Kerst ging voorbij zonder berichtje...

Ik schreef het al op Instagram, de Kerstdagen waren heerlijk.

Het zijn twee dagen in het jaar dat ik niet werk, geen mail beantwoord, niet bereikbaar ben en alle tijd voor de kinderen is.

We doen geen hoogdravende dingen maar genieten enorm. Gewoon van het samen zijn en niets hoeven.

We eten dingen die we lekker vinden, spelen spelletjes, kijken een film en hebben vooral veel lol.

 

Ook dit jaar verliep de kerst zo, tot het einde van tweede Kerstdag in zicht kwam.

Ze werd steeds baldadiger, brutaler, opstandiger en later zelfs ronduit vervelend. Er was geen land met haar te bezeilen.

Je kunt nu denken, had dat kind naar haar kamer gestuurd, had haar op de trap gezet maar had haar niet de kerst van de rest laten verzieken maar dat ging niet.

Alles aan haar gedrag straalde enorm verdriet uit.

Het was overduidelijk voor iedereen dat ze zichzelf in de weg zat en niet wist hoe ze haar verdriet moest en kon uiten.

Wat we ook probeerde ze bleef boos, wou niemand in de buurt hebben en had een intens gekwetste blik in haar ogen.

Een klein meisje in een mooie kerstjurk maar met een gezicht alsof ze naar de meest vreselijke plek op aarde was meegesleept.

 

Nadat wij hadden gelachen om iets (ik zou je niet kunnen vertellen waarom het ging. Ongetwijfeld iets onbenulligs) stampten ze weg. Ik vond haar schokschouderend onder de tafel.

Daar zaten we dan, tweede Kerstdag samen onder de tafel.

Armen om elkaar heen geslagen voor ons uit te staren naar de radiator.

De rest wist automatisch dat ze ons alleen moesten laten.

We hebben daar zeker een kwartier stilzwijgend gezeten.

Iedere minuut werd haar ademhaling iets minder zwaar.

Haar schouders zakte iedere minuut iets en na ongeveer een kwartier waren daar de eerste woorden.

Woorden die ik nooit meer zal vergeten.

Woorden waar zoveel verdriet in zat.

Zoveel angst, wanhoop, boosheid en onmacht verpakt in een paar woorden.

"Mam, het is mij niet gelukt".

 

"Mam, het is mij niet gelukt", ze kijkt mij met betraande ogen aan.

Nu het einde van de Kerst nadert is het in één klap ook duidelijk voor haar, dat dit een jaar zal worden waarin ze geen fijne kerst te horen krijgt van haar biologische moeder.

Het zal het eerste jaar zijn dat, dat berichtje er niet zal zijn.

Er gingen jaren voorbij waarop er geen berichtje was op haar verjaardag, dat er geen berichtje was op Moederdag, dat er geen berichtje was op haar buikmama's verjaardag of dat een berichtje uit bleef op de verjaardag van Jeremiah maar Kerst sloeg ze nooit over.

Er was altijd wel een kort momentje voor of tijdens de Kerst dat ze contact opnam. Niet altijd van de meest "kerstigste" plekken maar het maakt niet uit waar een boodschap vandaan komt als hij maar uit je hart komt.

Nu was er geen berichtje en met het tikken van de klok, verstreek ook de mogelijkheid daartoe.

 

Wat deed het enorm veel pijn haar zo te zien.

Ik heb heel bewust voor een open adoptie gekozen. Sta daar ook voor de volle 100% achter om heel veel uiteenlopende redenen. 

Voordat ik begon met adopteren was ik mij bewust van heel veel dingen maar wat ik mij nooit van te voren had kunnen voorstellen is hoe het voelt als je het hart van je kind ziet breken.

Dat je alles uit de kast wilt trekken om het te lijmen maar dat de lijm niet voorhanden is.

Het gevoel van te kort schieten, want een moeder wil haar kind geen pijn zien lijden wisselt zich af met boosheid (neem nu alsjeblieft contact op, zie dan hoe kapot ze gaat!) tot pure wanhoop (zal ik op het eerste de beste vliegtuig stappen om te gaan zoeken) maar uiteindelijk eindigt dat allemaal in complete machteloosheid.

