Hi Charlotte, 

Hoe gaat het met je?

 

Flinke tijd geleden dat we voor het laatst op deze manier contact met elkaar hadden. Vanaf nu ga ik echt proberen om weer te gaan bloggen en je wekelijks te storen voor een portie mom2mom. Ik ben er weer helemaal klaar voor! 

Er is zo weinig en tegelijk zoveel gebeurd de afgelopen maanden. Jouw dochter kreeg corona. En het voelde alsof de pauzeknop voor heel de wereld was ingedrukt.

Nooit eerder was er zo (voor mij) onverwachts iets, dat alles on hold zetten. 

Alle plannen konden de koelkast in. Alle afspraken werden geschrapt en er kon een streep door de vakantieplannen die we hadden. 

 

Als je mij van tevoren verteld had dat ik bijna 3 maanden thuis zou moeten doorbrengen, zonder vriendenbezoekjes, zonder kantoorcollega's en zonder die goed gevulde agenda...dan had ik waarschijnlijk ter plekke een kleine zenuwinzinking gekregen. 

Want stilzitten, ik kan het niet. Vanaf de puberteit is mijn agenda vol in de weekenden. 

Liefst ook de avonden. 

Nu konden we niet anders .

 

Het liep anders dan ik van tevoren had verwacht.

Bram was net gewend aan school en kon daar nu meteen weer mee stoppen. Ik kon (gelukkig) zoveel mogelijk thuiswerken en dit bleek prima te gaan.

Barbecueën met de vrienden deden we zelfs een keer met een videocall - zodat we toch een beetje bij elkaar waren.

En we hebben het hele huis doorgeklust, net als half Nederland volgens mij.

Van tuin tot zolder, alle uitgestelde klussen werden uitgevoerd en aangepakt.

 

En in plaats van onrust die ik normaal voel bij een lege agenda voelde ik nu juist een stukje rust.

Tuurlijk baalde ik soms flink. 

De dag dat we eigenlijk op vakantie zouden gaan en ik achter mijn laptop zat te werken, heb ik even binnensmonds zitten vloeken.

Zaterdagavond op de bank was heus niet elke week een feest.

Het relativeerde wel flink. 

Normaal leef je een beetje in de 5 versnelling, op cruisecontrol. Je vliegt eens uit de bocht. Je trapt eens op de rem en verder rijden we stabiel door, zullen we maar zeggen.

Nu werd er even aan de handrem getrokken. 

Het zetten mij even aan het denken. 

Wat mis ik nu echt? Wat mis ik eigenlijk niet? En vindt ik het wel leuk, wat ik altijd doe?

 

Het blijkt dat ik de meest simpele dingen het hardste mis. 

Even zonder te plannen ergens naar toe te rijden.

Een bak koffie in de stad. Even naar het strand bij mooi weer. 

Een spontaan etentje met vrienden. Een knuffel geven aan mijn oma. Met Bram even langs bij opa en oma.

Maar met de mannen ging het eigenlijk prima. We hebben elkaar de tent niet uitgevochten en er is geen sprake van een corona breuk.

 

Ik heb zelfs een soort social media detox ingelast - met een periode van een week waarin ik max 15 minuten op Insta actief was.

Hierbij moet ik je meteen vertellen dat ik Social Media veel gebruik voor mijn werk, dus helemaal zonder wordt erg lastig.

Ik verbaasde me over het feit dat er wereldwijd duizenden mensen doodgingen, de IC's vol lagen, mensen dierbaren verloren of zich kapot werkten in de zorg en dat er mensen zijn, die het dan toch nodig vinden om een prachtige gefilterde selfie in een sexy pose te delen met de wereld.

Het voelde misplaatst.

De wereld draait niet om jou alleen. Als dat jouw invloed is, jouw toevoeging, jouw belangrijkste boodschap - die jij nu wilt delen met de wereld - dan druk ik even op die pauze knop. Ik mistte het niet. Net als de winkels, de luxe, het materiële. Het waren niet de dingen die ik erg vond om te missen.

