Vijf jaar zou je nu zijn. Je zou je eigen vriendjes hebben, misschien wel begonnen zijn met zwemles of misschien zat je op Kaboutervoetbal. Ik zal het nooit weten.

Jij kreeg die kans niet, jij kreeg helemaal geen kans.

Ik kreeg ook geen kans om je in mijn armen te sluiten. Geen kans om je geur op te snuiven.

Geen kans om in je oor te fluisteren hoe veel ik van je hou.

 

Want dat doe ik. ik hou zielsveel van je.

Ik stel mij niet voor als moeder van zeven maar weet lieve schat dat dat absoluut niet is omdat je er niet toe doet. Het is niet zo dat ik dat niet deel omdat je niet voelt als mijn kind want dat doe je zeker wel. Het is alleen te pijnlijk. Ik kan niet keer op keer je verhaal vertellen. Na al die jaren kan ik dat nog steeds niet met droge ogen. Ik wil mensen niet in verlegenheid brengen door in huilen uit te barsten als ze er naar vragen. Daarbij komt dat ik met mensen niet kan delen hoe het gegaan is. 

Ik had je namelijk helemaal niet hoeven verliezen. Je had hier gewoon door de kamer kunnen rennen, we hadden nu gewoon samen een spelletje kunnen spelen en we hadden samen kunnen knuffelen tot het tijd werd om te gaan slapen maar die kans kreeg je niet.

Niet omdat je niet gezond was, niet omdat je te vroeg kwam maar door factoren van buitenaf die ze met een mooi woord een onnatuurlijke doodsoorzaak noemen.

Een stom woord vind ik dat, het laat het beter klinken dan het is.

Ik had je moeten beschermen maar die kans kreeg ik niet zeggen de mensen dan. Ik moest wachten tot ik naar je toe mocht maar als er iets is dat ik uit dit alles heb geleerd dan is het dat je als moeder nooit op regeltjes moet vertrouwen, niet het braafste meisje van de klas moet willen zijn, als moeder moet je je hart volgen wie je ook probeert tegen te houden.

Niemand, ook ik niet weet of ik je dan had kunnen beschermen. Er zijn mensen die het hele verhaal kennen die zeggen dat ik er dan misschien ook niet meer was geweest maar in mijn hoofd zit dat verhaal anders.

Dan had ik je kunnen redden, dan hadden we naar een veilige plaats kunnen gaan en had ik je nu hier naast mij gehad.

Jij was dan opgegroeid met je broers en zussen, met de broer en zus die dezelfde buikmama als jou hebben.

 

Ik had mezelf voorgenomen om optimaal te genieten van de kerstperiode met je broers en zussen en dat is ook echt gelukt. 

Begrijp mij niet verkeerd, je bent altijd in mijn gedachte maar dat is het rare aan rouw en verdriet. Soms lijkt het inderdaad dat de scherpe kantjes eraf gaan, dat het iets wordt wat gewoon bij je hoort maar dan opeens is het er weer in alle hevigheid. Scheurt het verdriet je dwars doormidden maar je leert er in de tijd mee omgaan. Verdriet slijt niet, het krijgt geen plekje, je leert simpelweg ermee om te gaan.

Terwijl het jouw datum wordt is dat gevoel er in alle hevigheid maar het kan ook plots optreden zoals een tijdje terug toen ik iemand zijn kind hoorde roepen en dat kind jouw naam droeg.

 

Je buikmama schreef mij ooit een heel kort berichtje. "Charlotte, je had hem niet kunnen redden er is maar een ding dat dat had gekund en dat is een leven zonder drugs en foute keuzes".

Lieve Jesiah, je bestaan was niet gepland maar wat was je welkom. Wat keken wij naar je uit. 

Het klopt aan de ene kant wat je buikmama zegt maar ik kan niet kwaad zijn op haar, niet meer.

ik heb uitvoerig met heel veel mensen gesproken die die wereld kennen, die exact weten hoe het is gegaan. Het heeft mij een beeld gegeven dat vergelijkbaar is met de slechtste film ooit. Hoe grimmig en in en in slecht sommige mensen zijn en misbruik maken van kwetsbare mensen. Zo wil ik haar namelijk in die situatie zien. Ze heeft de verkeerde vertrouwd en dat heeft jou het leven gekost.

