Jack en ik zijn nu officieel ingeschreven bij Wereldkinderen.

Nadat we onze beginseltoestemming thuisgestuurd kregen en ons raadsrapport daarna bij Wereldkinderen binnen was gekomen, konden we aan de slag met de inschrijfformulieren invullen.

We kregen een inlogcode waarmee we konden inloggen op hun website. Zo kwamen we in een beveiligde omgeving, waar we onder andere de laatste nieuwsbrieven konden lezen, informatie vonden over wachtgroepen en waar we ook de inschrijfformulieren konden downloaden.

 

De inschrijfformulieren waren bij elkaar een flinke boel papierwerk. De vragen die we moesten beantwoorden, varieerden van info over onze leef- en werkachtergrond tot voorkeuren met betrekking tot leeftijd, special needs en landen.

 

We moesten dus onder andere de landen aankruisen waar we interesse in hadden, waar we meer over wilden weten.

Natuurlijk kruisten we meteen Colombia aan!

Want daar ging onze voorkeur nu al een tijd naar uit.

Wel twijfelden we bij het invullen van de formulieren of we niet toch nog 1 of 2 andere landen aan moesten kruisen. 

Helemaal op 1 land focussen en je niet in de andere verdiepen, was ook nogal wat.

Zeker omdat we uit een eerder contact met Wereldkinderen hadden begrepen dat Colombia een tijd stil heeft gelegen, nu weer in een opstartfase zit en daarom gezien wordt als experimenteel contact.

En dat betekent dus ook: nieuwe samenwerkingsverbanden, meer onzekerheden over wachttijden, minder informatie over de te verwachten voorstellen en veelvoorkomende special needs, etc.

 

Omdat we die onzekerheid toch best wel spannen vonden nu alles dichterbij kwam, leek het ons goed om ook nog wat informatie te verzamelen over andere landen waar Wereldkinderen mee samenwerkt.

Gewoon voor de zekerheid.

Wereldkinderen werkt, naast Colombia, nog samen met Zuid-Afrika, China, Thailand en de Filipijnen. 

Voor China kun je niet meer inschrijven, ze gaan stoppen met dit contact.

 

Jack en ik kruisten op de inschrijfformulieren naast Colombia, ook Thailand en de Filipijnen aan, omdat we hier in een eerder stadium ook wel eens aan gedacht hadden.

De inschrijfformulieren werden retour gemaild aan Wereldkinderen.

Nu was het wachten op reactie!

 

De reactie kwam per mail, een paar weken later.

In deze mail lazen we, dat de wachttijd voor intake voor Colombia heel kort was. We konden, zoals we al hadden gehoopt, vrij snel op gesprek komen en dan de procedure opstarten.

Dit betekende dus na het intakegesprek ons dossier klaarmaken, laten vertalen en alles verzenden naar Colombia.

We zouden dan over een paar maanden al op de wachtlijst daar staan!

 

Voor Thailand was de wachttijd voor intake meerdere maanden en voor de Filipijnen zelfs bijna een jaar.

Dus, zo lazen we in de e-mail, zou de coördinator van Colombia ons dossier nu krijgen, gaan doorlezen en binnen enkele weken contact opnemen om het vervolg door te spreken.

Ho even, dacht ik. Dit gaat wel heel snel.

En die informatie over Thailand en de Filipijnen dan?

Want natuurlijk waren we fan van Colombia en was het fijn dat we snel zouden kunnen starten, maar we hadden ook nog een lichte twijfel, door alle onzekerheden bij dat land.

En de snelheid waarmee we de procedure konden opstarten, was voor ons niet het allerbelangrijkste criterium.

We vonden het ook belangrijk om meer te weten over veelvoorkomende achtergronden van kinderen, hoe de procedure precies gaat per land, etc.

Dus mailde ik terug dat we toch ook graag wel wat informatie over alle 3 de landen wilden krijgen, in plaats van alleen over Colombia.

De medewerkster van Wereldkinderen die ons gemaild had, begreep dit helemaal en er werd een belafspraak ingepland waarin ze ons alles zou vertellen over Colombia, Thailand en de Filipijnen.

Dan konden we daarna definitief gaan kiezen.

 

De week na het mailcontact, was de belafspraak.

Jack en ik zaten eind van de middag samen klaar aan de keukentafel, wachtend op het telefoontje.

Toch best wel spannend dit!

We waren benieuwd naar de info die we zouden krijgen.

