Ik deelde van de week al in mijn stories op Instagram dat ik foto's aan het maken was voor producten van de Bodyshop die ik aan het testen ben toen River haar oog plots op iets viel en ze er direct bij dook.

Ze kan heerlijk impulsief zijn en bedacht zich dan ook geen moment en dook er direct bij op de grond.

 

Terwijl ik alles klaar had staan om te fotograferen, lag zij daar opeens.

Waar ik eerst nog dacht dat zij de spullen wou ruiken bleek het haar om iets totaal anders te gaan.

Bij het perspakket zaten ook enkele kaarten. Kaarten met teksten zoals I am proud of myself, I am succesful, I believe in myself enz. . Ik had er eigenlijk zonder er echt over na te denken een uitgekozen. De kaart I am loved lag daar bij alle spulletjes die ik op de foto wou zetten en dat was nu precies wat haar aandacht trok.

 

Ze ging op de grond liggen, bij de spulletjes en pakte de kaart teder op. River is best een stoere meid en niet echt van het zachtjes en voorzichtig zijn. Het viel mij dan ook direct op hoe ze deze kaart van het kleed afpakte. Het was dat moment wat ik eigenlijk op video wou vastleggen. Uiteraard was ik daar te laat voor maar toen gebeurde er iets wat mij dusdanig een brok in mijn keel bezorgde dat je mijn stem hoort overslaan op het filmpje. 

Terwijl ze mij recht aan keek begon ze te vertellen "Kijk mama, hier staat I am loved, dat moet ik ook altijd van buikmama zeggen als mensen zeggen dat ik ben weggegeven".

Het klopt, dat is inderdaad exact de tekst die haar buikmama altijd tegen haar zegt en waar ze op hamert als River verdrietig is omdat mensen zeggen dat ze is weggegeven.

 

Ik deelde het filmpje en toen kwamen er allerlei reacties binnen. Mensen die ook ontroerd waren door hoe ze het vertelde, mensen die schreven 'Maar het is toch zo, ze is toch weggegeven met daar achteraan ik bedoel het uiteraard niet verkeerd' en mensen die verbaasd waren dat mensen zulke dingen zeggen en zich afvroegen of dit vaak gezegd wordt.

Veel mensen combineren de woorden afstaan en weggegeven met adoptie. Wij doen dat niet, nooit niet.

Mijn kinderen zijn namelijk niet afgestaan. Dat zou inhouden dat moeder zijn iets is dat je iemand af kunt pakken. Iemand blijft altijd moeder, of dat nu is na het overlijden van een kind of na adoptie. Moeder zijn is iets anders dan die rol ook ten uitvoer kunnen brengen. Hun biologische moeders zijn hun moeders. Zij zijn iets wat ik nooit kan worden van hun. Zij hebben een bloedband, ze delen DNA, ze delen dingen die ik niet deel maar andersom is dat ook zo. Ik deel dingen met de kinderen die hun biologische moeders niet met hun delen. Zo deel ik de dagelijkse dingen, ben ik er voor ze als ze verdrietig zijn en ben ik degene die hun begeleid op de weg naar volwassenheid. Het is niet dat hun biologische moeders mijn taken niet over zouden willen nemen, zij kunnen dat niet. Dat weten ze heel goed.

Dat neemt niets weg aan de liefde die ze voelen voor hun kinderen. Het is zelfs die liefde waardoor ze hun eigen gevoelens op zij konden schuiven en direct bij de geboorte de keuze voor adoptie konden maken. De biologische moeder van Joshua zegt daar altijd over 'Als je weet dat je iets echt niet kan dan moet je niet gaan proberen, zeker niet als het om een kind gaat. Dan moet je het kind gunnen dat het direct op een goede plek datgene kan krijgen wat het nodig heeft en verdiend'.

Ze hebben hun kinderen niet afgestaan, ze droegen de zorg voor hun kinderen aan mij over. Niet meer en niet minder.

