Ik heb oneindig veel diploma's behaald in mijn leven. Van korte cursussen, tot lange opleidingen, van opleidingen puur voor mezelf tot opleidingen die zakelijk gezien essentieel zijn. Van opleidingen zodat ik er les in mag geven tot cursussen puur omdat ik de vaardigheid wil bezitten.

Hij had dan ook gelijk jaren geleden.

Voordat ik überhaupt dacht zwanger te kunnen worden (dat zou bij mij niet kunnen doordat ik geboren ben met een spina bifida) was mijn plan dat ik in een kindertehuis in Suriname zou gaan werken. Alles was geregeld. 

Er waren nog enkele maanden over voor vertrek en ik besloot een metsel- en tegelcursus te doen. Ik zie nog dat gezicht voor mij van die man terwijl hij zich hardop afvroeg wat ik kwam doen. Mij leek het handig om die vaardigheid te bezitten want zoiets zou vast en zeker ook van pas komen in een kindertehuis.

In dat kindertehuis ben ik nooit aangekomen want ik haalde niet alleen dat metsel- en tegelcertificaat, ik werd ook zwanger.

 

Zo was er altijd wel een reden om iets te leren. Regelmatig kreeg ik de vraag wat ik er toch allemaal mee van plan was. Ging ik de muren ermee behangen? Werd het een soort handleiding om mij te leren kennen? Kon ik niet echt vinden wat ik zocht?

Nee, het is heel simpel. Ik wil altijd weten hoe iets zit. Waarom dingen zo gaan of moeten zoals ze gaan. Ik wil antwoord kunnen geven op de vraag die gesteld wordt maar ook op de vragen die bij mij in mijn hoofd zitten. Het is niet dat ik niet op andermans kennis of kunde wil of kan vertrouwen maar het gevoel van het daadwerkelijk snappen in plaats van een beetje knikken en hmmm hmmm antwoorden vind ik heel fijn. Echt het gesprek erover aan kunnen gaan. Plus het feit dat ik gewoon heel veel dingen leuk en interessant vind.

 

Er ging geen jaar voorbij dat ik niets deed qua educatie maar dit jaar had ik mezelf vrij gegeven. Ik heb het druk genoeg maar het liep uiteindelijk anders want inmiddels ben ik al bezig met de opleiding. 

Toen de moeder van de peuter overleed bleven de vragen in mijn hoofd ontstaan, wou ik alles perfect doen, er was voor mijn gevoel geen seconde te verliezen want dat wat ik nu nog voor hem kon doen om de herinnering aan zijn moeder levend te houden dat moest ik nu doen. Straks was ik misschien te laat om dingen te kunnen regelen.

Daarnaast moest hem dit vreselijke nieuws op de beste manier vertelt worden en zou hij de beste begeleiding daarbij moeten krijgen. Ik zocht, ik belde rond met al mijn vragen maar kreeg iedere keer te horen 'Nee, voor verlies terwijl kinderen niet thuis wonen hebben we eigenlijk niets'. 

Bij telefoontje nummer zeven trof ik een mevrouw die mij toebeet 'Misschien is het juist makkelijker voor het kindje, waar maakt u zich als pleegmoeder druk om'.

Je zult begrijpen die opmerking schoot bij mij volledig in het verkeerde keelgat. Hoe kon ze het überhaupt denken en begreep ze dan niet dat het mijn taak was zowel voor hem als richting zijn moeder. Ze was er dan niet meer maar ze verdiende wel dat ik dit voor haar deed. 

 

Ik ben een stier qua sterrenbeeld en volgens de mensen in mijn omgeving heb ik daar vooral mijn koppigheid aan te danken. Die opmerking van die mevrouw had mij kunnen doen afhaken in mijn zoektocht maar het werkte juist als een rode lap. Ik moest en zou vinden wat ik voor ogen had. Rouw is een van de dingen die je het meest kwetsbaar maakt, die je letterlijk raakt tot in je ziel, iets wat je niet even bespreekt en dan van je afschud, het is iets dat je je leven lang met je meeneemt en dat op diverse momenten weer heviger als anders gevoelt zal worden. Ik moest en zou iemand vinden die de juiste handvaten zou geven, die mooie nieuwe tradities zou kunnen aanreiken, die mij zou begeleiden in het vast houden van zijn hand tijdens zijn rouw. 

