22 jaar geleden begon ik mijn kinderopvangorganisatie.

Eerst met een locatie.

De openingsdatum vond ik een lastige om te kiezen.

Mijn oma, mijn allergrootste fan, de vrouw zoals ik zou willen zijn, was ziek, ernstig ziek.

Ze zou op korte termijn overlijden.

Ze had er vrede mee, had een prachtige leeftijd behaald, genoten van het leven en had geen zin in een alles vernietigende strijd.

Ik zag het anders, puur egoïstisch.

Ik zag het op handen zijnde verlies.

Nooit meer een kaartje van haar, nooit meer een wijze les, nooit meer samen lachen tijdens een telefoongesprek.

 

Ik kwam langs om Djimon aan haar te showen.

De krachtige vrouw die ze was, was er al niet meer.

Broos en geel lag ze daar in dat bed.

Ze kon hem niet meer vasthouden maar haar hoofd deed het nog uitstekend.

Ze keek hem aan en toen mij. "Stom woord, tienermoeder, leeftijd zegt zo weinig over hoe je als moeder zult zijn. De titel, tienermoeder, laat je enkel met 10-0 achterstand beginnen. Weet je Charlotte, vrouwen hebben heel lang gestreden voor hun rechten, laat dan ook nooit toe dat iemand zijn of haar woorden je laten beletten wie je daadwerkelijk bent".

Ik knikte enkel. Eigenlijk was ik teveel in mijn hoofd bezig met het feit dat dit alles de laatste keer zou zijn.

Ik vertelde haar over de opvang en dat ik er tegenop zag een datum te plannen.

'Doe niet zo mal, waar moet je rekening mee houden dan'.

'Nou stel dat u die dag begraven zult worden bijv'.

Ze liet mij niet verder vertellen en stak van wal.

'Dan zou dat een eer zijn. Je zult mij op het laatste nippertje weer laten zien wie je bent, dat je je eigen plan trekt, altijd, dat je je dromen achterna gaat. Ik zit niet te wachten op een zaal vol mensen die ik bij leven amper zag of die op alles commentaar hadden. Maar die zullen er zeker zitten. Hoe geweldig zou het zijn dat terwijl ik daar lig in die kist en moet luisteren naar verhalen over hoe geweldig alles was, weet dat er ergens anders een feestje gaande is. een feestje omdat vrouwen alles kunnen bereiken wat ze willen'.

 

Zo kwam het dat ik niet op haar begrafenis ben geweest. 

Ik opende mijn eerste kinderopvang op het moment dat andere mensen afscheid van haar namen.

 

De opvang groeide snel uit zijn jasje en er volgde enkele verhuizingen en er kwamen enkele locaties bij.

Al jaren had ik iets in mijn hoofd.

In mijn hoofd wist ik exact wat ik wou maar een geschikte locatie vinden bleek lastiger.

Uiteindelijk vond ik die maar moest ik nog heel lang geduld hebben tot ik er daadwerkelijk in kon ( je leest daar hier alles over).

Maar ik kreeg uiteindelijk de sleutel en kon beginnen.

Verbouwen met zes kinderen is een uitdaging maar ook zeker een kracht.

Het was corona wat voor een echte uitdaging zorgde.

Van in quarantaine zitten tot weken moeten wachten op materiaal. Maar we gingen stug door.

 

Ik werk als de kinderen slapen of op school zijn. Met klussen is dat anders. Dat doen we samen.

De opening naderede. Deze was door alle coronaperikelen al een keer verzet. Dit keer zou ik echt zo klaar zijn dat ik kon draaien naar wens.

8 maart, internationale vrouwendag.

Want ook al moet ik soms keihard werken, zaten er afgelopen weken absoluut te weinig slaapuren in de dagen, ik mag en kan wel mijn droom nastreven. Voor heel veel vrouwen gaat dat nog steeds niet op.

