Ik zou mij graag eerst even aan jullie voor willen stellen. Ik ben Nicky. Geboren op 26 november 1993 in het pittoreske dorpje De Rijp.

Daar groeide ik op als jongetje...tenminste dat dacht iedereen en ik zelf eigenlijk ook.

 

Voor iedereen was wel duidelijk dat ik anders was. 

Ik voetbalde niet mee op het schoolplein maar speelde graag toneelstukjes.

Ik was anders dan anders en vaak hoor je dan dat je gepest wordt, maar ik werd gelukkig geaccepteerd in mijn doen en laten.

 

Op mijn zevende ging ik naar een theaterschool. De NKT Theaterschool te Purmerend. 

Het voelde als een wereld waar ik graag in zou willen wonen. Iedereen werd geaccepteerd zoals hij/zij was.

We kleedden ons om in een lange gang, meisjes en jongens door elkaar.

Terwijl op de basisschool wel eens de jongenskleedkamer open vloog en er geschreeuwd werd of dat er bij de meisjes gegild werd, was het hier normaal en maakte het niets uit.

Ik heb daar 10 jaar les gevolgd met enorm veel plezier. Tot dat ik 17 werd.

 

Ook op de middelbare school werd ik geaccepteerd zoals ik was. Toch begon daar het roepen van "Homo".

Het ging mijn ene oor in en het andere oor uit want ik wist zelf wel beter. Daardoor bleef het altijd bij een beetje roepen, wat mij verder niets deed.

Zelf accepteerde ik het dat ik als jongen wat vrouwelijker was maar ik wist ook heel zeker dat ik op meisjes viel. 

 

Op mijn dertiende vond ik het interessant om stiekem meisjeskleding te dragen. Het voelde als een soort verliefdheid om het aan te hebben. Dit ben ik altijd blijven doen tot mijn 25-ste.

 

Ik kreeg een relatie met Soraya, de allerliefste en allerleukste meid die ik ooit ontmoet heb.

We zijn inmiddels al zes jaar samen en nog steeds dolgelukkig.

Zij accepteerde mij vanaf het begin af aan zoals ik ben.

Ik ben altijd erg open in een relatie en vind het belangrijk dat er geen geheimen zijn. Ik vertelde haar dan ook dat ik het prettig vond om vrouwenkleding aan te trekken.

Soraya maakten mij wel eens op en we hadden het gewoon heel gezellig samen.

Tot 1 mei 2019 was het kwartje nooit gevallen waardoor ik dacht....

Het was de week voor 1 mei 2019 dat ik heel erg bezig was met transgenders, daarvoor had ik al wel al veel informatie opgezocht maar nu was ik er nog specifieker mee bezig.

Ik kreeg contact met een transgender meisje, waarmee ik een week lang, iedere dag afsprak.

Ze vertelde alles over haar transitie en hoe ze zich daarbij voelde. Er viel voor mij opeens zoveel op zijn plek.

Het enige wat ik kon denken was, dit wil ik ook!!

 

1 mei 2019 vertelde ik direct aan mijn vriendin dat ik zeker wist dat ik transgender ben en dus eigenlijk een vrouw ben maar geboren ben in het lichaam van een jongen. Met tranen in haar ogen zei ze "Ik ben zo trots op jou".

We hebben uren gepraat. Ik wist direct wat ik wel en niet wil.

Ik wil mijn geslacht houden maar geaccepteerd worden als vrouw. 

We hebben tot de late avond van alles besproken. Er was totaal geen reden om elkaar te verlaten, de liefde is zelfs in de tussentijd alleen maar gegroeid.

 

Ik wist dat bij het VU AMC, een wachtlijst is van 2,5 jaar. Daar wou ik echt niet op wachten. 

Gelukkig vond ik een andere plek waar op dat moment een wachttijd was van 2 weken.

Super blij begon ik aan mijn gesprekken. Al snel werd er heel duidelijk dat er geen twijfel mogelijk was dat er sprake is van genderdysforie, ik ben een VROUW geboren in het lichaam van een jongen.

In januari 2020 kon ik beginnen met mijn hormoon behandeling. Op dit moment zit ik in de fase van het plannen van de operaties.

 

Mijn lieve familie, vrienden en omgeving steunen mij. Ook voor hun valt er nu heel veel op zijn plek.

Overal wordt ik al geaccepteerd als vrouw.

Alles is in een sneltreinvaart gegaan. Gelukkig zeiden de psychiaters en psychologen ook dat ik echt klaar ben om de volgende stap te zetten.

 

Ik wil de stappen zo graag vastleggen dat ik besloten heb om te gaan vloggen.

Zodat ik het later terug kan kijken en zodat ik mensen kan informeren over hoe een transitie verloopt. Iedereen bewandeld zijn pad anders. Gelukkig maar want zo kan iedereen zijn pad op zijn eigen tempo en op een veilige goede manier bewandelen (mits de begeleiding een beetje mee werkt).

 

Mijn laatste vlog die net online is gekomen gaat over mijn baardgroei. 

Vanaf het moment dat mijn baardgroei begon, irriteerde ik mij eraan. Toen ik er achter kwam dat ik transgender ben viel ook dit op zijn plek.  Maar hoe kom je van je baardgroei af? Tja dat gebeurd dus door laserontharing en/of elektrisch epileren. Dat ging nog bijna fout ook. Je kunt dat in deze vlog zien.

 

Ik ben dus actrice, theatermaakster en entertainer geworden. De komende tijd zal ik jullie nog veel meer vertellen. Je kunt ondertussen ook een kijkje nemen op mijn eigen website.

 

Ik zou het erg leuk vinden als je volgt op Instagram of je abonneert op mijn kanaal.

Laat het gerust via een berichtje weten als je graag iets specifieks in een blog terug zou willen zien of een vraag hebt!

 

Liefs en dikke knuff,

Nicky.