Ik weet nog wel dat ik het als kind een interessante opdracht vond, de stamboom.

Ik weet ook dat ik al snel met de takken in de knoop kwam want er werd ook gevraagd naar broers en zussen van mijn ouders en de een komt uit een gezin met zeven kinderen en de ander uit een gezin met elf kinderen, dat ging niet passen.

 

De drie oudste hebben nooit een stamboom hoeven maken maar blijkbaar is het ding opeens weer razend populair in het onderwijs want ik zie ze bij iedereen voorbijkomen.

 

Ondanks dat ik heel open ben over hun adoptie en ze daar zelf ook heel open over zijn vroeg ik mij toch wel af hoe ze op een stamboom maken zouden reageren. Want hoe maak je die als je geadopteerd bent?

Een stamboom kijkt naar naar je DNA en ja, dat deel ik niet met ze maar tegelijkertijd vroeg ik mij ook af of een kind er op die manier naar zou kijken.

Ik wist niet van tevoren dat ze er op school mee bezig gingen maar van de week kwam Jeremiah er enthousiast met eentje onder zijn arm thuis. 

 

Een getekende boom met daarin fotolijstjes met getekende poppetjes. 

Hij begon enthousiast te vertellen aan tafel terwijl iedereen toekeek. 

Je kon aan de gezichten van de rest zien dat zij zich afvroegen wie hij in de hokjes getekend had. Alles was met een bruin potlood getekend dus dat bood geen aanknopingspunt. Hij vertelde bij ieder fotolijstje wie er in stond en al snel was duidelijk dat hij heel Amerika er niet in had verwerkt.

River zette grote ogen op en vroeg zich verwonderd af hoe hij dit had kunnen doen.

"Zo klopt er toch niets van dat hele ding!"riep ze uit "Zij is je moeder, ik heb haar in het hokje gedaan".

Jeremiah die een totaal ander temperament heeft keek haar aan en sprak rustig "Natuurlijk wel, je ziet toch dat dit een kastanjeboom is, die heb ik nog nooit gezien in Florida dus dit is mijn Nederlandse stamboom".

Ze boog naar voren en bestudeerde de tekening nog eens goed om hem vervolgens tevreden aan te kijken.

"Oh, ik zie het. Je hebt gelijk. Gelukkig maar ik schrok al en dacht je buikmama vergeten was".

Hij moest lachen want zoiets is natuurlijk onmogelijk.

"Als we een palmboom krijgen dan maak ik de stamboom met buikmama".

 

Joshua had het allemaal eens zitten bekijken en moest wel wat lachen om hoe Jeremiah en nu ook River ernaar keken. Hij is natuurlijk ouder en begreep wel dat dit niet de opdracht was. 

"Ik doe het anders want alleen buikmama klopt ook niet, jij en zij, zijn samen mij dus jullie gaan samen in een vakje en als ik iets niet weet dan noem ik het gewoon Opa Amerika enz. niemand weet dat ik ze zo niet noem of dat ik ze niet ken. Ik ga niet uitleggen wie ik wel en niet ken, daar heb ik geen zin in. Dat hoeft toch ook niet?".

Ik bevestigde dat hij nooit iets over zijn adoptie hoeft te delen wat hij niet wilt. Het is zijn verhaal en hij heeft de regie over wat hij deelt of niet deelt.

"Ze mogen het wel weten maar met zo'n boom ben ik al anders genoeg dan heb ik geen zin in extra vragen of ik het erg vind dat ik dingen niet weet enz".

Dat ik dat heel begrijpelijk vind vond hij fijn en daarmee was voor hem ook het stamboom verhaal klaar.

 

Zo bleek maar weer eens dat je niet kunt inschatten hoe kinderen op een situatie zullen reageren. Regelmatig als ik inschat dat iets voor problemen of moeilijke momenten kan zorgen bedenken ze zelf een veel betere en passende oplossing dan ik ooit had kunnen bedenken maar soms voorzie ik helemaal geen probleem en ontstaat die wel. Bijvoorbeeld omdat een woord of term totaal verkeerd valt, een opmerking totaal onverwachts gemaakt wordt en ze nu groot genoeg zijn om die te horen als mensen tegen mij praten.

Voor nu is de stamboom in ieder geval naar ieders tevredenheid ingevuld en ik ben stiekem wel benieuwd wanneer hij met de palmboom-stamboom onder zijn arm thuis gaat komen!