Machteloosheid is misschien wel een van de moeilijkste dingen. Je wilt zoveel maar je kunt niets.

Ik kan er alleen maar zijn voor haar.

Maar is dat voldoende?

Ze heeft een rugzak en heeft daar (op dit moment in ieder geval) het een stuk zwaarder mee dan haar broertje.

Samen dezelfde moeder maar een totaal andere belevenis.

 

Ik las laatst de tekst "Niets zo loyaal als een kind dat tekort heeft gehad".

Eigenlijk vat dat zoveel samen.

Want haar buikmama kan haar op dit moment vrij weinig tot niets bieden maar hoe meer ze op de achtergrond verdwijnt hoe groter het voetstuk is waar River haar op plaatst.

Haar buikmama heeft een zwaar leven, het is niet in woorden uit te drukken wat zij allemaal heeft moeten doorstaan en ik kan dan ook niets anders dan groot respect voor haar hebben.

Ik begrijp dat ze er nu zo aan toe is, ik had het in haar schoenen lang niet zo lang volgehouden.

Maar het blijft ook een feit dat ik zie dat haar handelen mijn dochter, het meisje dat we allebei onze dochter noemen, pijn zie hebben. Intens verdriet.

Die tweestrijd is moeilijk. 

Niemand had mij daar van te voren op kunnen voorbereiden. 

We zitten daar nog een tijdje samen onder die tafel.

De kerstmuziek op de achtergrond heeft iets irritants vrolijks op dit moment.

Die lampjes, de geur van het eten, alles is nu even irritant want zonder al dat Kerst-gebeuren zou mijn meisje niet zo verdrietig zijn, denk ik terwijl ik daar zit met haar tegen mij aan.

 

Ze zet haar bril af en veegt ruw de tranen uit haar ogen.

Dan kijkt ze mij aan en zegt vol overtuiging "Het had mij wel kunnen lukken, ik had alleen meer tijd nodig!".

Mijn dappere, strijdlustige dametje is terug.

"Het gaat niet alleen om kerst, iedere dag moeten mensen aardig zijn tegen de mensen op straat. Ik ga er voor zorgen dat, dat gaat gebeuren en dan zal ik uiteindelijk ook buikmama bereiken. Ik ga gewoon net zo lang door tot iemand haar bereikt en dan zeg ik dan dat ik van haar hou".

Haar verdriet is omgezet in strijdlust.

Dit is echt een karaktereigenschap die ze mee heeft gekregen van haar biologische familie. Je mag verdriet hebben maar zorg voor een oplossing zwelg er niet in, is hun motto en dat zit in haar hele zijn verweven.

Ik zeg haar dat ik haar altijd zal steunen en dan moet ze lachen.

"Dat hoef je toch niet te zeggen, dat weet ik toch, dat doe je altijd".

 

De volgende dag hebben we contact met haar oma in Amerika en die vind het ook een prachtig plan. 

Zij zegt haar "Het gaat er niet om wanneer of hoe je een boodschap aan iemand brengt maar dat je hem brengt. Je buikmama zal zo trots op je zijn en in de tussentijd hou ik gewoon een beetje extra voor je. Dan neem ik dat stukje waar wat zij nu niet kan".

River is helemaal blij met de oplossing en vraagt haar het ook aan haar overgrootmoeder te vertellen als ze daar de volgende dag zijn.

Haar oma beloofde dat te doen maar moest de volgende dag helaas het verdrietige nieuws brengen dat die nacht River en Jeremiah hun overgrootmoeder was overleden.

Vlak voor haar overlijden had ze gezegd "Ik zal een ster zijn die helpt bij het zoeken". 

De verpleging vond het een opmerkelijke zin maar wij weten met z'n allen wat ze bedoelde.

"Als je lang zoekt vind je zelfs datgene wat je dacht nooit meer te vinden".