Het zat hem echt in de kleine dingen, de momenten bleken zo veel waardevoller dan de spullen.

 

Midden in de piek bestelde ik 200 tulpen bij Bolt Amsterdam. waar we bossen van maakten die we rond brachten, met een lief kaartje eraan.

We gaven ze (op afstand) af bij dierbaren en mensen die wel wat vrolijkheid konden gebruiken. Zo leuk om te doen, echt genieten.

 

Een paar weken terug - toen we weer wat meer vrijheid kregen, zijn we meteen naar het strand gereden.

Heerlijk, die wind door je haren en de voeten in het zand. Ook de eerste social distance proof barbecues met de vrienden zijn meteen gepland en uitgevoerd. 

Dubbel genieten!

En de eerste avond dat ik weer net teveel cocktails kon drinken met een vriendin op een terras voelde ik me ook echt als een kalfje dat na de winter voor het eerst weer de weide in mocht huppelen.

Waarschijnlijk zag ik er na twee Pornstar Martini's ook ongeveer zo uit. Maar dat terzijde.

 

Ik ben blij dat we langzaam weer uit de pauze stand komen. 

We zijn er. Gezond en wel. En gelukkig. 

Wat een rijkdom.

 

Ik ben benieuwd hoe jullie het hebben ervaren.

Wat heb jij gemist? En hoe ging het - met niet 1 maar 6 kids in huis?

Hoor graag van je.

Tot horens.

Liefs, blijf gezond!

Hi Natas,

 

Fijn je ook weer via deze weg te spreken!

Wat een vreemde periode hebben we achter de rug maar ook wat is er op dit moment veel gaande in de wereld.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik soms denk, laat het nieuws maar even aan mij voorbij gaan. Laat mij maar even in mijn eigen bubbel zitten. 

Maar je kent mij en weet dus ook dat ik graag op de hoogte ben van alles om mij heen, een soort spagaat-situatie waarin ik een balans probeer te vinden.

 

Ik kan niet anders zeggen dan dat het enorm pittig was toen Kyana ziek werd. Niet het feit dat we vast zaten in ons eigen huis, niet het feit dat ik iedereen om mij heen had 24/7 terwijl ik ook wel eens even in een ruimte zonder kakelende kinderen wil zitten, niet het feit dat mijn leven door een ruk aan de noodrem stil kwam te staan maar het feit dat ik niet bij mijn kind kon terwijl ze zo ziek was.

Als moeder wil je voor je kind zorgen, je wil als ze verdriet hebben hun in je armen nemen hoe oud ze ook zijn, je wilt alles wat niet leuk is in hun leven het liefste bij ze weghouden maar dat kan niet. 

Zij was ziek, heel ziek en lag daar alleen achter die deur. Zelf wou ze het ook absoluut niet anders. Ze was doodsbang dat ze iemand van ons zou aansteken.

 

Het duurde lang voordat er verbetering optrad. Te lang. Waar ik eerst de kalmte zelf was en dacht dit komt allemaal wel goed, begon ik daar ernstig aan te twijfelen. In plaats van vooruit ging zij achteruit en dat bleef ze gaan. Maar toen was daar uiteindelijk het moment dat ze uit haar kamer mocht. Nooit eerder nam ik haar zo stevig in mijn armen. 

De eerste week daarna zat ik dan ook op een soort roze wolk en was ik helemaal niet zo bezig met dat we niet weg konden enz. 

Inmiddels had ik niet 6 maar 8 kinderen in huis. De vriendin van Djimon heeft hier 16 weken gewoond. De vriend van Kyana 2 weken. 

Het was in het begin eigenlijk helemaal niet moeilijk, terwijl er zoveel om ons heen weg viel. Pas naar mate de tijd vorderde en het leven weer ging opstarten werd het lastiger. Toen moesten er keuzes gemaakt worden, keuzes waarbij wat is verstandig en wat is realiseerbaar soms niet samen gingen.

 

Als ondernemer waren het spannende tijden en waar ik normaal in zo'n situatie toch wel peentjes zou hebben gezweet, had ik er nu vertrouwen in dat het goed zou komen. Waar ik normaal druk en hectisch door het leven vlieg, was er nu rust. En die rust kwam vooral in mijn hoofd. 

