Voor veel mensen is de keuze om te gaan adopteren iets wat later ontstaat, regelmatig doordat een gewenste zwangerschap uitblijft. 

Bij mij ging het anders.

Ik wist van jongs af aan (vanaf een jaar of 9) dat ik geen kinderen zou kunnen dragen. Doordat ik zo jong was, was het iets wat er bij hoorde. 

De een draagt een bril, de ander kan minder goed horen en ik kon geen baby in mijn buik krijgen als ik later groot was.

De artsen legde mij toen al uit dat er andere manieren waren om toch voor een kindje te zorgen als ik groot was, bijvoorbeeld door te adopteren.

Het werd voor mij een vanzelfsprekende gedachte, later als ik groot zou zijn dan zou ik adopteren.

 

Maar voordat ik überhaupt de kans kreeg om echt na te denken over adoptie was ik zwanger.

19 jaar oud lag ik bij de gynaecoloog op de tafel, een echo-apparaat op mijn buik. De klodder koude gel werd meerdere keren aangevuld terwijl de man het apparaat steeds krachtiger van links naar rechts over mijn buik bewoog en maar zijn hoofd bleef schudden.

Hij verliet mompelend de kamer en daar lag ik dan....denkend dat er echt iets heel flink mis was.

Een paar minuten later kwam hij terug met nog 3 artsen in zijn kielzog. Er werd druk door hun overlegd alsof ik er niet was. Mijn dossier werd van voor naar achter doorgebladerd. Waarna ze weer het echo-apparaat ter handen namen. Er werd bloed afgenomen en al die tijd had ik geen flauw idee wat er aan de hand was. 

Ja, ik dacht zwanger te zijn maar wist ook dat dat onmogelijk was maar wat was er dan aan de hand.

Na een tijdje schoof de man een kruk bij de tafel waarop ik lag, legde zijn hand om mijn arm en zei "Ik weet niet hoe het kan en dat weet niemand in deze kamer maar je lijkt toch echt zwanger te zijn".

 

Ja, ik was 19 maar vanaf het eerste moment wist ik dat ik dit kon.

Ik was 20 toen hij geboren werd. Inmiddels is hij al bijna 22 jaar en als ik dan naar hem kijk kan ik mij niet voorstellen dat ik op die leeftijd al een kind van 2 had.

De dag na zijn geboorte verscheen dezelfde arts met een co-assistent die bij de bevalling aanwezig was geweest aan mijn bed. De co-assistent vertelde lijkbleek dat hij een andere richting ging kiezen want zoiets als dit wou hij nooit meer maken. De gynaecoloog vertelde mij dat hij in al die jaren nog nooit zoiets had meegemaakt. Ik was dan wel totaal tegen alle verwachtingen in zwanger geworden mijn lichaam was er duidelijk totaal ongeschikt voor. De bevalling was een ramp, zoals hij zei. Het had niet veel gescheeld of we waren er beide niet meer geweest.

Zelf had ik daar niets van mee gekregen. Ik kan mij enkel een enorme pijnscheut herinneren waarbij ik dacht uitelkaar te scheuren van binnen. Op dat moment scheurde er inderdaad van alles en raakte ik in een shock. Halsoverkop hebben ze mij geopereerd en Djimon ter wereld geholpen. 

Voor iedereen er omheen erger als voor mij want ik kreeg er niets van mee.

De arts drukte mij op mijn hart om nooit meer zwanger te worden.

 

In mijn hoofd had ik altijd een plaatje gehad van meerdere kinderen.

Dat het nu niet meer op de natuurlijke weg zou kunnen gaan zorgde bij mij niet voor verdriet of een moment dat ik iets moest gaan accepteren. Het was gewoon zoals ik altijd had gedacht, ik zou gaan adopteren.

Toen Djimon 1 jaar oud was mocht ik beginnen met de verplichte cursus in Leeuwarden. Daarna volgde de gesprekken met de Raad van de Kinderbescherming, de medische keuring en uiteindelijk ontving ik de toestemming om te mogen adopteren.

Aangezien ik nog er jong was, was de keuze aan landen en mogelijkheden beperkt maar bij Wereldkinderen werd ik warm en hartelijk ontvangen.

Doordat ik ook toestemming had voor een kindje met een uitgebreide special need zagen zij zeker mogelijkheden.

 

Zo kwam het dat ik op een donderdag niets vermoedend hun kantoor binnenliep, voor wat ik dacht een extra gesprekje, maar terwijl ik daar zat werd er een casus voorgelegd. Een kindje dat blind was geworden doordat er iets mis was gegaan bij het toedienen van de zuurstof. Zou ik hier voor open staan?

Ik wist wat ik kon verwachten bij een blind kindje, had daar ervaring mee en zei dan ook dat ik er zeker voor open zou staan. De foto kwam op tafel en ik was verliefd, het was liefde op het eerste gezicht.

Gewapend met een medisch dossier en een glimlach van oor tot oor kwam ik thuis. Ik zou opnieuw mama worden van een prachtig kind.