Nummer 8 op de lijst was weer een desillusie. Na een flinke kop thee en een groot stuk chocola ging ik verder met mijn lijstje. Bij nummer 9 nam een oudere meneer op, aan zijn stem te horen. Hij bleef maar doorvragen en doorvragen.

Op een gegeven moment vroeg ik mij af welke kant we op gingen. Hij vroeg hoe ik tegen de rol van biologische moeders aankeek als een kind niet thuis opgroeit om vervolgens te vragen of ik ongewenste kinderloosheid ook een rouwproces vond. Daarna schoot hij door naar echtscheidingen en toen naar adoptie. Ik keek op mijn telefoon en zag dat ik inmiddels al ruim een uur met deze meneer aan de telefoon hing. Ik vroeg hem "Kunt u helpen, heeft u wat ik zoek?'.

Verrassend genoeg zei hij "Ja, dat kan ik".

Er viel direct een last van mijn af. 

Maar wat hij toen zei had ik niet zien aankomen. "Ik heb wel een inschrijfformulier voor je, je zult zelf de perfecte rouwbegeleider zijn. Wat jij zoekt ben je zelf. Uiteraard is er nog kennis te leren maar dat wat je nodig hebt om het te kunnen, om te zien wat er echt nodig is, wat er ontbreekt, dat heb je al. Denk er maar rustig over na maar ik weet dat je het kunt, dat was in ieder antwoord van je te horen".

 

Ik hing op en daar zat ik achter mijn bureau. Dit antwoord was wel het laatste wat ik had kunnen bedenken. De man bleek docent te zijn en misschien had hij er dus wel kijk op of misschien waren er gewoon te weinig aanmeldingen en dacht hij oh deze kan ik wel de opleiding inpraten. 

Zoals altijd als ik het even niet weet, maakten ik nu ook een lijstje met voors en tegens. Ik sprak er thuis met de grotere over, sliep er een nacht over en wist toen dat ik het ging doen. 

Altijd heb ik mij verbaasd over het gemak waarmee we massaal stappen over het rouwproces dat er bij adoptie komt kijken, een kind moet dankbaar zijn, de adoptiemoeder mag geen verdriet meer hebben om haar ongewenste kinderloosheid want ze heeft nu toch wat ze heeft en de biologische moeder is nu kort samengevat van het 'probleem' af en kan weer verder leven. Toen pleegzorg in mijn leven kwam zag ik dat het daar net zo ging. Dat er met veel gemak over de rouw die de biologische ouders ervaren wordt gesproken, dat er veel onbegrip is over pleegkinderen die rouwen om datgene wat was ook al was dat geen ideale situatie, dat pleegouders niet mogen zeggen dat het zwaar kan zijn want ze kozen hier toch voor, ze wisten toch waar ze aan begonnen. 

Als ik terug kijk dan is rouw een rode draad door mijn leven, van afscheid nemen van het feit dat ik dingen niet kan door mijn spina bifida, afscheid van een kind, adoptie, pleegzorg, het afscheid van zijn moeder. 

Niemand wil te maken krijgen met rouw in zijn of haar leven maar iedereen krijgt dat, vroeg of laat, op welke manier dan ook.

Ik pakte de telefoon en belde de desbetreffende meneer weer op. Hij zei direct dat hij wist dat ik zou bellen. 'In sommige mensen zit het, vaak weten ze het pas zelf door allerlei omzwervingen'. Ik zei hem direct  'maar ik ga niet een opleiding doen om dan in een spreekkamer te zitten. Ik ga dit doen zodat ik de kennis heb'.

'Je zult een unieke, eigen wijze vinden om die kennis te delen daar geloof ik in. Ik las gisteren je blog en als jij niet in een spreekkamer wilt zitten dan moet je dat zeker niet doen maar vind je spreekbuis".

 

Inmiddels zitten de eerste lessen erop. Is het eerste huiswerk nagekeken en zijn de eerste toetsen gemaakt. 3 x een 10 en stiekem ben ik daar best trots op. Wat ik er uiteindelijk mee ga doen, geen idee.

Ik heb de kennis straks en dan zien we wel weer verder.