruit en naar alle mogelijkheden die de toekomst bied.

Vanochtend bij het naar school brengen kreeg ik nog een kus van hem en zei hij "Mam, wij zijn een team hé!"

en zo is!

Samen kunnen we alles aan!