Ken je dat boek over de jongen, de mol, de vos en het paard? Daarin staat een afbeelding waarbij de een de ander vraagt wat het moedigste is dat hij ooit heeft gedaan. Dan antwoord de ander dat dat help zeggen was. Dat is precies hoe ik het zie. Hoe moedig, dapper en liefdevol moet je zijn als je durft te zeggen dat je het niet kunt. Dat je een andere mama nodig hebt om je kind te geven wat het nodig heeft en verdiend. Dan doe je geen stap weg van je kind, dan geef je het niet weg, dan maak je enkel ruimte voor nog een mama. Dan ga je het samen doen. En dat is precies wat wij doen. Wij doen het samen, wij zijn een team!

Niet dat we naast elkaar op de bank zitten. Zij zijn daar in Amerika en wij zijn hier. Als we in Amerika zijn dan bezoeken we ze en maken we herinneringen maar ook als we hier in Nederland zijn is er veelvuldig contact. De kinderen kunnen hun buikmama's alles vragen, zeggen of toesturen. Dat klinkt nu als een sprookje en dat is het zeker niet. Het is soms moeilijk, soms keihard, soms zelfs hartverscheurend verdrietig maar het is het allemaal waard want aan het einde van de streep weten mijn kinderen dat ze nooit zijn weggegeven en hebben ze van hun buikmama het perfecte antwoord op die vraag geleerd.

 

Want dat mensen dat zeggen in hun nabijheid gebeurt vaker dan je je misschien kunt voorstellen. Soms uit interesse, vaak uit nieuwsgierigheid. Mensen willen dan weten waarom ze zijn "weggegeven". Mijn kinderen weten de reden daarvoor heel goed. Die kunnen ze je ook vertellen maar van mij hoeft dat niet. Ik vraag namelijk ook niet aan je kinderen in welk standje ze zijn verwekt, dat klinkt een beetje vreemd maar het is ook een vreemde vraag om aan een kind te stellen waarom ze zijn weggegeven. Net zoals je ook niet aan een kind van gescheiden ouders vraagt waarom zijn of haar ouders uit elkaar zijn. Sommige dingen hoef je niet te vragen en als je ze wel wilt vragen probeer dat dan buiten de gehoorafstand van kinderen te doen. Mijn kinderen weten dat ze niet zijn weggegeven maar dat neemt niet weg dat het hen geen pijn doet als iemand het zegt. Ze voelen al zo vaak dat ze die liefde voor hun buikmama moet verdedigen tegenover de buitenwereld, daar komt dan ook bij dat ze het gevoel krijgen dat ze moeten bewijzen dat hun buikmama echt van hun houd. Dat die liefde er is aan beide kanten en in overvloed, dat kan ik je met de hand op mijn hart verzekeren.

 

Het is zeker niet altijd puur nieuwsgierigheid waarom mensen dingen willen weten, er zijn ook veel mensen die dingen vragen uit pure interesse. Ik ben een open boek wat dat betreft, je mag mij alles vragen en als ik er geen antwoord op wil geven dan laat ik je dat ook weten. Ik kan eigenlijk geen vraag bedenken qua adoptie die ik niet zou beantwoorden maar ik zou je wel willen vragen om die vragen niet te stellen waar de kinderen bij staan. Het is niet dat ze de antwoorden niet weten maar sommige dingen zijn gewoon niet leuk om te horen. Zo vroeg iemand laatst tijdens een wandeling 'hoeveel kost adoptie nou eigenlijk', Het is een reële vraag maar is niet leuk voor mijn kinderen om te horen, Ze weten dat een procedure geld kost, veel geld maar door het te vragen waar ze bijstaan lijkt het alsof er een prijs op hun hoofd heeft gestaan. Er stond en staat geen prijs in euro's op hun hoofd, er hangt wel altijd een prijs van vreugde, liefde, geluk maar ook rouw en verdriet aan adoptie vast. Hoe blij ik ook ben met mijn kinderen, hoeveel ik ook van ze houd, ik vergeet nooit dat mijn geluk dat ik ervaar met ze voortkomt uit het verdriet van een andere moeder die niet de mogelijkheden had om voor ze te zorgen.

 

Het kaartje staat inmiddels bij River op haar kamer. Een foto daarvan werd naar haar buikmama gestuurd waarna die terug schreef "Ik ben niet bij je in de buurt maar ik ben altijd bij je". 

Ik had tranen in mijn ogen toen ik het las, River sprong op om achter de Switch te gaan terwijl ze nog naar mij riep "Schrijf even terug dat ik dat toch allang weet!".