Adempauze.

Het is inmiddels 5 maanden geleden dat Jack en ik op intake mochten bij adoptiebureau Wereldkinderen. 

We hebben sindsdien een groot gedeelte van het dossier voor Colombia in orde gemaakt.

We hebben VOG's aangevraagd en opgehaald, uittreksels van onze geboorteregisters en huwelijksregister, formulieren over special needs ingevuld...

We hebben een psychologisch onderzoek ondergaan en inmiddels hiervan ook het verslag ontvangen. Uit het psychologisch onderzoek kwamen geen bezwaren tegen het adopteren van een kindje uit het buitenland.

Fijn!

 

Maar nog steeds is ons dossier niet helemaal afgemaakt. Het ligt volledig stil zelfs. Omdat we weer helemaal in een twijfel-modus zitten.

Ik dacht dat we daar eigenlijk wel klaar mee waren, dat twijfelen. Want wat hebben we al veel twijfelperiodes gehad. Twijfels over het wel of niet medisch doorgaan, twijfels rondom het kiezen van een vergunninghouder, rondom het kiezen van het land, rondom de special needs en leeftijden waar we voor open konden staan...

Die twijfels vond ik toen ergens wel logisch, misschien zelfs wel goed, om zo een heel bewuste keuze te maken.

Maar twijfels na het intakegesprek, nadat we overal voor goedgekeurd zijn en alle grote keuzes zijn gemaakt....dát had ik niet meer verwacht. En misschien is het juist daarom zo verwarrend en komen we er nog steeds niet uit.

Want waarom nog twijfels nu we zo dichtbij zijn? Is adoptie dan toch niet de juiste route? Is verhuizen naar een warm oord dan toch meer iets voor ons? Chaos alom.

We zijn er nog niet uit. En daarom ligt ons traject nog steeds stil. We hebben nog wel een actieve status op de wachtlijst voor een kindje uit Nederland en dat laten we voorlopig zo.

Wat betreft de procedure voor Colombia is deze dus nog niet opgestart, staan we nog niet op de wachtlijst daar omdat ons dossier nog niet af en opgestuurd is.

 

En zolang we twijfelen, laten we dat zo. Want we willen alleen voor adoptie gaan als we er allebei 100% "ja" tegen kunnen zeggen.

Dat gevoel, dat 100% ervoor willen gaan, dat heb ik eerder wel gehad. Wie weet is het gevoel nu tijdelijk weg en komt het over een aantal maanden weer terug. Misschien is de twijfel van nu puur angst, even geen vertrouwen in dat we het aankunnen, angst dat het verkeerd afloopt, angst voor geen controle.

Ik heb geen idee hoe het verder ontwikkelt, maar wat ik wel weet is dat Jack en ik nu geen antwoord hebben op de vraag of we wel of niet doorgaan.

En de keuze voor wel of niet verdergaan met adoptie, laat zich niet afdwingen heb ik gemerkt.

Dus geven we het tijd.

Geven we onszelf tijd. Even een adempauze. Wie weet komen de antwoorden dan vanzelf.

 

De komende tijd neem ik ook even een pauze in het bloggen. Even rust rondom het onderwerp kinderwens en adoptie.

Jack en ik gaan genieten van de feestdagen met onze families en vrienden, genieten van het uitslapen, van lekkere etentjes, dagjes weg, quality time samen.

 

Het onderwerp adoptie zal overigens vast nog wel regelmatig terugkomen in de kerstvakantie. Zowel in gesprekken tussen Jack en mij, als via vragen van onze omgeving.

Wie weet brengt het ons iets, de komende vakantieperiode. Ik hoop het, want de onduidelijkheid van nu is niet altijd fijn.

Anderzijds zijn we nog jong en hebben we nog alle tijd. Wie weet zijn we er nu nog niet klaar voor, maar starten we over een jaar of over 2 jaar alles wel weer op. Of misschien over een aantal maanden al. Of helemaal niet.

We gaan het zien. De tijd zal het leren.

 

Voor nu wens ik jullie een hele fijne kerst en alvast een gelukkig, gezond en liefdevol 2020!

 

Liefs,

Sophie.