De vraag 'Heb je nooit spijt?' is op zich niet zo moeilijk te beantwoorden.

Ik heb geen spijt van dingen, ik denk dat ze zo gelopen zijn zoals het voor ons moest lopen, was het eerste wat mij te binnen schoot toen ik de vraag las maar toen ik het terug wou typen bleven mijn vingers boven de toetsen hangen want is het echt zo of is het een sociaal wenselijk antwoord.

 

Ik kwam uiteindelijk tot de conclusie dat het voor mij een sociaal wenselijk antwoord was want ik heb wel degelijk spijt.

Ik heb geen spijt dat ik ooit kinderen heb geadopteerd.

Nog steeds sta ik daar voor de volle 100% achter, ook na alle verhalen die er in de media verschijnen.

Sta ik achter iedere adoptie ter wereld? Nee, dat zeker niet.

Ik vind dat ieder kind recht heeft om in een gezin op te groeien maar ik vind daarnaast ook dat ieder kind recht heeft op een goed onderzoek waar dat moet zijn. Ik ben iedere dag dankbaar dat ik weet dat dit is wat hun buikmama's voor hun willen, dat het niet anders kon. Dankbaar dat we contact kunnen hebben, voor de liefde die er is.

 

Ook over pleegzorg heb ik geen spijt. Natuurlijk lig ik niet onder een steen en weet ik als geen ander dat er ook binnen Jeugdzorg dingen echt fout gaan maar ik weet ook dat er keihard gezinnen nodig zijn waar kinderen tot rust kunnen komen, waar ze mogen zijn wie ze zijn, waar een plekje is voor hun trauma, waar ze mogen groeien op allerlei manieren.

Nooit zal ik het verdriet dat met adoptie en pleegzorg verweven is uit het oog verliezen. Het is geen sprookjesverhaal, nooit.

Geen en toen leefde ze nog lang en gelukkig maar wel een we kijken vooruit en niet achteruit.

Zorgvuldigheid is binnen adoptie en pleegzorg niet alleen belangrijk, het is een must. De kinderen maar ook de biologische ouders en uiteindelijk ook de adoptie- en pleegouders hebben daar recht op.

Niemand wil dat een kind onnodig uit huis gehaald wordt maar niemand wil ook dat een kind onnodig in een situatie verblijft die niet goed is voor een kind.

 

Toch heb ik spijt....

 

Als ik alles over zou kunnen doen weet ik niet of ik zwanger zou zijn geworden door middel van ivf en iui. Misschien zou ik dan met de kennis van nu direct gekozen hebben voor adoptie en pleegzorg.

Ik had geen draagbehoefte, wel een zorgbehoefte.

Inmiddels weet ik dat er voor mij qua houden van geen enkel verschil zit in hoe een kind in mijn leven komt. Of dat nu is doordat ik het zelf op de wereld zet of dat het in mijn hart geboren wordt. Het kind waarvoor ik zorg heeft een plek in mijn hart, daarbij maakt het niet uit wat voor verhaal erbij hoort hoe het onder mijn vleugels kwam.

Maar die spijt, waar zit die dan in?

Dat is erg ingewikkeld om uit te leggen maar ik zal het proberen.

Iedere moeder, iedere ouder wil zijn of haar kind beschermen voor alles. Het is een oerinstinct.

Ik ben geen curling-moeder die alles probeert recht te strijken. Ze mogen het leven van mij proeven maar wel het gewone leven.

Door mijn deur te openen voor pleegzorg en adoptie kwam er ook een ander leven mijn leven binnen. Een leven waarin andere dingen spelen.

Hoe ik sommige dingen ook van ze af probeer te schermen, ze krijgen ook een hoop mee.

Meer dan iemand die mee kijkt via een blog of social media kan vermoeden.

 

Meer dan een ouder die een 'gewoon' gezinnetje heeft kan bedenken.

Meer dan sommige pleeg- en adoptieouders zich kunnen bedenken.

En dat jullie je dat niet kunnen bedenken daar ben ik blij om want ik gun iedereen een gelukkig en zorgeloos leven.

Maar dat kon ik mijn kinderen niet geven doordat ik de deur voor een kind open deed, deed ik ook de deur voor enorm drama open.

Toen ik die deur opende wist ik dat niet.

Niemand....

Toen het drama er was kon de deur niet meer dicht.

 

En dat doet pijn.

Daarover heb ik heel wat tranen vergoten.

Terugdraaien bestaat niet in het leven.

Er zit geen knop op waarmee je dingen anders kunt doen.

Dus ja, ik heb spijt.

Spijt dat ik angst, verdriet, paniek, voor altijd onbeantwoorde vragen het leven van mijn kinderen in heb gebracht.

Natuurlijk weet ik ook dat ik dat nooit doelbewust heb gedaan. 

Dat ik niet de schuldige ben eraan.

Maar feit blijft dat ik destijds mijn handtekening heb gezet. Dat ik die deur opendeed.

Dat het mijn beslissing was....

Niemand wist wat er bij die beslissing zou gaan horen.

Niemand kon in de toekomst kijken.

 

Het woord spijt vraagt ook direct om 'hoe zou je het dan gedaan hebben?'.

Misschien is dat wel het moeilijkste aan het woord spijt want dat zou inhouden dat ik nee had moeten zeggen.

Nee tegen een kind dat nu in mijn hart zit.

Natuurlijk was het toen slechts een naam op een papier. 

Een naam waar ik nog geen binding mee had.

Maar toen was alles nog normaal.

Daar zou ik nooit nee tegen hebben gezegd.

Het werd pas een ander verhaal toen die naam al iets was wat bij ons was gaan horen.

 

Spijt het is een woord waar ik niet te lang bij stil ga staan.

Het lost namelijk niets op.

Mijn kinderen is dit overkomen, ons is dit overkomen. 

Het is gebeurt, het is nooit goed te praten. 

Het had nooit mogen gebeuren maar dat kan ik niet veranderen.

Ik kan er wel voor ze zijn, ze begeleiden bij alles wat er bij komt kijken. 

Veranderen kan ik het niet maar wat ik wel kan is bewustzijn creëren bij organisaties dat de praktijk anders is als de theorie. Dat sommige dingen het hele gezin beïnvloeden. 

Ik kan niet zorgen dat het een ander nooit zal overkomen maar als ik dat kon dan was het het eerste wat ik deed.