Koudwatervrees.

Na het intakegesprek, begon voor ons de fase van ons dossier voor Colombia klaarmaken.

Meteen na de intake, verdeelden Jack en ik de taken en gingen we actief met alles aan de slag.

Formulieren invullen, documenten opvragen, een brief schrijven, foto's van onszelf en ons huis maken, psychologische tests maken, nog meer formulieren invullen...

Het verliep allemaal lekker vlot! Tot ongeveer een maand terug.

 

Inmiddels is de intake alweer zo'n 2,5 maand geleden. En ons dossier is nog steeds niet helemaal af. Ik denk dat het voor zo'n 80% klaar is nu. We moeten nog een stuk of 3 formulieren invullen en dan kan alles opgestuurd naar de vertaler. En daarna naar Colombia.

Dan is het nog wachten op goedkeuring en daarna staan we eindelijk op de wachtlijst.

Het dossier had allang klaar kunnen zijn. Maar op de 1 of andere manier blijft het laatste stukje van het dossier klaarmaken liggen. 

We stellen het uit, laten andere dingen voorgaan.

Het lijkt geen prioriteit te hebben, het dossier afmaken.

Iets wat ik eigenlijk heel apart vind, want we zijn nu zo dichtbij!

Het meest logische zou toch zijn dat we nu als een gek dat dossier klaarmaken, zodat we zo snel mogelijk op de wachtlijst komen in Colombia. 

Maar waarom dan dat uitstelgedrag?

Waarom ligt hier bij mij thuis een half afgemaakt dossier en hebben zowel Jack als ik er al weken niet aan verder gewerkt?

We waren toch zo blij dat we op intake mochten en weer verder konden?

 

Het antwoord op deze vragen heb ik, ondanks veel nadenken en analyseren, nog steeds niet helemaal gevonden. Wel denk ik dat het woord "koudwatervrees" het meest in de buurt komt.

Want met de eindstreep in zicht, steekt toch weer wat twijfel de kop op.

Hoe kan iemand uit Colombia nou bepalen of we een goede match voor een kindje zijn, op basis van een berg papieren en wat foto's?

Doen we er wel goed aan, om een kindje uit zijn of haar cultuur te halen? Wat als het tegenvalt? Wat als het een drama wordt? Wat als we niet aan elkaar kunnen hechten? Wat als Jack en ik het helemaal niet aankunnen?

 

Zodra we ons dossier opsturen, kunnen we niet meer terug.

Tenminste, zolang er geen match is gemaakt kan terugtrekken natuurlijk wel, maar dat is natuurlijk niet de insteek als het allemaal is opgestuurd. 

Het zou ook wel erg onstabiel overkomen, voor zowel het adoptiebureau in Nederland als bij de Colombiaanse autoriteiten.

 Ik vraag me af of ze je dan nog een tweede kans geven, als je dat later toch nog zou willen. Dus moeten we het nu wel heel erg zeker weten. We moeten nu ons definitieve "Ja" zeggen tegen adoptie van een kindje uit het buitenland. En tegen de special needs waarvan we hebben aangegeven er open voor te staan. Openstaan voor een ouder kindje met eventuele beperkingen. Of misschien wel twee kindjes. Openstaan voor het opgeven van ons leven samen , 

Klaar zijn voor het ouderschap. Help!

Natuurlijk zijn dit thema's die al eerder voorbij zijn gekomen. We hebben ze al tig keer besproken samen, Jack en ik. En telkens kwamen we uit op toch verdergaan met adoptie.

Adoptie boven samen blijven, boven pleegzorg, boven een medisch traject, boven emigreren naar een warm land... 

Maar blijkbaar, zo dicht bij de finish, weten we het opnieuw even niet meer.

 

Wellicht is dit een fase die weer voorbij gaat. Is het echt alleen maar koudwatervrees en verdwijnen de twijfels vanzelf weer, zoals eerdere keren.

Maar ik wil de twijfel ook serieus nemen en geen overhaaste stappen zetten. De tijd nemen voor deze laatste definitieve keuze. 

Dus zolang we nog twijfelen, doen we even rustig aan met ons dossier klaarmaken.

 

Binnenkort is er weer een wachtgroepavond waar Jack en ik samen heengaan. Daar ontmoeten we andere aspirant-ouders uit onze regio, stellen die ook via Wereldkinderen gaan adopteren.

Dit keer is de planning dat er ervaringsdeskundigen komen vertellen, over hun adoptietraject. Interessant!

Wie weet geeft dat weer nieuwe inzichten. 

Wordt vervolgd dus!

 

Liefs Sophie.