Zou het gesprek duidelijkheid voor ons gaan geven?

We hoopten van wel, dat we na het gesprek geen twijfels meer zouden hebben en volmondig ja konden zeggen tegen Colombia.

Maar dat was niet hoe het liep.

Tijdens het telefoongesprek groeide juist onze twijfel over Colombia en werden we tegelijkertijd best enthousiast over de Filipijnen.

Het feit dat bij de Filipijnen de voertaal Engels is, de procedures helder zijn, het al jarenlang een stabiel samenwerkingscontact van Wereldkinderen is en de verplichte verblijfstijd in het land maar 3 weken is (versus 9 weken bij Colombia), waren enkele dingen die ons aanspraken.

 

Ook werd ons verteld dat er bij de Filipijnen zeer nauwkeurig gematcht wordt en de kinddossiers heel compleet zijn bij voorstel.

Je krijgt dus veel achtergrondinformatie. 

Na het beëindigen van het gesprek, keken Jack en ik elkaar aan. Dat de Filipijnen veel voordelen had, was wel duidelijk. Maar in ons hoofd hadden we al een plaatje gevormd van 1 of 2 Colombiaantjes.

Pffff....wat moesten we hier nu weer mee?

 

De twijfel bleef hangen, in de week die volgde.

Colombia klonk best onstabiel. Maar zomaar overstappen op een ander land voelde voor ons ook heel vreemd.

In mijn hoofd zat ik al op Spaanse les en zou de intake al bijna gaan plaatsvinden.

En Colombia was toch onze perfecte match?

Dat dacht ik tenminste een aantal maanden geleden nog.

Als we voor de Filipijnen zouden gaan, zouden we waarschijnlijk pas voorjaar 2020 op intake kunnen.

Dan moesten we een jaar wachten voor we de procedure konden opstarten.

Een jaar!!

Wat ontzettend ingewikkeld dit...

We besloten nog een belafspraak in te plannen met Wereldkinderen, maar dit keer met de coördinator van Colombia. 

Zij zou wellicht onze twijfels weg kunnen nemen, of juist bevestigen.

Dan zouden we daarna vast een keuze kunnen maken.

 

De belafspraak die volgde over Colombia, versterkte echter onze twijfel.

Het voordeel was dat we snel konden starten bij dit land, maar dat was ook de enige zekerheid die we hadden, zo voelde het tenminste.

De coördinator gaf zelf ook aan dat de Filipijnen een stabieler land was in de samenwerking.

Na het telefoongesprek, hebben we alles een weekje laten rusten.

Allebei hadden we tijd nodig om de informatie te laten bezinken. 

We hadden zo lang Colombia in ons hoofd zitten. We hadden tegen iedereen verteld dat dát ons land werd, dat daar onze kindjes vandaan zouden komen.

En nu lag het weer helemaal overhoop.

Stopte die rollercoaster aan emoties dan nooit?

Na het laatste telefoongesprek, hebben we een mail gestuurd naar Wereldkinderen, waarin we aangaven nog even geen keuze te maken, maar dat we wel zeker ook interesse hadden in de Filipijnen.

Hierop kregen we een mail terug dat het prima was dat we nog even geen keuze maakten, we stonden nu gewoon op de algemene wachtlijst.

 

Verder werd in de mail aangegeven dat we voor de Filipijnen waarschijnlijk voorjaar 2020 konden starten, maar dat het ook zo kon zijn dat ze in 2020 minder dossiers mochten opsturen dan in 2019. 

Dat was afhankelijk van het aantal komende matches dit jaar. Dus er was een kans dat we pas voorjaar 2021 de procedure konden opstarten.

Oké dan....1 jaartje wachten op intake zag ik nog wel zitten, maar het feit dat de kans aanwezig was dat we na een jaar wachten te horen zouden krijgen dat we nog een jaar moesten wachten op intake, vond ik nogal heftig.

 

Nu is de situatie zo, dat we nog geen beslissing hebben gemaakt.

We laten het eventjes rusten, stellen de keuze nog even uit.

Omdat we het gewoon nog niet weten. Maar we beseffen ook, dat we toch echt binnenkort een keuze zullen moeten gaan maken.

Nemen we de gok om te wachten op de Filipijnen, in de hoop dat we in 2020 van start kunnen?

Of gaan we toch het (meer onzekere) traject voor Colombia opstarten?

Wordt vervolgd dus, zodra we de beslissing hebben genomen!