Helaas duurde die euforie maar kort....

 

Nadat het medisch dossier grondig was bekeken bleek dit kindje de vlucht niet aan te kunnen. Niet alle andere handicaps die er bleken te zijn naast de blindheid waren de reden dat dit niet door kon gaan. Het was het probleem van de druk in het vliegtuig die dit kindje fataal zou worden.

Het is niet uit te leggen hoe dat voelt. Dat je een kind dat je zo graag de jouwe wilt maken moet loslaten. Dat je moet loslaten terwijl je weet dat daar geen juiste zorg voor handen zal zijn. Dat je los moeten laten voordat je hem echt vast hield. Het is niet uit te leggen hoe dat voelt. Het liefst had ik een boot gehuurd en was ik per boot naar Colombia gegaan maar het dossier werd gesloten met de tekst "Niet plaatsbaar".

Ik kreeg de tip mee om het een plaatsje te geven, maar hoe doe je dat?

Na al die jaren kan ik zeggen dat ik het plekje nog niet gevonden heb waar je "niet op te lossen problemen met bijbehorend groot verdriet" kun stallen om er nooit meer aan te denken. 

De scherpe randjes gaan eraf maar het blijft altijd een vraag die in mijn hoofd rond spookt, hoe is het met hem gegaan, leeft hij nog, heeft hij de juiste hulp gehad, heeft hij liefde gehad?

Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen.

 

Ik was na dit hele gebeuren, echt even klaar met adoptie. Wat als dit nog een keer zou gebeuren?

Zo kabbelde de tijd voort en tijdens een controle bij de gynaecoloog vertelde zij dat er nieuwe technieken waren en dat wat ik meegemaakt had nu niet meer zou gebeuren. Zij zag geen probleem voor een zwangerschap, mits deze nauwlettend door het ziekenhuis op diverse disciplines in de gaten gehouden zou worden. 

Maar dan moest ik natuurlijk wel eerst zwanger worden en ook daar waren ze inmiddels verder in.

Ik dacht er over na, sprak met diverse mensen en wist toen dat ik het zou gaan proberen.

Bij de derde IVF-poging was het raak. Ik was zwanger van Kyana.

Alle theorie ten spijt, in de praktijk bleek mijn lichaam dat zwanger zijn toch niet echt te kunnen. Zo kwam het dat ik met 22 weken en 4 cm ontsluiting met loeiende sirenes van het ene naar het andere ziekenhuis gebracht werd.

Met veel kunst en vliegwerk hebben ze haar nog een tijdje in de buik weten te houden.

 

Ik wist een ding zeker, zwanger ging ik nooit meer worden....

Daar zat ik flink naast want bij een kinderwens blijk je prima in staat om je grenzen telkens weer te verleggen.

Mijn wens was een groot gezin en nog altijd speelde het idee van adopteren.

Doordat ik altijd gedacht had dat dat de weg zou zijn waarop ik moeder zou worden voelde dat als een enorm onafgemaakt deel in mijn leven.

Helaas bleek er op dat moment eigenlijk geen enkel land te zijn waarvoor ik in aanmerking kwam. 

Dat vond ik lastig om te accepteren maar er zat niets anders op.

Het was weer tijdens een controle bij de gynaecoloog dat ze mij vertelde dat ik nu echt zonder problemen zwanger zou kunnen zijn en ik besloot het erop te wagen.

De zwangerschappen en bevallingen van Djimon en Kyana waren dan misschien vreselijk geweest maar ze waren het ook absoluut waard geweest.

Al bij de tweede IUI poging was ik zwanger van Zinsy.

Wederom bleek de theorie bij niet van toepassing te zijn. Zinsy diende zich ook veel te vroeg aan maar bleef toch nog enkele weken met veel toeters en bellen zitten voordat ze geboren werd. Al die tijd verloor ik bloed en het litteken van mijn spina bifida operaties was open gegaan waardoor ik wekenlang enkel op mijn zij mocht liggen. Het was meer dan duidelijk, wat voor prachtig plan ze ook zouden hebben, ik ging nooit maar dan ook nooit meer zwanger worden.

Het was genoeg geweest.

 

Zinsy was nog maar net geboren of de medewerker van de Raad van de Kinderbescherming belde op met de vraag of ik nog steeds wou adopteren want hij wilde graag meer vertellen over een zelfdoe-procedure die volgens hem perfect aansloot bij wat ik zocht. 

Het was alsof alles op zijn plek viel en zo zat ik enkele weken later met hem om tafel.

Ik wist het direct, dit was de weg die ik zou gaan afleggen.

Wel moest ik wachten tot Zinsy 1 jaar was maar vanaf dat moment had ik groen licht en ik zou niet meer hoeven afwachten wat een adoptiebureau deed maar ik zou zelf aan de slag mogen en hun zouden het controleren.

Op Zinsy haar eerste verjaardag mocht zij de brief met de aanvraag door de brievenbus duwen, het grote avontuur kon gaan beginnen.