Laatst kreeg ik de vraag of ik geloof in affirmatie. Dat doe ik zeker maar ik weet ook dat het daarna geen achterover zitten en afwachten is. 

Wil je je droom laten uitkomen, dan moet je daarvoor de mogelijkheden scheppen.

Het is mij nooit komen aanwaaien. Ik heb het allemaal eigenhandig moeten doen en weet je dat is juist fijn. Ik weet namelijk dat wat er ook gebeurd ik het red, dat je meer kunt dan je denkt, dat proberen beter is dan blijven dromen.

 

Toen ik nog maar een paar jaar ondernemer was zei een oude man mij 'Uiteindelijk moet iedere vrouw kiezen of ze wordt een echte moeder of ze is ondernemer. Beide gaan niet samen. Ik ben inmiddels 22 jaar ondernemer. Eigenaresse en directrice van een solide bedrijf maar bovenal ben ik moeder.

Een trotse moeder.

Een moeder die al wel weer nieuwe plannen heeft en daar de komende tijd zeker meer over zal gaan delen maar die nu eerst weer even de kluspet wat minder op zal zetten.

Een van de kinderen, eentje die mij altijd heel goed door heeft vroeg 'Wil je het klaar hebben omdat je klaar wilt zijn voor als er een kindje komt'.

Ik kon bevestigen dat dat zo is.

'Dat doe je altijd vlak voordat het zo ver is dat er iemand bij komt of je dat nu echt wist van tevoren of niet, je gaan dan alles klaarmaken, alles afronden'.

Het klopt, ik krijg dan een soort nesteldrang en moet tijd en ruimte in mijn agenda en things to do lijstje krijgen. Ik moet voelen, zien en weten dat ik dagenlang alles uit mijn handen kan laten vallen om mij te focussen op dat wat er komen gaan.

Datgene wat ik het liefste doe, er voor iemand zijn, iemand gelukkig laten zijn.

Iemand de ruimte geven om zichzelf te mogen en kunnen zijn.

Iemand de kans bieden om zich te ontwikkelen op het tempo dat bij hem of haar past.

Iemand de kans geven om door plezier te hebben, vertrouwen te hebben in dat hij of zij alles kan bereiken waarvan hij of zij droomt.

Wat dat betreft zit er weinig verschil in het runnen van een kinderopvangorganisatie of het zijn van moeder.

Bij beide streef ik hetzelfde na.

 

Wat voor een term je ook aan deze dag hangt, iedere dag zou een dag moeten zijn waarop iedereen, overal ter wereld.

Zou moeten kunnen beginnen met het waar maken van zijn of haar droom.

Oma vandaag eten we een taartje en in gedachten zal ik bij u zijn.

Zal ik die hand op de mijne voelen terwijl u mij lachend aankijkt en in mijn hand knijpt 'Kleine stier, je hebt het geflikt. Iets voor elkaar krijgen waarvan heel veel mensen zullen zeggen dat het je niet gaat lukken is het grootste cadeau dat je jezelf kunt geven. Als je aan je kinderen kunt laten zien dat alles mogelijk is. Als je laat zien dat ieders talent noodzakelijk is om de eindstreep te bereiken dan zal je ze de belangrijkste levensles meegeven'.

Het waren haar laatste woorden tegen mij. Vandaag hoor ik ze als de dag van gisteren.

 

Het was hard werken  maar wat ben ik blij met het eindresultaat. Bovenal ben ik blij met het feit dat we dit als gezin hebben gedaan.

Ballen in de lucht houden gaat nu eenmaal een stuk makkelijker als je er samen bent om ze op te vangen.

De komende tijd zal ik jullie zeker op de hoogte houden van alle dingen die er nog wel moeten gebeuren op de nieuwe locatie maar ook van alle nieuwe plannen die op de planning staan.

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, support, interesse en advies. Met jullie als supporters aan de zijlijn was het ook leuk als het even tegen zat.