Het zijn de laatste dagen van het jaar, een bijzonder jaar.

Een jaar wat totaal niet in de buurt kwam van de verwachtingen die ik er een jaar geleden van had.

2020 zou een jaar met veel reizen worden en daar begonnen we in januari dan ook direct mee.

Ik vertrok voor een midweek met de 4 jongste kinderen naar Disneyland Parijs. We waren er al vaker geweest en ook al meerdere keren in Disneyworld maar die magie blijft en werd dit keer nog groter toen we uitgenodigd werden om te ontbijten met de prinsessen.

Een bijzonder moment volgde.

De voorjaarsvakantie brachten we door in Nederland met allerlei buitenlandse trips op de planning maar toen werd alles anders....

 

16 maart 2020 zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan als de dag waarop Kyana ziek werd. Tot die tijd was corona een ver van mijn bed-verhaal. Ik las er wel over en zag de beelden op het nieuws. Vreselijk om te zien wat er gebeurde maar hier in het hoge Noorden had eigenlijk nog niemand het, tot dat moment dat ze zich niet lekker voelde en razendsnel ziek werd. De weken die volgde waren de langste weken van mijn leven. Op dat moment waren de protocollen nog heel anders dan dat ze nu zijn en moest Kyana op advies van de GGD, de kinderarts en de huisarts apart in haar kamer blijven. Als je kind zo ziek is dan wil je niets liever dan het vasthouden, er voor haar zijn maar dat kon niet. Het risico dat wij (met meerdere personen in de risicogroep) het zouden krijgen was te groot. Ze wou dat ook niet maar het was een keuze die zo tegen je moedergevoel in gaat. Toen het verhaal in de krant kwam, werd ik nog net niet afgemaakt. Ik was de titel moeder niet waard en iedereen leek het beter te weten. Natuurlijk moet je zulke dingen het ene oor in laten gaan en het andere oor uit laten gaan maar het deed pijn, niet alleen mij maar vooral ook haar.

Het commentaar was uiteindelijk ook de reden dat ze afzag van verdere interviews. Ze wou graag jongeren waarschuwen omdat er op dat moment vrijwel niets over bekend was en ik weet dat ze mensen heeft weten te bereiken met haar verhaal. Jongeren heeft laten inzien dat het ook hun zwaar kan treffen maar ze heeft nooit alles kunnen vertellen omdat de mensen die het nodig vonden om pijnlijk commentaar te leveren haar de moed om het te vertellen ontnamen.

Inmiddels zijn we 9 maanden verder maar is ze nog steeds niet de oude. Snel een hoge hartslag die niet snel weer afzakt, verslikken, een obstakel in haar keel, gezichtsverlies, het zijn slechts enkele voorbeelden van de dingen waar ze nog mee kampt.

Corona gaf mij angst, angst als ondernemer, angst als werkgever, angst als moeder maar die angst is niet meer op de voorgrond. Het heeft uitdagingen opgeleverd maar het heeft ook mooie dingen laten zien. Zo ben ik tot op de dag van vandaag geroerd door de lieve reacties. Het thuisonderwijs leek mij een enorme uitdaging maar liep vrij snel soepel.Thuisonderwijs bleek de uitkomst voor Jeremiah. Hij kon de rust pakken die hij zo nodig had.

 

Het was ook het jaar waarin ik eindelijk de sleutel kreeg van het pand dat ik al jarenlang wou kopen. Ondanks dat ik er al oneindig veel uren heb geklust moet ik mezelf nog weleens knijpen dat het mij gelukt is. Ik kocht gewoon een schoolgebouw!

De school waar mijn oudste twee kinderen hun basisschoolperiode hebben afgerond en waar Zinsy en Joshua hun eerste schooljaren op hebben gezeten. Ik wist natuurlijk dat het een enorme klus zou zijn om het om te toveren tot wat ik voor ogen heb maar het bleek langer te duren dan gepland o.a. door corona en wat dingen die vreselijk tegenzaten maar het einde is in zicht en wat wordt het mooi. Ik weet het zeker, hier gaan heel veel kinderen plezier beleven!.