Ik zei altijd dat ik mijn inspiratie haal uit reizen, dingen ondernemen, dingen zien maar nu ik thuis zat en niets anders zag dan huis en tuin, had ik misschien nog wel meer inspiratie. Het leek alsof er verborgen deurtjes in mijn hoofd open gingen, alsof dingen op hun plek vielen.

 

Dat wil trouwens niet zeggen dat ik het reizen niet mis. Ik mis het ongedwongen leven van op reis zijn, het ontdekken van nieuwe plekken, nieuwe mensen, nieuwe gewoontes.

Dit jaar is het geen Italië, Ibiza en Marokko maar huis en tuin. 

Plannen maken voor een andere keer kan altijd en dus lees ik heerlijk allerlei boeken over prachtige reizen.

 

Ook wij zijn aan het opruimen en klussen geslagen de afgelopen weken. Binnen ging ik met de keuken aan de slag en dingetjes afgewerkt die al die tijd waren blijven liggen maar vooral ging ik aan de slag met alles wat weg kon.

Buiten ging ik fanatiek aan de slag, de klimop ging er uit, de moestuin lag er nog nooit zo goed bij en ik besloot een strand te maken in mijn tuin.

Beetje vreemd misschien maar ja, voor normaal doen ben ik blijkbaar niet op de wereld gekomen en als er iets is dat ik mis dan is het het strand. Het strand is toch echt wel mijn happy place.

Je voeten in het zand, gezelligheid met vrienden, de zee heb ik dan wel vervangen voor een zwembad, maar ik zie mij hier wel genieten deze zomer!

 

Het is trouwens voor mij ook een tijd geweest dat ik mijn kinderen puurder dan ooit zag. Doordat alles stil viel waren we altijd bij elkaar, zonder prikkels van buitenaf, gewoon samen.

Opeens werden sommige dingen duidelijk, bleek de een perfect geschikt voor thuisonderwijs, bleek de ander toch wel een hele korte spanningsboog te hebben maar bleek die voor 9 uur s' ochtends wel perfect te kunnen werken, was de ander veel serieuzer met haar schoolwerk dan ik had verwacht en kwamen er verhalen aan bod die ik anders wellicht nooit had gehoord. 

Nu moet je hierbij geen beeld voor ogen hebben dat ik taarten bakkend, de tafels aan het overhoren was, dat ik strijkend een dictee afnam, dat ik hard aan het werk kon omdat hun zelfstandig aan de slag gingen en dat iedereen zonder slag of stoot dat huiswerk leuk vond. Nee, thuisonderwijs is wel een vak apart. Er naast flink aan het werk zijn bleek wel even een obstakeltje maar we vonden onze weg erin en ik zie het als een verrijking dat ik de kans heb gehad om een kijkje in hun schoolse leven te nemen.

 

Afgelopen weekend gingen we voor het eerst echt ergens heen. We gingen naar Wildlands, knap vind ik het om te zien hoe ieder bedrijf zich aanpast, een weg vind in de wirwar van maatregelen, iedereen een veilig gevoel wil geven maar je ook geen gevoel wil bezorgen van niets mogen.

Natuurlijk zijn er uitschieters naar alle kanten en zijn er mensen die denken dat het virus niet echt is of dat het er is om andere redenen.

Je leest zoveel theorieën en verhalen, je ziet beelden van mensen die strijden om vrijheid te behouden, je hoort mensen die rouwen om een geliefde die ze aan het virus zijn verloren.

Wij behoorde bij de mensen die het virus van te dichtbij hebben meegemaakt. Het was afschuwelijk en ik had het liever nooit mee hoeven maken maar zoals bij alles wat je overkomt heeft het mij ook veel geleerd. Ook positieve dingen.

 

Lieve Natas,

Ik had je graag dit jaar verrast met een paar daagjes Ibiza, daar moet je nu wat langer op gaan wachten maar die cocktails die smaken in Nederland ook prima!

Tot snel!