Afgelopen week had ik in het blog, over dat we terug waren gegaan naar de plek waar het afgelopen jaar gruwelijk mis ging, een link naar een ouder blog verwerkt.
Een blog dat gaat over misschien wel het grootste taboe dat er nog is in de wereld.
"Mijn kind houd niet van mij?!".
Ik had wel verwacht dat een enkeling zou doorklinken om het te lezen maar wat er gebeurde had ik niet kunnen bedenken.
Mijn inbox liep over, ik kreeg mailtjes uit onverwachte hoek en uiteindelijk volgde er zelfs een aanvraag om eens te praten over een programma op televisie.
Ik weet uiteraard niet of jij het desbetreffende blog ooit hebt gelezen, dus hierbij de link.
Toen ik het destijds schreef werd het ook veel gelezen, een enkeling deelden het en ik kreeg ook wel berichtjes maar niet zoals nu.
Het is een groot taboe om te zeggen dat je kind niet van je houd.
Het is een groot taboe om dat toe te geven, om daar open en eerlijk over te zijn.
Ik heb destijds getwijfeld of ik het moest schrijven.
Uiteindelijk heb ik dat toch gedaan omdat ik vind dat het niet iets is om je voor te schamen.
Ik ben van mening dat als je begrip wilt krijgen voor situaties, je open er over moet zijn. Want iets begrijpen zonder dat je weet wat er speelt is onmogelijk.
Ik wist zelf hoe lastig ik het had gevonden dat ik er zo weinig over kon vinden.
Ik wilde het uit de taboe-sfeer halen want dat verdiend mijn dochter en al die andere kinderen en volwassenen die zo vaak of zo hard hun neus hebben gestoten dat overgeven aan de liefde simpelweg onmogelijk is geworden.
Die mensen die dat basisvertrouwen niet konden hebben, verdienden het dat ik het een podium gaf, zodat er begrip zou komen. Dat we met zijn allen ons bewust zouden worden dat houden van zo simpel lijkt maar soms zo moeilijk is.
En daarom schreef ik het.
Wat er gebeurde afgelopen week.
Als je schrijft, zeker als het persoonlijk is, stel je, je kwetsbaar op.
Laat dat nu net niet een van mijn sterkste kanten zijn, kwetsbaarheid.
Ik was dan ook best bang voor negatieve reacties die konden komen toen ik het blog online zetten.
Afgelopen week toen ik enkel de link in een blog verwerkte stond ik daar eigenlijk helemaal niet bij stil en dat was ook niet nodig want tussen de 186 berichtjes die ik ontving, zit geen enkele negatieve.
Wat mij enorm verbaasde is dat er 179 berichtjes zijn van mensen die de situatie herkennen.
Die zelf een pleegbroer hebben die hun destijds zei "voor jou is het vanzelfsprekend dat je ouders van je houden, ...voor mij niet".
Van mensen die schreven dat hun dochter het hun niet kon vertellen, maar dat ze het nu na 20 jaar wel konden voelen.
Een juffrouw die vroeg of ze het blog mocht laten lezen aan haar collega's zodat ze het kind in haar klas beter zouden begrijpen.
Die vader (waarbij ik de emoties kon voelen terwijl ik het bericht las) die schreef dat hij wist dat het slechts woorden zijn maar zo hoopt dat zijn zoon ze ooit tegen hem kan zeggen, want pas dan zal hij zich compleet geaccepteerd voelen als zijn (adoptie-) vader.
Het is een enorm taboe maar blijkbaar lopen er wel heel veel mensen mee rond.
Reden te meer dat we ook hier aandacht aan besteden.
Waarom schrijf je dit?
Uiteraard vind ik het fijn dat een blog datgene bereikt wat ik voor ogen had maar de reden dat ik dit blog nu schrijf heeft een speciale reden.
Ik kreeg een mail van wel 1700 woorden.
1700 woorden die ik stuk voor stuk opgezogen heb.
Deze mail kwam van iemand die ik niet ken.
Toch voelde het na het lezen alsof ik haar kenden, alsof ze mij stiekem een kijkje in haar hoofd had gegeven.
Ze schreef hoe ze als zes-jarig meisje naar Nederland was gekomen. Veel te veel had gezien in haar land van herkomst.
Daar overleefd had door dingen te doen die hier niet meer hoefde en zelfs niet mochten maar hoe gooi je als kind dat overboord waarmee je, jezelf in leven hebt gehouden.
Ze werd betiteld als onhandelbaar, na een therapie en heel veel gesprekken werd ze uit huis geplaatst.
Weer afgedankt, zoals ze zelf schrijft.
Toen was daar dat gezin waar ze eerst af en toe een weekend heen ging en daarna mocht gaan wonen.
Mensen die haar zagen en niet haar gedrag.
Mensen die van haar gingen houden, die voor haar door het vuur gaan.
Die trots op haar zijn en nog veel belangrijker haar het gevoel gaven dat ze trots op zichzelf mocht zijn.
Ze beschreef hoe moeilijk ze het die mensen heeft gemaakt. Wat ze allemaal had uitgehaald.
Allemaal door de muur die ze had opgebouwd, want er moest toch een moment komen dat ze haar weg zouden sturen.
Dat moment kwam niet!
Nu is ze 19 jaar en durft zich dochter van.., te noemen.
Ze schreef dat ze die laatste stap ook zo graag zou zetten, dat ze vind dat haar ouders dat verdienen.
Ze wil ze het zeggen maar kan het niet.
Haar laatste woorden waren dat ze stiekem jaloers is op mijn dochter, die het nu wel kan.
Zou je het artikel nog een keer willen delen, mijn moeder volgt je dan kan ik haar appen dat ik dat ook bedoel.
Mag ik je blog gebruiken om het tegen haar te zeggen?
Lieve, lieve schat, ik voel mij enorm vereerd.
Dit blog (link) is voor jou en ik weet zeker dat je ouders gigantisch trots op je zijn.
Houden van is het mooiste wat er is en overwint uiteindelijk alles.
Een hele dikke knuffel voor jullie!
Liefs, Charlotte
Reactie schrijven