 

Waar we in 2019 vooral verdriet hadden en angst om het uitblijven van contact met de biologische moeder van River en Jeremiah was er in 2020 prachtig contact. Nee, het gaat niet goed met haar. Nee, ze is er niet aan toe om af te kicken maar beseft zich wel dat als ze dat niet snel gaat doen het weleens te laat zou kunnen zijn. Dat doet pijn!

Het liefste nam ik haar bij de hand en deed ik er alles aan om haar clean te krijgen maar die macht heb ik niet. Dat kan ze alleen zelf.

Ik kan er voor haar zijn als het moment daar is, meer niet. Vaak krijg ik de vraag of ik nooit getwijfeld heb om het contact te verbreken tot ze clean is. Dat heb ik nooit, nog geen seconde. Ik geloof niet in laten vallen van mensen in nood, ik geloof niet dat het haar zou helpen en hoe moeilijk het ook is ik geloof ook niet dat ik dan snel weer contact zou hebben, misschien wel nooit meer.

Ik koester de momenten dat ze in staat is om contact op te nemen. Ik kan filteren wanneer ze teveel gebruikt heeft om een gesprek aan te gaan. Ik kan ook filteren als ze toe is aan iets. Op beide momenten moet ik geen contact hebben, dan doen we elkaar onnodig verdriet.

Ik hou van haar, zij van mij en samen houden we van de kinderen. Ik haat de drugs, zij haat de drugs en de kinderen haten de drugs. Wij hebben de drugs niet nodig om het leven aan te kunnen, zij wel en dat snap ik. Ik keur haar drugsgebruik niet goed maar begrijp het wel. Ik snap waar haar verslaving vandaan komt en hoe die in stand wordt gehouden.

Ik kan alleen maar hopen dat ze ooit zo sterk zal zijn dat ze dit onmenselijke gevecht aan kan gaan. Nu zou ik kunnen schrijven dat ik hoop dat dat moment in 2021 zal zijn maar dat voelt als te hoog inzetten. Liever hoop ik dat het contact zoals dat nu er is zal blijven in 2021. Vorig jaar met kerst was ze vermist, nu stuurde ze een foto en een berichtje. Ik kan je verzekeren dat dat een gouden moment was.

Met Joshua zijn biologische moeder gaat het dit jaar ook heel goed, ze is zich zelfs aan het oriënteren om weer naar school te gaan. Wat ben ik trots op haar. Ze snapt niet dat reizen door corona moeilijk is en dat het financieel ook niet haalbaar is om ieder jaar "even" op visite te komen. Met de nadruk op even want ze heeft nooit de behoefte om hem lang te zien. Dat neemt niet weg dat ze zielsveel van hem houd, ze kan dat simpelweg niet door haar problemen.

Ik hoop dat ik in 2021 de kans krijg goed te sparen zodat ik haar wens om hem te zien kan doen uitkomen in 2022. Het is trouwens niet alleen haar wens maar die van ons allemaal, terug naar het land waar zoveel herinneringen liggen, waar zoveel mensen wonen waar we zoveel van houden.

 

2021 we zijn er klaar voor!

Een jaar waarin mijn eerste kinderboek zal verschijnen.

Een jaar waarvoor al allerlei dingen op de planning staan.

Een jaar waarin er een grote verandering gaat plaatsvinden, daarover binnenkort meer.

 

We willen jullie graag bedanken voor het lezen van het blog, het volgen op social media, de lieve reacties, de vele hartjes, de berichtjes, de mailtjes, het contact, de oprechte interesse, de opbeurende woorden als het tegenzat, de enthousiaste reacties bij hoogtepunten, voor jullie waren het misschien slechts wat woorden of een hartje die jullie achterlieten, voor ons was het zoveel meer! Bedankt en hopelijk tot in 2021, we kijken naar jullie uit!