 

Lieve Jesiah, de eerste maanden na je dood wou ik onder een deken blijven, wou ik het leven niet meer vieren.

Het was een van je zussen die zei "Hij krijgt de kans niet het leven te vieren, dan moeten wij dat extra doen voor hem". Lieve schat, dat probeer ik echt. Het is met vallen en opstaan.

9 van de 10 keer gaat dat uitstekend en soms gaat dat even niet. Dan mis ik je zo keihard, dan ben ik zo boos op wat jou is aangedaan en zo verdrietig dat de glans van het leven even een matte, troebele laag is geworden.

En dat is prima. Die dagen zijn er steeds minder, vaak is het in de nacht dat ik je mis. Juist in die stille momenten kan de stilte nog groter voelen.

Inmiddels weet ik dat rouw zich niet laat leiden, dat rouw niet iets is waar een handboek voor is, iets is waar geen tijdspad voor is, het is gewoon iets dat je moet voelen om te begrijpen. Niemand anders voelt het zo als jij het voelt dus moet je bij rouw ook gewoon doen waar jij je goed bij voelt. Er is geen goed of fout bij rouw en verlies.

Er is alleen wel heel veel fout bij jou niet bij mij hebben.

 

Lieve Jesiah, er is weer een jaar om zonder jou. Een jaar waarin er een ander kindje voor een tijdje bij ons is komen wonen. Iemand stelde toen de vraag of het voelde alsof het nu wel klopte, of zijn komst iets compleet had gemaakt. Die vraag irriteerde mij, ondanks dat ik hem begrijp. Zijn komst staat totaal los van jou. Jij was mij toevertrouwd, niet voor even maar voor eeuwig. Dat eeuwig werd een eeuwig gemis. Zijn komst is voor zolang het nodig is. Ik wil er voor hem zijn zolang hij niet naar huis kan. Jouw thuis was hier. Er is een groot verschil tussen adoptie en pleegzorg ondanks dat je bij beide de kinderen niet zelf draagt. Bij adoptie neem je voor altijd de zorg over, bij pleegzorg zolang als nodig. Bij beide doe je dat in en uit liefde. Ik heb bewust nooit meer een adoptietraject gestart. Jij was de laatste.

Het boek adoptie ging dicht, het boek pleegzorg ging open. 

Je kunt misschien boodschappen inwisselen voor andere boodschappen maar het gemis om iemand los je niet in door de komst van een ander. We genieten met elkaar, we zijn gelukkig, er is ruimte in ons hart om zorg en liefde te geven aan kinderen die dat op dat moment nodig hebben maar er is nooit de intentie geweest om daarmee jouw plek in te wisselen. Het is misschien wel datgene wat ik hierdoor echt heb geleerd over verdriet.

Verdriet kan prima bestaan naar geluk, naast genieten, plezier maken, lachen en het goed hebben. Verdriet is niet altijd iets dat een ander ziet, wat een ander kan merken of je handelen beïnvloed. Die echte scherpe pijn maakt je tot degene die je na die allereerste scherpe pijn zult worden. Er is een voor en een na. Die na variant van mij is er al 5 jaar. Het is het nieuwe normaal geworden voor wie ik ben. Absoluut gelukkig maar met een kras op mijn hart die er altijd zal zijn. Een kras die mij juist ook laat beseffen wat er wel is en dat we moeten genieten voor jou omdat jij die kans niet kreeg.

 

Het was een jaar waarin we weer allemaal dingen beleefde zonder jou. Ik ben weleens bang geweest dat de liefde die ik voelde toen ik wist dat ik je mama zou worden zou slijten omdat ik je nooit in mijn armen heb kunnen sluiten maar dat is gelukkig niet zo. Je zat vanaf het eerste moment in mijn hart en daar zal je altijd zitten.

Jij bent de ster die 's nachts voor ons schijnt, wij zullen overdag voor jou blijven stralen.

Lieve schat, tot ooit! Mama, houd zielsveel van je!