Het is geen nieuws dat River dolgraag naar Amerika wil. Die drang wordt steeds groter. Het is bijna geen willen meer, het is bijna een soort moeten geworden. Zij moet daar ondervinden hoe het is, hoe het geweest zou zijn als ze daar zou wonen. 

Met grote regelmaat krijg ik de vraag of het mij pijn doet, of ik mij op de tweede plek voel staan en of ik bang ben dat ze daar bijvoorbeeld zou willen blijven.

Het doet geen pijn, totaal niet.

Waarom zou het pijn doen als een kind uitspreekt hoe het zit. Het is namelijk gewoon een feit dat ik in een ideale wereld niet in haar leven zou zijn. Daarmee zegt ze niets over hoe ze denkt over mij. En dan nog, ook daar is ze vrij in. Houden van is geen verplichting. Als iemand van jou houdt hoef jij zeker niet van degene te houden. Die mening delen we vrijwel allemaal maar zodra het een ouder/kind relatie is gaan we er klakkeloos vanuit dat het kind van de ouder hoort/moet houden.

Begrijp mij niet verkeerd, ze houdt inmiddels zielsveel van mij maar dat was er niet direct. Mijn liefde voor haar was dat wel.

Ik voel mij niet op de tweede plek staan maar ik ben wel de tweede moeder. Van die rol, die positie ben ik mij altijd bewust. Dat zegt ook niets over onze band, onze liefde. Het is een feit dat ik degene ben die voor haar zorgt, die haar ziet opgroeien, die er altijd is. We hebben een onlosmakelijke band maar delen geen DNA.

Bang dat ze daar wil blijven ben ik totaal niet, ze zal moeite hebben met afscheid nemen maar ze weet en voelt ook dat haar thuis hier bij ons is. Misschien zal ze als ze volwassenen is zich vestigen in Amerika, dat kan maar dat kan ook bij biologische kinderen gebeuren. Ik hoop dat ze daar zal wonen waar ze voelt dat ze moet zijn.

Voor nu is dat moeten zijn iets voor een paar weken. Ze moet zien hoe het met iedereen gaat, iedereen een knuffel geven die je echt voelt i.p.v. zwaaien tegen een scherm.

Ze moet zien met haar eigen ogen hoe het leven op dit moment daar is en misschien wel een glimp van haar vader opvangen.

 

De tickets zijn geboekt en iedereen is er klaar voor om elkaar weer in de armen te sluiten. Ik schreef vorige keer al dat er nog gespaard moet worden en wat de energierekening daar mee te maken heeft.

Iedereen binnen het gezin weet dat het enorm veel kost om naar Amerika te gaan en dat ik koppig ben en alles zelf voor elkaar wil krijgen. Sommige snappen dat volkomen, andere vinden dat je een helpende hand moet accepteren.

River vroeg keer op keer of zij niets kon doen en mijn antwoord was steevast nee. Simpelweg omdat ik vind dat een kind niet over financiën op die manier hoeft na te denken. Die mening heb ik nog steeds maar toch mag ze gaan doen wat ze had bedacht.

 

Daar stond ze voor mij met die blik in haar ogen, die blik die ze deelt met haar buikmama. De blik die ze binnen de familie de "don't mess with me-blik" noemen. 

"Jij bent bezig met nieuwe plannen hé".

Ik antwoord haar dat dat klopt.

"Dat doe je toch omdat je wil dat het lukt, dat je kan zeggen tegen jezelf dat je er alles aan hebt gedaan".

Ze vraagt het niet, het is meer een mededeling. Een ik druk je met je neus op de feiten-moment.

Ik brabbel nog wat dat dat niet het enigste is, dat ik ondernemer ben en dan altijd probeer als iets tegen zit, zoals nu de energienota van €6000 per maand alleen voor 1 locatie al, om dingen te bedenken waardoor ik verder kan. Terwijl ik dit zeg weet ik diep van binnen al dat zij een andere kant op wil.

De handen gaan in de zij en dan zegt ze "Weet je als ik niets mag doen van jou dan zeg je dus dat ik niet dat gevoel mag hebben dat alles eraan gedaan is. Je zegt dan dat ik maar rustig moet afwachten. Zou jij dat kunnen?".

 

Die woorden kwamen binnen want het klopt natuurlijk dat ik voor haar bepaal. Als ouder bepaal je wel meer dingen voor je kind maar ik ben er altijd voorstander van dat een kind zich gehoord voelt en datgene kan doen waar emoties om vragen (mits het een ander niet schaadt).

Ze ziet aan mijn blik dat ze aan de overwinnende kant staat, ik zie dat aan die mondhoek die optrekt en die neusvleugels die heen en weer gaan.

Geen moment wacht ze af, ze steekt direct haar verhaal af als moet ze pitchen voor een multinational.

"Ik heb dus een plan. Ik maak dingen, dingen om een droom uit te laten komen. Die dingen verkoop ik en dat gaat naar de Amerika-pot. Je hoeft niet te denken dat ik niet weet hoe dat moet daar heb ik over nagedacht. Ik koop kralen en maak armbanden. Diverse soorten maar allemaal met iets waardoor ze bij mij horen. Ik noem ze droomarmbandjes. Maar niet iedereen heeft een armband nodig dus maak ik ook droomdeurtjes enz.".

Ik zeg haar erover na te denken.

Triomfantelijk loopt ze weg, dit keer geen directe nee is al een hele overwinning.

 

Ik heb het die avond erover met haar familie. Ze moeten lachen en zeggen dan "Het is niet alleen D.N.A. dat je vormt".

Zij zijn het die weten dat ik bezig ben om een webshop op te zetten met iedere keer een paar items waar ik echt blij van word of items die ik veel gebruik. Van alles maar een paar, alles voor een super scherpe prijs. Iedere keer nieuwe items.

"Wij zijn overlevers, wij vechten voor dromen. Wij weten dat dromen niet uitkomen door te wachten, dat situaties niet veranderen door rustig toe te kijken. Zij heeft die overlever in zich en ze ziet hoe haar mama daar vorm aan geeft. Haar idee is dat wat ze is geworden door de twee werelden samen die in haar zitten. Laat haar vechten voor haar droom, het zal haar rust geven".

Oma is duidelijk, mijn mening over dat kinderen niet bezig moeten zijn met financiën lacht ze weg.

 

's Morgens staat River naast mij in de keuken, eerst die arm om mij heen, dan het hoofd wat zich tegen mij aandrukt.

Ze zegt niets maar aan alles voel je de vraag in haar branden. Ik kijk haar aan en zeg haar "Jij mag beginnen met je armbanden en je deurtjes, laat mij maar weten waar ik je mee kan helpen".

Die blik, ze straalt en dat ze hier stiekem al van uit was gegaan blijkt als ze met een lijst komt wat ze nodig heeft.

Zij vecht voor haar dromen. Zij komt waar ze wezen moet en in dit geval is dat Amerika.