Maar wat is dan de biologische broer, van mijn zus, van mij?

Een stamboom maken als je geadopteerd bent is eigenlijk bijna geen doen.

Mijn kinderen weten veel over hun achtergrond maar lang niet alles.

Hun biologische ouders weten veel van de vragen over hun achtergrond zelf ook niet te beantwoorden.

Er is een groot zwart gat in die achtergrond.

 

Een stamboom gaat over bloedbanden, dus moet je die maken met de gegevens van je biologische moeder.

Al snel blijken we niet verder te komen.

Het ding wordt aan de kant gelegd maar is wel de start van een zeer bijzonder gesprek.

 

Mijn kinderen zien al hun broertjes en zusjes als broertjes en zusjes.

Er zit voor hen geen enkel verschil in op welke wijze ze binnen het gezin terecht gekomen zijn.

De jongste drie hebben ook nog broers en zussen in Amerika en Jeremiah en River zijn biologisch gezien ook nog eens halfbroer en zus.

Genoeg reden voor een discussie hoe de familieleden in Amerika, door de andere kinderen in het gezin genoemd worden. Ze komen er niet uit en het verhaal verdwijnt op de achtergrond.

We hadden het voorrecht om in Amerika eerst de biologische zus van Joshua te ontmoeten.

Een groter puzzelstuk had op dit moment niet voor hem op zijn plek kunnen vallen.

Daarna volgde ook nog een ontmoeting met haar en haar kinderen.

 

Inmiddels begon de vraag weer te leven want wat was die zus dan van bijvoorbeeld River. 

Niets?

Dat kon toch niet als het Joshua zijn zus is, want hij is haar broer.

 

Daarna ontmoeten we eerst de biologische oma en twee tantes, twee nichtjes en een neefje van River en Jeremiah. 

Al tijdens het eten spraken we af elkaar nog een keer te ontmoeten en dan zouden ze er ook voor zorgen dat twee biologische broers van River en Jeremiah erbij aanwezig zouden zijn.

 

We gingen naar een soort JumpXL en de kinderen hadden de tijd van hun leven. 

Er was een echte klik en we besloten de ontmoeting langer te laten duren door ergens nog wat te gaan eten.

Tijdens het eten ontstond de discussie tussen de kinderen.

De een zei dat het zo zat, de ander dacht met zijn hart, weer een ander baseerde zich op feiten en toen sloeg oma met de hand op tafel.

De kinderen (en de volwassenen) keken allemaal haar kant op.

 

Oma is een lieve vrouw met een heel zwaar leven achter de rug.

Een vrouw die getekend is door het overleven op straat.

Het is een vrouw waarna je luistert als ze iets te zeggen heeft.

Een vrouw die overwicht heeft.

Ze gaat staan en kijkt de kinderen 1 voor 1 indringend aan.

Geen moment staat ze stil dat we in een overvol restaurant zitten.

Ze wijst ze één voor één aan.

"Voer deze discussie nooit meer!" zegt ze luid.

Iedereen is stil.

"Broer, zus, biologisch, adoptie, toevallig tegengekomen waarom wil je het een naam geven. Waarom willen jullie uitvogelen wie wel écht bij elkaar hoort en wie niet. Ik heb enorm veel fouten gemaakt in mijn leven. Fouten die ik de rest van mijn leven mee moet dragen maar ik heb ook veel geleerd. De belangrijkste les in het leven is dat je niet zonder familie kan. Je familie is je backup, je familie is degene die er is als het slecht gaat, die oneindig in je blijft geloven, die voor je vecht, die voor je bid en die onvoorwaardelijk van je houd. Familie, dat is waar het leven om draait. Kijk om je heen, zie je deze mensen aan deze tafel, dat is je familie. Zoek niet uit hoe het zit, voel het. En nu wil ik er nooit meer iets over horen!".

 

De kinderen knikken allemaal.

Ik zit naast oma die avond omdat ik zoveel mogelijk wil weten over haar leven. Al haar vragen wil beantwoorden en haar wil leren kennen. Ze knijpt onder de tafel in mijn been.

Dan fluistert ze in mijn oor; "dat onvoorwaardelijke gaat je goed af. Hoe kun je mij zien zonder aan alles te denken wat ik heb gedaan".

Ik leun haar kant op en fluister in haar oor "iedereen verdient een tweede kans, zeker familie".

 

Wat ben ik blij dat ik haar heb mogen ontmoeten.

Zij heeft mij zoveel geleerd. Meer dan ik ooit had kunnen bedenken.