Het komt nu toch echt dichterbij, nog 10 weken en dan vertrekken we naar Amerika.
Terug naar het land waar ik mijn kinderen voor het eerst in de armen sloot.
Terug naar de plekken waar de mooiste herinneringen liggen.
Eindelijk antwoorden vinden op sommige vragen.
Mensen die zoveel voor ons betekenen weer in onze armen sluiten en bovenal nieuwe, mooie, onuitwisbare herinneringen maken met elkaar.
De spanning begint te stijgen hier bij de kinderen.
Uiteraard vinden de drie oudsten het ook geweldig dat we terug gaan maar voor hun is het niet zo beladen als voor de andere drie.
Alle drie kijken ze er op hun eigen manier naar uit en hebben ze op hun eigen manier hun twijfels en vragen.
Ik hoef niemand te zien.
Terwijl de een niets liever wil dan haar buikmama zien (en dat helaas onmogelijk is, zie blog) wil de ander dat niet.
Zijn buikmama wil niets liever, kijkt naar het moment uit maar tot op heden zegt hij dat hij het niet wil.
Zowel zijn buikmama als ik laten hem geheel vrij in de keuze.
Als hij toch besluit dat hij het wil dan is het zo geregeld maar bedenkt hij zich dan toch weer dan draaien we alsnog om.
Mijn kinderen mogen heus niet alles in hun leven zelf bepalen maar dit is een stukje wat niemand anders voor hen kan bepalen.
Zo nu en dan steekt de twijfel de kop op. Misschien wil hij haar toch zien.
Samen even een foto maken voor op zijn nieuwe kamer.
Even een knuffel, even ruiken hoe ze ruikt.
Maar wat als het tegenvalt.
Wat als het helemaal niet fijn voelt als ze knuffelt?
Nu staat ze op een voetstuk bij hem en ik snap zo goed hoe bang hij is dat de werkelijkheid dat voetstuk laat wankelen.
Is een ontmoeting dat waard?
Of is contact via social media waarin je het beste en mooiste van je zelf laat zien dan veiliger en kan je dan de droommoeder creëren in je hoofd die je hoopt dat ze is?
Hij heeft nu besloten dat hij eerst vakantie wil vieren. Dat hij wil genieten en leuke dingen wil doen.
Dat hij wel naar het kindertehuis wil en dat hij bij het ziekenhuis wil kijken waar hij geboren is maar dat hij pas helemaal op het einde wil beslissen of hij haar alsnog wil gaan ontmoeten.
Zij weet dat en vind dat goed.
Dat alleen al maakt haar een echte top moeder.
Zijn welzijn, zijn emoties staan voorop niet de behoefte van haar.
Ik vind dat zo knap.
Ik durf niet met de hand op mijn hart te beweren dat ik dat ook zou kunnen in haar situatie.
Ze wil antwoorden.
River wil vooral antwoorden.
Zij staat totaal anders in het hele adoptie verhaal en wil met eigen ogen zien dat het niet kan.
Dat er geen mogelijkheden zijn voor haar om daar op te groeien.
Als je plaatjes ziet van Florida moet dat er ook uit zien als de plek waar je wilt opgroeien.
Zon en strand zijn toch de perfecte ingrediënten voor een fantastische jeugd.
Het heeft er natuurlijk mee te maken dat ik haar nog niet alles vertel en ze dus geen totaal beeld bij de situatie kan vormen. Ze is vooral erg nieuwsgierig en wil niets liever dan de taal zich eigen maken binnen 10 weken want ze wil wel zelf alles kunnen vragen en verstaan.
Dit is natuurlijk onmogelijk maar ze oefent fanatiek.
Het doet haar enorm veel verdriet dat we haar buikmama niet kunnen ontmoeten.
Dit was haar wens en een van de hoofdredenen dat we terug gingen.
Ze heeft een plan bedacht hoe ze er toch een beetje vorm aan kan geven.
Ze wil naar plekken waar haar buikmama vaak was, waar ze heel graag een pancake had gegeten met River en naar het ziekenhuis waar ze is geboren.
Ze noemt het de buikmama route en die staat dus een dag op het programma.
Die dag hopen we ook haar broers te ontmoeten.
Er gaan op dit moment zoveel vragen door haar hoofd, ik hoop dat die storm een beetje gaat liggen zodra ze gezien heeft wat ze wil zien.
Is het daar nu ook dag?
Jeremiah is vooral bezig met het land zelf.
Amerika is zijn land.
Daar komt hij vandaan en daar wil hij alles over weten.
Alles wat we gedurende een dag tegen komen kan een vraag opleveren.
Komt er een nieuw shirt voor hem binnen met een krokodil erop, zorgt dat voor de vragen "Zijn in Amerika echte krokodillen?"
"Heeft buikmama wel eens een krokodil gezien?"
Breng ik hem naar bed dan wil hij weten of het nu ook donker of licht is in Amerika.
Hij wil weten of er in het vliegtuig allemaal kindjes zitten die geadopteerd zijn.
Ondanks dat hij vaak genoeg heeft gevlogen heeft hij het idee dat naar Amerika hele vliegtuigen vol geadopteerde gaan en komen.
We komen aan op 3 juli en dat maakt dat we daar ook 4th of July zullen gaan vieren.
Dat daar bepaald eten bij hoort maakt het voor hem nog aantrekkelijker.
Want feestjes en lekker eten dat zijn, zijn favoriete bezigheden.
Bereid je ze voor?
Het is niet zo dat we er een avondvullend programma van maken of dat we een lesmethode "terug naar je geboorteland" zijn gestart maar ik bereid ze wel degelijk voor.
Dit gaat op een speelse manier. Op momenten dat het zich voordoet.
Ik praat over wat ze zullen zien.
Niet alleen adoptie-gerelateerd maar ook gewoon qua land.
Wat we gaan ondernemen, waar we gaan slapen enz.
Het is allemaal al zo spannend voor ze, dat een goede voorbereiding heel belangrijk is voor ze.
Er zullen al zoveel onverwachte dingen gebeuren dat het belangrijk is dat ze weten waar ze enigszins aan toe zullen zijn.
Het is gewoon een feit dat als je filmpjes over Florida ziet op YouTube of foto's ziet op Instagram dit geen foto's en filmpjes zijn van de plekken waar zij zijn geboren.
Vooral de oudsten drie herinneren zich dat nog heel goed.
Een van hen zei laatst nog "Als je dat heb gezien dan vergeet je nooit meer hoe het leven ook kan zijn".
We kijken er met zijn allen naar uit.
Het zal mooi, verdrietig, ontroerend, rauw, emotioneel maar bovenal fantastisch worden.
Samen gaan we dit avontuur aan.
Reactie schrijven