Bij mijn eerste drie kinderen heb ik nooit 1 seconde stil gestaan bij hoe ik Sinterklaas zou vieren en wat ik wel en niet zou zeggen.

Nooit heb ik er bij stil gestaan dat je wellicht door het Sinterklaas-geheim te verzwijgen, wel kindervreugde creëert maar later als ze het weten een kind hebt die je niet meer vertrouwd.

Het was gewoon iets waarmee ik ben opgegroeid en wat ik zonder nadenken ook deed.

 

Heel anders was het toen ik Joshua in mijn armen kreeg.

Dan doel ik niet eens op de opmerkingen die direct begonnen zoals "Wat een schattig Pietje" en "Komt hij even bij je logeren vanuit Spanje". 

Nee, dan heb ik het echt puur over vertrouwen.

Was het wel slim om een kind dat al 10-0 achter staat qua vertrouwen, min of meer voor te liegen?

Zou ik daarmee niet meer kapot maken dan dat het plezier zou brengen?

 

Joshua en Zinsy schelen net twee jaar en in haar enthousiasme voor het hele Sinterklaasfeest nam zij hem van jongs af aan mee.

Twee maatjes die beide van iedere minuut genoten.

Ik besloot het zo te laten en bij de kleinste twijfel direct open kaart te spelen.

Toen het moment daar was en ik het uiteindelijk vertelde, vond hij het prima en legde totaal niet de link met dat ik hem had voorgelogen al die jaren.

Hij vond het een geweldig idee om nu bij de grotere kinderen te horen. Een soort verbond van mensen die allemaal iets wisten wat de kleintjes niet wisten.

Dat hij er totaal geen last van had onderstreepte voor mij dat ik het zo kon doen.

 

Het grootste punt voor mij om niet open kaart te spelen vanaf kleins af aan was namelijk het feit dat ik zag hoe kinderen ervan genoten en dat ik het ook wel moeilijk vond om een kind op te zadelen met iets wat ze niet aan andere mochten vertellen. Want ook dat is iets wat ik liever niet wil in de opvoeding.

Ik wil niet dat ze denken dat er dingen zijn die je niet kunt delen en hoe leg je een twee jarige uit dat dit een geheim is wat de rest nog niet weet?

 

Daarom ging het bij River en Jeremiah hetzelfde.

We vierde gewoon Sinterklaas en genoten.

Ik heb veel vragen gehad destijds tijdens het hoogtepunt van de Pietendiscussie of ik er nog wel achter kon staan dat ik dit vierde.

Die vraag kon ik altijd bevestigend beantwoorden want ik denk dat je zelf in handen kunt hebben hoe je aan dingen een draai kunt geven zodat jij er achter kunt staan.

Nu zit River dus in groep 5 en kregen we een appje van de juf dat kinderen in de klas het hebben over het geheim van Sinterklaas en dat eigenlijk alle kinderen het weten.

Ik heb terug geappt dat River nog gelooft in Sinterklaas en dat ik dat dit jaar nog zo laat.

 

Dat ik dat doe heeft een reden.

Als er een van de kinderen moeite heeft met vertrouwen en last heeft van een hechtingsstoornis dan is het River. Het zou dus volkomen logisch zijn als ik er voor koos haar de waarheid te vertellen zodat ze nooit hoeft te denken dat ze mij niet kan vertrouwen.

Toch doe ik het niet.

River is een meisje dat slechts 8 jaar is maar vaker als een volwassene dan als een kind denkt.

Een meisje dat stil staat bij alle problemen in de wereld. Een meisje dat veel van die problemen van zeer dichtbij meekrijgt.

Waar een andere 8 jarige nog nooit heeft hoeven stil staan of haar moeder wel een slaapplek heeft, is dit de gedachte waar zij iedere nacht mee gaat slapen.

Waar een andere 8 jarige nog niet gehard is door het besef dat je moeder drugs boven jou verkiest, is dit voor haar de keiharde werkelijkheid.

Haar leven is verre van een sprookje. In haar hoofd is het vaker oorlog dan een ze-leven-nog-lang-en-gelukkig-verhaal.

Maar de magie van Sinterklaas verdrijft die nare werkelijkheid. Die magie wint.

Het is net als bij Disney. Op het moment dat de prinses daar tot haar sprak was het ook goed.

Ze is slim en verre van wereldvreemd maar ze kan zich verliezen in magie.

 

Afgelopen weekend keken we de film Jingle Jangle op Netflix. Het meisje zegt dan op een gegeven moment dat je er gewoon in moet geloven. Op dat moment voelde ik een handje op mijn wang. Ze keek mij recht in de ogen aan en zei "Ik geloof in God, heel veel mensen niet, er is geen bewijs en dat wil ik bij heel veel dingen wel hebben maar hierbij niet. Ik voel het gewoon en het voelt goed, dus geloof ik er in".

Ik aai haar over haar haar en zeg haar dat ze groot gelijk heeft. Je moet doen waar je je goed bij voelt.

En op dat moment besefte ik mij, wij vieren nog een jaar Sinterklaas terwijl jij gelooft want dat doet je goed en dat is alles wat telt.

 

Tot welke leeftijd geloofde jij of je kind(eren) in Sinterklaas?