Vier dagen geleden kreeg ze corona.

Het is inmiddels al vier dagen geleden dat ze ziek werd. Vier dagen waarin de tijd aan de ene kant voorbij kroop en aan de andere tijd voorbij vloog.

Je zou verwachten dat iets na vier dagen wel geland is maar de situatie waarin we zitten voelt nog steeds zo ontzettend onwerkelijk.

Het is het beste te omschrijven alsof we van de zijlijn naar een film over ons zelf kijken. 

 

Een film waar ik heel graag het script van zou willen inzien zodat ik wist wat ons nog te wachten staat.

Ik ben iemand die graag alle touwtjes in handen houd zodat ze enigszins controle over de situatie kan houden en dat is nu onmogelijk. Niemand weet hoe Nederland er volgende week uit zal zien, niemand weet hoe deze ziekte om zich heen zal grijpen en niemand weet wanneer mijn dochter beter zal worden.

 

Onrust, onmacht en onzekerheid zijn de woorden die de afgelopen dagen het beste omschrijven.

Op de een of andere manier had ik de hoop dat ze zich met drie dagen wel wat beter zou voelen. Dat had ik in de enorme hoeveelheid artikelen die ik doorgenomen had, op zoek naar informatie, regelmatig zien voorbij komen maar helaas er zit nog helemaal geen stijgende lijn in.

 

Ze voelt zich nog steeds enorm ziek en toen ik haar zojuist zag tijdens het videobellen schrok ik ook even want ze ziet er ook echt ziek uit. Natuurlijk weet ik dat ze het is en dat feit is geen seconde uit mijn gedachte geweest gedurende de afgelopen dagen maar doordat ik haar niet kan zien heb ik gewoon het beeld van hoe ze normaal is voor ogen. De afgelopen dagen zag ze er tijdens het videobellen wel ziek uit maar vandaag kon je de pijn en vermoeidheid daarvan van haar gezicht aflezen.

De hoofdpijn blijft onverminderd hevig, de koorts blijft gelijk (slechts 38,1), de extreme keelpijn maakt het lastig om te eten en te drinken, ze is benauwd en ze voelt zich wankel maar ondanks alles blijft ze positief. 

Ik probeerde de afgelopen dagen het leven zoveel mogelijk door te laten gaan ondanks dat we het huis niet kunnen verlaten.

Een ritme ik dacht dat we daar goed bij zouden varen, dus zat ik met ze aan het schoolwerk, kookte ik eten, ruimde ik op en probeerde ik er zo goed en zo kwaad als het gaat er voor Kyana te zijn.

Ik was mij uiteraard wel bewust van het feit dat de andere kinderen mee kregen dat we bezorgd zijn en dat Kyana echt flink ziek is maar vandaag kwam opeens keihard naar voren hoe groot hun angsten zijn.

 

"Mama gaat corona Kyana dood maken?" klinkt het opeens naast mij vandaag. Ik kijk in het gezicht van een bang meisje van 7. Grote ogen vol angst. "Mensen gaan dood door corona en Kyana is ook nog steeds ziek, gaat corona winnen?".

Ik antwoord haar dat Kyana niet zo ziek is dat ze zal sterven maar dat ze wel al haar energie nodig heeft om beter te worden en dat ik niet weet wanneer ze dat zal zijn. 

"Ik had liever dat ze iets had waar ze al meer over wisten dan had niet iedereen het er de hele tijd over op tv, in de krant, zelfs nieuwsbegrip van school ging er vandaag over. Ik wil gewoon even dat het er niet is. Dat het gewoon ziek is en niet corona ziek want daar hoor je alleen maar enge dingen over. Ik wil dit gewoon niet meer". 

Samen gaan we even op bed zitten terwijl ik haar voorlees. Al snel valt ze in slaap, het is nog geen avond maar ze is uitgeput. Niet omdat ze ziek is maar omdat het allemaal aan haar vreet. 

 

Ik besluit direct morgen komt hier geen televisie aan, het woord corona word niet gebruikt morgen zolang de kleine kinderen op zijn en ook aan school doen we morgen even niet. Niet omdat ik denk dat school niet belangrijk is of omdat ik niet het belang van een zinvolle dagbesteding in zie maar omdat ik in zie dat mijn gezin nu iets anders nodig heeft.

Kyana is degene die ziek is maar de rest mist hun zus enorm. De rest is bang, voelt zich net als mij machteloos. 

Het is allemaal zo abrupt gegaan. 

 

Je kunt je niet voorbereiden op hoe het is als iemand van je gezin van je gescheiden ligt. Je kunt enkele dingen in huis halen die handig zijn voor als de situatie zich voor zou kunnen doen maar emotioneel is het onmogelijk om je er op voor te bereiden.

 

Waar ik een maand geleden op de vraag "wat zou je met je dochter willen doen?", vast iets als een mooie reis maken had geantwoord, zou het antwoord nu veel simpeler zijn. Gewoon samen op de bank een filmpje kijken oid.

Het is een feit dat deze tijd je de kleine dingen weer enorm leert waarderen, het is ook een feit dat je mensen leert kennen.

Mensen die je jaren lang niet gesproken hebt die opeens iets voor je deur leggen. Onbekende die je een prachtig gedicht sturen. Vrienden die enorm meeleven. Enorm veel reacties en beterschapswensen van mensen. Het is hartverwarmend maar er is ook een andere kant, een kant die ik moeilijk kan begrijpen.

Mensen die indianenverhalen verzinnen. Mensen die haar berichtjes sturen dat ze wel weten dat ze het in het buitenland heeft opgelopen. Mensen die praatjes verspreiden dat meerdere mensen het hier in huis zouden hebben. Mensen die een boos bericht sturen omdat de arts hier wel thuis kwam en bij hun niet. 

Ik ben een open boek, iedereen mag mij alles vragen maar verzin alsjeblieft geen dingen. 

Kyana is niet in het buitenland geweest en er zijn hier niet meer zieke mensen in huis.

Mocht je iets horen en het hier niet teruglezen ga er dan maar van uit dat het niet waar is of vraag het mij na voordat je het verhaal verder verspreid want in zulke tijden als deze komen er al meer dan genoeg valse berichten naar buiten via social media. Het is Kyana haar wens om mensen in te laten zien dat het virus geen simpel griepje is, dat het echt belangrijk is om de regels die door de overheid bedacht worden op te volgen en dat we er voor elkaar moeten zijn.

Zij kan dat uiteraard alleen vanuit haar situatie vertellen maar dat kan ook alleen als er geen spookverhalen de wereld in worden geholpen, ze wil juist een zo'n eerlijk mogelijk beeld weergeven. Een oprecht en open inkijkje zodat mensen er misschien iets aan hebben.

 

De updates lees je hier:

update 1

update 2