In 2014 gingen we met Daan op rootsreis naar zijn geboorteomgeving Chongqing.

We ontmoetten zijn pleegouders, het kindertehuis, de plaats waar hij waarschijnlijk te vondeling is gelegd.

In China is die informatie niet altijd betrouwbaar helaas. In het kindertehuis bleken op dat moment 500 kinderen te zitten, waaronder ook kinderen die daar kwamen voor de dagopvang!

 

We schrokken, nog steeds zoveel kinderen.

Een van de pleegbroers die we zagen gaf aan dat hij ook graag geadopteerd had willen worden, maar dat hij daarvoor te oud was.

Ons hart brak.

Een zaadje werd geplant.

Wat nou, als we toch nog een adoptieprocedure zouden starten?

De gedachte alleen al maakt me onrustig. Maar de roep in mijn hart bleef.

Oneindig bidden en bijbel lezen maakte dat ik er niet meer onderuit kwam.

Het was echt de bedoeling dat we nogmaals een kind in onze armen zouden sluiten. 

Ik maakte me enorm zorgen. Het zou een ouder kindje moeten zijn met een hele rugzak en een groot medisch rapport.

Wat nou als het net zo slecht ging als met Joost, dat kon ik echt niet aan en waar begin ik aan, ik ben al 46 jaar!

Maar ook, hoe krijgen we al dat geld zo snel bij elkaar?

 

Ondertussen waren we gewoon een groot gezin met veel kosten en een adoptie uit China komt al gauw op een bedrag van ruim €20.000,-.

Wat een onrustige tijd, maar ook verwachtingsvol want in juni 2014 startten we opnieuw een adoptieprocedure nadat we hadden uitgezocht wat onze mogelijkheden nog waren.

Na een zwaardere procedure met psychologische testen en gesprekken met een gedragsdeskundige bij de Raad voor de Kinderbescherming (i.v.m. onze leeftijd) kregen we uiteindelijk in december 2014 een akkoord.

 

We werden enthousiast ontvangen bij onze adoptiestichting. Wat vonden ze het leuk!

En, we werden gevraagd voor het tv-programma "Met Open Armen".

Ons leven stond op de kop, maar we waren ook enthousiast. Wat het geld betreft, we hadden wel wat spaargeld, maar we hebben al onze uitgaven op een rijtje gezet, gekort waar mogelijk, leefden superzuinig en gingen niet op vakantie.

Ook hebben we een brief rondgestuurd naar vrienden, bekenden en collega's of zij ons financieel wilden steunen.

Wat werd daar lief op gereageerd door veel mensen en uiteindelijk hadden we precies op tijd het benodigde bedrag op de rekening staan.

Op 31 juli 2015 werden we gebeld door Ineke van de adoptiestichting.

Er was een kindje met een korte rechterarm zonder hand en ze vroeg of we daarvoor open stonden.

Natuurlijk zeiden we ja!

 

Vanwege het tv-programma zouden we de volgende dag meer horen en moesten we alle kinderen optrommelen.

En daar zaten we dan met z'n allen op onze tuinbank op 1 augustus.

Heel Nederland mocht meekijken.

We kregen een zoon van bijna 6 jaar en zijn special need was dat hij zijn rechterhand miste.

En dan die foto!

We waren op slag verliefd. Wat een lach, wat een blijdschap en wat een mooi koppie.

 

De toestemming uit China was ook al geregeld en 6 weken later vlogen we samen met Daan en mijn moeder naar China om onze jongste zoon Levi Ning Wu op te halen.

Zo blij als hij keek op de foto, zo blij was hij toen hij ons zag.

Hij kwam naar me toe en zei direct "mama" en hij liep vrolijk kletsend met mij mee naar de auto.

Zo enthousiast als hij toen was, zo enthousiast is hij nog steeds.

Hij spring toen met twee benen het avontuur in en nog steeds stuitert hij door ons leven.

 

Levi is nu bijna 5 jaar bij ons en is dus bijna 11 jaar.

Het gaat heel goed met hem. Hij past goed in ons grote gezin, is dol op zijn broers, zussen, zwager, schoonzus en is een lieve oom voor onze kleinkinderen.

Ik merk echt dat hij nog te weinig basisvertrouwen heeft om zich altijd veilig te voelen en dat is te verklaren vanuit de adoptie, maar over het algemeen is het een blije en enthousiaste jongen.

Hij is slim, doet het echt super goed op school.

Zijn missende rechterhand speelt geen grote rol in zijn leven.

Soms moppert hij dat het lastig is en dat is het ook natuurlijk.

Hij heeft een aanpassing op zijn fiets en hij heeft een mes voor op zijn stompje zodat hij netjes kan eten, maar verder kan hij alles zelf zoals veters strikken, rits dicht maken en alle dagelijkse handelingen. 

Er is geen beperking, alles is mogelijk ook in de toekomst.

We zijn dankbaar voor ons gezin met zoveel mooie kinderen. Of ze nou blonde krullen hebben of zwart stijl haar, ze zijn ons allemaal even lief.

 

Op de website van RTL zijn wat korte fragmenten terug te vinden van onze tv- uitzending van Met Open Armen.

De eerste ontmoeting die prachtig was, de aankomst op Schiphol die uitgebreid op Twitter bejubeld werd omdat Levi direct de naam van Jelle riep omdat hij hem van Skype kende en een interview met Daan over zijn adoptie.

 

Je kunt familie de Kleuver volgen op Instagram

Lijkt het jou ook leuk om je adoptieverhaal te delen?

Dan komen we graag in contact met jou!